ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ, ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ και μόνο…
Παρά τις τραγικές παραστάσεις της καθημερινής ζωής εντός και εκτός πανεπιστημίου παρατηρούμε την τραγική νόσο της αδιαφορίας που την «κολλάει» ο μαθητής από μικρός, από την οικογένεια, το σχολείο, τους συγγενείς, τους φίλους, την τηλεόραση. Αυτή η ανίατη νόσος συνεχίζεται μέχρι τα φοιτητικά χρόνια και πάει λέγοντας. Και εδώ το ερώτημα δεν είναι γιατί υπάρχει και ποιες είναι οι ρίζες της νόσου, καθώς για αυτό έχουν γραφτεί σελίδες επί σελίδων. Αυτό που μας απασχολεί είναι ΠΩΣ? θα ξεριζωθεί και ποια μικρά βήματα θα ακολουθήσουμε. Γιατί ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων σίγουρα δεν είναι το βόλεμα και η απάθεια. Το στοίχημα για μας είναι να καταστρέψουμε ολοκληρωτικά «συνήθειες» σαν αυτές του γλειψίματος, της υποταγής και της προσωπικής διεκδίκησης με τον καθηγητή. Αυτά για μερικούς ακούγονται απλά λέξεις. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου ουτοπικά. Μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, συλλογικές διεκδικήσεις, άμεση δημοκρατία στις διαδικασίες μπορούμε να αγωνιστούμε και να πετύχουμε, συμμετέχοντας ισότιμα και ενεργά. Δομές συλλογικές, που δεν δείχνουν το δρόμο και δεν έχουν έτοιμες απαντήσεις αλλά δημιουργούνται από μας για μας.
Που παρατηρείται η θανατηφόρα νόσος;;
Εμείς ως φοιτητές-τριες παρατηρούμε έντονα την έξαρση της νόσου
ΕΝΤΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ:
àΕπίκαιρο το ζήτημα των διαγραφών των «αιωνίων» φοιτητών που αν και ΔΕΝ κοστίζουν τίποτα στο κράτος, αυτό αποφάσισε να κάνει το «ξεκαθάρισμα» και να τους διαγράψει. Κι εδώ αναφερόμαστε σε ένα οικονομικά ανίσχυρο και βαριά θιγόμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους φοιτητές, που πλέον λόγω κόστους θα καθίσταται ανίκανο να τελειώσει στον «σωστό» χρόνο της σπουδές του. Και σαν να μην έφτανε αυτό θα διαγράφεται, βάσει νόμου, από την σχολή του. Αυτό δεν θίγει ζητήματα δήθεν τεμπελιάς (περισσότερο μιλάμε για εντατικοποιημένα καταπιεστικά προγράμματα σπουδών, που δεν παρέχουν καν στοιχειώδη γνώση του αντικειμένου) αλλά θέλει να καθιερώσει τα ν+2 χρόνια φοίτησης δημιουργώντας πειθήνιους ανθρώπους που σκύβουν το κεφάλι για να τα βγάλουν πέρα, έτοιμα να υποταχθούν αύριο-μεθαύριο στο επίδοξο αφεντικό τους.
àΛΕΣΧΗ: Το ζήτημα της λέσχης απασχολεί ιδιαίτερα τους φοιτητές τα τελευταία χρόνια καθώς έχει μπει σε τροχιά ιδιωτικοποίησης και έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να μπουν συστήματα ελέγχου (και πληρωμής εν καιρώ). Η λέσχη του ΑΠΘ, μια λέσχη φοιτητική αλλά με κοινωνικό χαρακτήρα, σε λίγο θα αποκλείει από το βασικό δικαίωμα της σίτισης όσους δεν πληρούν ορισμένα κριτήρια(βλέπε ΠΑ.ΜΑΚ που στη λέσχη ο αριθμός των φοιτητών οι οποίοι δικαιούνται δωρεάν σίτιση μειώνεται κάθε χρόνο δραματικά και οι υπόλοιποι επωμίζονται το οικονομικό κόστος).
ΕΚΤΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ:
* Δεν είναι τυχαίο που πλέον οι φοιτητές-τριες από το 1ο έτος απασχολούνται με το που θα βρουν δουλειά. Κάτω όμως από ποιους όρους θα γίνει αυτό; Τι δουλειά θα είναι αυτή; Πεντάμηνα προγράμματα σε voucher για πενταροδεκάρες; Ήδη η κυβέρνηση σχεδιάζει μέχρι το 2015 να βάλει λουκέτο στα τρία μεγαλύτερα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας και έτσι χιλιάδες ασθενείς που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στις κλινικές, προορίζονται να μεταβούν στα Γενικά Νοσοκομεία. Και τι θα μείνει; Άνεργο προσωπικό και ασθενείς στοιβαγμένοι σε ψυχιατρικά τμήματα γενικών Νοσοκομείων. Ασθενείς που χρήζουν ειδική βοήθεια και έχουν εξειδικευμένες ανάγκες θα μεταβούν χωρίς καμία προετοιμασία σε χώρους ακατάλληλους και υποστελεχωμένους. Έτσι ο δρόμος για περαιτέρω εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση και των υπηρεσιών ψυχικής υγείας ανοίγει διάπλατα, και ταυτόχρονα μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα, θα αποκλείονται από μορφές περίθαλψης. Σαφώς και στόχος αποτελεί η ένταξη των ψυχικά ασθενών στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Αλλά κάτω από τι όρους; Κλείνοντας τα ψυχιατρεία και πετώντας τους ασθενείς στο δρόμο όπως πάει να γίνει τώρα ή με ειδικά διαμορφωμένα προγράμματα ένταξης; Κι αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι της αρχής του εκφασισμού της κοινωνίας. Η κατάσταση αυτή δεν είναι μόνο ορατή στον τομέα της υγείας αλλά και στους περισσότερους εργασιακούς κλάδους και κυρίως στην καθημερινότητά μας.
Πως η κοινωνία απαντά στο φασισμό και στις δολοφονικές ενέργειές του; Πως οργανώνεται για να περισώσει τα όποια εναπομείναντα υγιή κομμάτια της; Πως θα φτιάξει ένα δυναμικό αντιφασιστικό κίνημα; Πως θα αντιμετωπίσει και θα εξοβελίσει με επάρκεια τη φασιστική απειλή;
Κι όσο η κοινωνία εκθιάζει την (υπερ)κατανάλωση ως απόλυτη πηγή ευτυχίας, τις χρυσές ατομικές ευκαιρίες εργασίας και άλλων, οι από πάνω (πολιτικοί και αφεντικά) χρησιμοποιούν χρυσαυγίτες για να κάνουν τη δουλειά τους (βλέπε συνομιλίες Μπαλτάκου, πρώην γενικού γραμματέα υπουργικού συμβουλίου με βουλευτές της Χρυσής Αυγής). Έτσι μια κατακερματισμένη κοινωνία, που βιώνει καθημερινά κάθε μορφής φτώχια και καταπίεση όχι απλά δέχεται τον φασισμό σαν φυσικό επακόλουθο αλλά υιοθετεί και μια «απολιτίκ» στάση κατανόησης των φασιστοειδών, αφήνοντας το πρόβλημα να υπάρχει.
Στην κόλαση της αδράνειας που μας τριγυρίζει προτείνουμε την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Στη χυδαία δημοκρατία που μας πλασάρουν, προτάσσουμε την αντιιεραρχία, την αντιεξουσία και την ισότιμη συμμετοχή. Δημιουργούμε δομές αντίστασης και ελευθερίας, στις οποίες οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας έχουν μεγαλύτερη σημασία από ότι οι επιταγές των εξουσιαστών και των αφεντικών.
Για να φτάσουμε πιο κοντά στον χειραφετημένο κόσμο που ονειρευόμαστε.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
Γενική Συνέλευση Vol.1
Έχουν ειπωθεί ήδη πολλά για τις Γενικές Συνελεύσεις. Ωστόσο, παρατηρούμε ότι εξακολουθούν να είναι άμαζες, όπως επίσης εξακολουθούν να υπάρχουν και να αυξάνονται τα προβλήματα της σχολής- και όχι μόνο. Οι Γ.Σ. είναι το πεδίο, στο οποίο μπορούμε ισότιμα και αδιαμεσολάβητα να επικοινωνούμε τις σκέψεις μας και τους προβληματισμούς μας, για κάθε τι που αφορά ή όχι τη σχολή. Άλλωστε, το γεγονός ότι είμαστε φοιτητές/φοιτήτριες δεν σημαίνει ότι ερχόμαστε στο πανεπιστήμιο μόνο για να αποκτήσουμε τη στείρα γνώση που μας παρέχουν μέχρι να πάρουμε πτυχίο. Είμαστε πάνω από όλα κοινωνικά όντα που συμμετέχουν, δραστηριοποιούνται, παρεμβαίνουν, καταπιέζονται κλπ. κυρίως στο εξωτερικό περιβάλλον. Οι Γ.Σ. είναι ο τρόπος να συναποφασίζουμε, να ανταλλάσουμε ιδέες, να μοιραζόμαστε τις ανάγκες μας και το στοίχημα τώρα είναι να γίνει κτήμα μας. Ο λόγος μας εδώ δεν χρειάζεται να επικυρώνεται σε τυποποιημένα πλαίσια με σφραγίδες και η στάση μας κάθε άλλο παρά παθητική πρέπει να είναι. Είναι ο τρόπος για να συμμετέχουμε ενεργά, να υλοποιούμε αποφάσεις και να προβαίνουμε σε διεκδικήσεις. Και είναι επίσης η διαδικασία που συχνά γίνεται κουραστική και δυσάρεστη, ωστόσο είναι ευθύνη και καθήκον μας να αλλάξουμε ότι δεν μας καλύπτει. Σίγουρα, τασσόμαστε ενάντια στην κομματικοποίηση, δεν ξεχνάμε όμως ότι η πολιτικοποίηση και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών στο πανεπιστήμιο, είναι ουσιώδεις και μας διαχωρίζει από απολίτικες συμπεριφορές και πρακτικές.
Βρισκόμαστε στην αρχή του εξαμήνου και ήδη παρουσιάστηκε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και δεν είναι η πρώτη φορά. Αυτό είναι η έλλειψη μαθημάτων επιλογής κατεύθυνσης στον τομέα της κλινικής/ κοινωνικής. Είναι ολοφάνερο ότι παρόλο που το πρόγραμμα σπουδών μιλάει για 8 εξάμηνα μέχρι τη λήψη πτυχίου, είναι αδύνατον να καταφέρει κάποιος να συμπληρώσει μονάδες αφού δεν υπάρχουν μαθήματα. Κάποια μαθήματα προϋποθέτουν κλήρωση (βλ. Ποιοτική Έρευνα της Γεωργάκα ή Ψυχοθεραπεία 5 της Μπόνη), κάποια άλλα δεν διδάσκονται λόγω εκπαιδευτικής άδειας και κάποια δεν υπάρχουν καν, μιας και οι προηγούμενοι καθηγητές έχουν συνταξιοδοτηθεί και δεν έχουν προσληφθεί άλλοι (βλ. Εξαρτήσεις του Ζαφειρίδη). Επίσης, μαθήματα που είμαστε «τυχεροί» να τα διαλέξουμε χωρίς κλήρωση, γίνονται όλο και πιο εντατικοποιημένα κάθε χρόνο, με υποχρεωτικά εργαστήρια ή ακόμη και παρουσίες (βλ. Βρεφική και Νηπιακή Ηλικία της Παπαληγούρα).
Μέχρι τώρα παρακαλούσαμε να είμαστε τυχεροί για να κληρωθούμε στην Πρακτική το εξάμηνο που επιθυμούσαμε. Παρακαλούσαμε ταυτόχρονα καθηγητές να μας δεχτούν να εκπονήσουμε μαζί τους τη διπλωματική εργασία. Φέτος, το τμήμα αποφάσισε η πτυχιακή να γίνει προαιρετική. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι καθηγητές έχουν ένα πάτημα ακόμη να μας αρνηθούν, ενώ ο κόσμος στοιβάζεται ώρες έξω από τα γραφεία τους για μια ευκαιρία, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη όπως σε πολλές άλλες σχολές. Επιπλέον, έχουν τη δυνατότητα να βάλουν χιλιαδύο κριτήρια, όπως μέσος όρος, βαθμολογίες ή προηγούμενη επιλογή των μαθημάτων τους.
Κοιτάζοντας λίγο πιο έξω… το ζήτημα που καίει. Η Λέσχη.
Η λέσχη ανοίγει για άλλη μια χρονιά αργοπορημένα και ενώ έχει τελειώσει η εξεταστική του Σεπτέμβριου. Η πολιτική της είναι φυσικά η ίδια. Η είσοδος επιτρέπεται μόνο για τους φοιτητές του ΑΠΘ και απαγορεύεται για οποιονδήποτε άλλον. Και κάπως έτσι, προσπαθούν να εξαλείψουν τον κοινωνικό για πολλά χρόνια τώρα χαρακτήρα της, αποκλείοντας διάφορα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας, όπως άνεργους, μετανάστες, άστεγους και ντόπιους από άλλου.
Κοιτάζοντας ακόμη πιο έξω… στην επικαιρότητα.
Αυτή τη φορά στην Τούμπα. Το «φιλοξενείο» προσφύγων και μεταναστών βρίσκεται στα σκαριά. Μπουτάρης, ΜΚΟ και ιδιωτικοί φορείς υπό κρατικές ή ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις στην έως τώρα αποθήκη ηλεκτρολογικού εξοπλισμού, αποφασίζουν τη δημιουργία ξενώνα σε πρώτη φάση σε 7 μονοτονικές οικογένειες που έχουν ήδη ζητήσει πολιτικό άσυλο. Παράλληλα, δημιουργείται η Επιτροπή Κατοίκων Τούμπας, που αποτελείται από ρατσιστικά αποβράσματα της γειτονιάς , οι οποίοι αντιδρούν στην υλοποίηση του έργου. Καθωσπρέπει νοικοκυραίοι που δεν καταδέχονται να μένουν στην ίδια γειτονιά με τους μετανάστες γιατί θίγεται η δήθεν αισθητική τους. Εμείς, από τη δική μας πλευρά αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες ως ταξικά αδέρφια μας και στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στους καταπιεσμένους. Τα συγκαλυμμένα φασιστικά στοιχεία της εν λόγω Επιτροπής θα μας βρουν μπροστά τους.
Αντιστεκόμαστε στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που βιώνουμε βασιζόμενοι στις συντροφικές και αλληλέγγυες σχέσεις, δημιουργώντας πόλους αντίστασης, ενάντια σε κεφάλαιο, αφεντικά, κράτος και εξουσία κάθε είδους.
ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Το Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας είναι μία πολιτική συλλογικότητα που δημιουργήθηκε τον Οκτώβρη του 2013, απαντώντας στην ανάγκη για επανανοηματόδοτηση του τρόπου της διακίνησης ιδεών στο πανεπιστήμιο μας αλλά και των διαδικασιών του συλλόγου, όπως της κυρίαρχης Γενικής Συνέλευσης. Βιώνουμε μια γενικευμένη επίθεση από κεφάλαιο και κράτος, ενώ αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειες αυτών καθημερινά γύρω μας αλλά και πιο ειδικά στη σχολή. Εντατικοποίηση, διαγραφές φοιτητών, εξώσεις από εστίες, σίτιση για λίγους και καλούς, ν+2 χρόνια, πειθαρχικά, πρόταση για κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων είναι μερικά ενδεικτικά μόνο στοιχεία του νόμου Διαμαντοπούλου αλλά και της ευρύτερης αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης. Επίσης, η ιεραρχία-αυθεντία των καθηγητών, ο στυγνός ανταγωνισμός, το κυνήγι των πτυχίων, η ατομική διεκδίκηση, έως και η ρουφιανιά μερικών είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον καπιταλιστικό τρόπο σκέψης που έχει ενσωματωθεί δεκάδες χρόνια στην κοινωνία και ως εκ τούτου στο πανεπιστήμιο.
Παρόλα αυτά αναρωτιόμαστε έντονα πώς μεγάλη μερίδα των φοιτητών και φοιτητριών στέκονται απαθείς σε μια τέτοια κατάσταση;! Η μη συμμετοχή σε διαδικασίες όπως οι Γενικές Συνελεύσεις-ανώτατο και αποκλειστικό όργανο απόφασης του Συλλόγου- και όσα αποφασίζονται μέσα από αυτές τους κάνει συνένοχους. Επίσης, σε καμιά περίπτωση δεν τρέφουμε εκλογικές αυταπάτες. Προφανώς, αντιλαμβανόμαστε το να ψηφίζει κάποιος/α στις φοιτητικές εκλογές και να υιοθετεί την ανάθεση δεν λύνει το πρόβλημα. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο δεν συμμετέχουμε στις εκλογές. Αντίθετα, λειτουργούμε ισότιμα, σε οριζόντιες δομές και αγωνιζόμαστε αδιαμεσολάβητα. Δεν αφήνουμε κανέναν εκτός από εμάς να αποφασίζει για εμάς. Συναντιόμαστε εβδομαδιαία, επικοινωνούμε τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας, μοιραζόμαστε εμπειρίες- προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, την αντίσταση και την αλληλεγγύη.
Ανοιχτό κάλεσμα: Τετάρτη 26/11, 15:00, Φουαγιέ Ν.Φιλοσοφικής
…Σκέψεις και σχόλια για την Γενική Απεργία
Στο άκουσμα της κήρυξης της Γενικής Απεργίας στις 27/11 σκεφτήκαμε ποια θα ήταν τα κεντρικά αιτήματα της ηγεσίας του εργατικού κινήματος. Οι εικασίες λοιπόν, αναμφισβήτητα ήταν πολλές. Μήπως θα ήταν το ζήτημα του ασφαλιστικού που μπαίνει πάλι στο τραπέζι; Μήπως η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας; Ή μήπως η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού που αρχίζουν να θίγουν και πάλι τα αφεντικά; Παρόλα αυτά, η θεματολογία δεν περιέχει τίποτα από όλα αυτά, αλλά στοχεύει στον προϋπολογισμό. Τώρα βέβαια θα πει κάποιος αυτό δεν τα θέτει όλα επί τάπητος; Μάλλον όχι. Μια τέτοια θεματολογία μιλά για το γενικό, σε σχέση με πιο ειδικά ζητήματα σαν το ασφαλιστικό, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι οι απεργίες είναι μάλλον ένα προεκλογικό εργαλείο παρά ένα μέσο πάλης των εργαζομένων. Τι καλύτερο λοιπόν θα μπορούσε να επιλεγεί , από μια απεργία με γραφική θεματολογία, ως μια πιο κινηματική προεκλογική φιέστα; Παρ’ όλα αυτά, αντιλαμβανόμαστε τη σημαντικότητα μιας Γενικής Απεργίας και προσπαθώντας να την επανανοηματοδοτήσουμε, την αντιμετωπίζουμε ως εργαλείο να συναντηθούμε με άλλο κόσμο της εργασίας, να επικοινωνήσουμε τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας και να μοιραστούμε αγώνες που προηγήθηκαν, συμβαίνουν ή θα ξεκινήσουν. Εμείς αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, τόσο τους εργατικούς, όσο και τους φοιτητικούς αγώνες ως έργο των ίδιων και όχι των δήθεν εκπροσώπων τους, οι οποίοι πολλές φορές απλά συμβάλουν στην αφομοίωση και εκτόνωση τέτοιων αγώνων. Γι αυτό και μιλάμε για αδιαμεσολάβητους αγώνες.
…Καταστολή: η δύναμή τους γίνεται η οργή μας
Οι τελευταίες εμπειρίες και παραστάσεις που έχουμε τελευταία από φοιτητικούς και κοινωνικούς-εργατικούς αγώνες μας δείχνει απροκάλυπτα το πρόσωπο του κράτους και των εντολοδόχων του( βλεπε Φορτσάκης και Μήτκας) Συγκεκριμένα, ο πρύτανης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Θεόδωρος Φορτσάκης αρνήθηκε στους φοιτητές να παρακολουθήσουν την προγραμματισμένη συνεδρίαση της Συγκλήτου. Ο Φορτσάκης αρνούμενος το διάλογο με τους φοιτητές αποχώρησε από την αίθουσα, ενώ είχε καλέσει ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ καθώς και τον εισαγγελέα. Ο ίδιος, κάλεσε τα ΜΑΤ να εμποδίσουν τη κατάληψη της Νομικής, ο ίδιος όπλισε τα ρόπαλα των μπάτσων που βαρούσαν φοιτητές-τριες που διαδήλωναν και απαιτούσαν τα αυτονόητα. Κάτι παρόμοιο έκανε και ο άλλος “δημοκράτης” Μήτκας, ο οποίος όχι μόνο αποφάσισε να πραγματοποιεί κεκλεισμένων των θυρών τις συνεδριάσεις της Συγκλήτου, αλλά ζήτησε και την άμεση παρέμβαση του Εισαγγελέα για την κατάληψη του κτηρίου διοίκησης. Και η προσπάθεια “εξυγίανσης” των πανεπιστημίων δε σταματά εδώ! Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα προσπάθειας φίμωσης μέσων αντιπληροφόρησης, με πιο πρόσφατο την αρπαγή της κεραίας του ραδιοφωνικού σταθμού 1431 από το δικό μας παιδί, Περικλή Μήτκα. Γίνονται λοιπόν βαθμιαία προσπάθειες να γίνει το πανεπιστήμιο ένας αποστειρωμένος χώρος παραγωγής ανθρώπινου δυναμικού, λοβοτομημένο με μόνο του στόχο να πιάσει καμιά θεσούλα σε κάποιο μαγαλοαφεντικό, να γίνει σκλάβος στην γραμμή παραγωγής και αναπαραγωγής του συστήματος. Με την όλο και εντονότερη μετακύληση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας (διαγραφές, 1 σύγγραμμα ανά μάθημα, φωτοτυπίες, corpus, κριτήρια στη σίτιση και άρα αυτόματη κατάργηση της), ο-η σημερινός-η φοιτητής-τρια, καλείται να πάρει θέση…Όσο η κρατική καταστολή εντείνεται και ένα μάτσο αμόρφωτοι τραμπούκοι μπάτσοι αποφασίσουν να παίξουν το ρόλο του «δικαστή» και να ξυλοφορτώσουν δήθεν ενόχους διαδηλωτές, όσο τα σκυλιά του κράτους είναι στα πανεπιστήμια και εμποδίζουν την υλοποίηση των αποφάσεων των φοιτητικών συλλόγων, όσο εμποδίζονται οι αγώνες μας και οι διεκδικήσεις μας στο δρόμο από τους υπηρέτες των αφεντικών, τόσο η οργή μας θα ξεχυλίζει και θα γίνεται όλο και πιο επιτακτικό το αίτημα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η συμμετοχή αυτή δεν ορίζεται με το να δώσουμε απλά το χρίσμα σε κάποιους που θα μας εκπροσωπήσουν και θα διώξουν τους κακούς. Η συμμετοχή από μέρους των αυτοοργανωμένων, ταξικών, φοιτητικών αγώνων ορίζεται ως ενεργή, ισότιμη, αντιιεραρχική. Όσο η ταξικές αντιθέσεις οξύνονται και εμείς ως φοιτητές-τριες είτε αδιαφορούμε είτε αφήνουμε τους άλλους να μας κάνουν τη δουλειά, χάνουμε τη βασική μάχη που πρέπει να δοθεί σήμερα. Η μάχη για να κερδίσει η αυτοοργάνωση, η μάχη για να κερδίσει η επαγρύπνηση και η αντίσταση έναντι του ολοκληρωτισμού και της αδιαφορίας.
Από το κλουβί που έχουν χτίσει οι εξουσιαστές για μας με φυλακές υψίστης ασφαλείας και στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανισμού μεταναστών, υψώνουμε τις φωνές μας και σπάμε ενωμένοι την καταστολή του κράτους. Τασσόμαστε στο πλευρό του μετανάστη και της μετανάστριας που ζητά ζωή με αξιοπρέπεια και των φυλακισμένων αγωνιστών που ύψωσαν τη φωνή τους ενάντια στο ζυγό του κράτους. Οι οικονομικοί και πολιτικοί πρόσφυγες και μετανάστες δεν είναι εχθροί μας. Εχθρός μας είναι το υπάρχον και η φτώχια που σύρει πίσω του. Από τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από κάθε ψυχιατρικό κελί, βγαίνει η κραυγή μας για ελευθερία.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
Ανθρωποφύλακες και ανθρωποφάγοι-το πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας
Στις 6 Δεκέμβρη, πραγματοποιείται πορεία στη μνήμη του Α. Γρηγορόπουλου, που ξεκίνησε το μεσημέρι. Κατά τη διάρκεια της πορείας ομάδα αγνώστων επιτίθεται σε κατάστημα του Ζάρα θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων που βρίσκονταν εντός του. Καταδικάζουμε την απερίσκεπτη αυτή πράξη και δεν την θεωρούμε σε καμία περίπτωση πολιτική ενέργεια ή επιλογή ολόκληρου του σώματος των ανθρώπων που συμμετείχαν στην πορεία. Αυτό άλλωστε έγινε φανερό και από την κίνηση διαδηλωτών, να βοηθήσουν τους εργαζόμενους να βγουν από το χώρο του καταστήματος και να σβηστούν οι φωτιές που έβαλε η άγνωστη ομάδα.
Αμέσως μετά, είδαμε να διαγράφονται σκηνές απίστευτης αστυνομικής βίας, με μπάτσους να ανοίγουν, κυριολεκτικά, τα κεφάλια των διαδηλωτών και να πραγματοποιούν προσαγωγές και συλλήψεις. Μετά από την επίθεση των μπάτσων, η πορεία συνεχίζει με στόχο την κατάληψη του εργατικού κέντρου. Σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, ενώ ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός δίνει αγώνα με το θάνατο, άρχισαν να πραγματοποιούνται καταλήψεις κτιρίων σε ένδειξη αλληλεγγύης για τον αγώνα που δίνει, για μια ανάσα ελευθερίας. ’Έτσι μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου βρισκόμασταν σε μία άκρως αστυνομοκρατούμενη ζώνη αφού, ΖΗΤάδες, ΜΑΤ και ασφαλίτες είχαν κατακλείσει όλη σχεδόν την περιοχή του κέντρου. Σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης και διάλυσης του κόσμου που είχε συγκεντρωθεί στο εργατικό, η αστυνομία επιτέθηκε με σκληρό τρόπο, ενώ δε δίστασε να πετάξει δακρυγόνα εντός του κτιρίου , να τραυματίσει κόσμο και να κάνει περαιτέρω συλλήψεις. Πειθήνια στρατιωτάκια εφαρμόζουν το δόγμα «της μηδενικής ανοχής» και αποφασίζουν να ξυλοφορτώσουν κομμάτια αγωνιστών-τριων που εξεγείρονται. Κανείς δεν είχε αμφιβολία ότι το κράτος θα βγάλει τα σκυλιά του για να σταματήσει την οργή μας. Εμείς αντίθετα δηλώνουμε ότι δεν φεύγουμε από τους δρόμους μέχρι να δικαιωθούν τα αιτήματα του απεργού πείνας, όπως προβλέπονται από τον ίδιον τον νόμο (Ν.Ν. 2776/1999 ΦΕΚ 291). Το ζήτημα σαφώς δεν αφορά κάποιο νομικό κώλυμα αλλά αποτελεί πλέον καθαρά πολιτικό ζήτημα μιας κυβέρνησης που αποφασίζει να εκδικηθεί έναν αγωνιστή για το πιστεύω του.
Στη δεδομένη συγκυρία απαιτείται η άμεση παρέμβασή μας. Αγώνας εντός και εκτός των τειχών του Πανεπιστημίου για τον Νίκο Ρωμανό, για τους Σύριους απεργούς πείνας στην Πλατεία Συντάγματος και τη δικαίωση του αγώνα τους, για το Πανεπιστήμιο που ονειρευόμαστε, για την καταπολέμηση της αυθαιρεσίας των αφεντικών και την καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον κρατικό μηχανισμό και της επιταγές που υπηρετεί, στραγγαλίζοντας κάθε προσπάθεια των καταπιεσμένων για να πάρουν μια ανάσα ελευθερίας. Χτίζουμε έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αυτοοργάνωσης.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ. ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 6Ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
Υφαίνοντας και εξετάζοντας νίκες…
Ο Νίκος Ρωμανός σταμάτησε την πολυήμερη απεργία πείνας μετά από τροπολογία που πέρασε στη Βουλή, ώστε να μπορούν οι έγκλειστοι φοιτητές να έχουν άδειες με ηλεκτρονική επιτήρηση(βραχιολάκι), χωρίς τους νομικούς περιορισμούς, που ίσχυαν μέχρι σήμερα. Αυτό θα επιτυγχάνεται με προϋπόθεση την επιτυχή παρακολούθηση εξ αποστάσεως του ενός τρίτου των μαθημάτων/εργαστηρίων επί ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο σπουδών.
Μπορεί η εξέλιξη αυτή να μην ικανοποιεί πλήρως όσα απαιτούσε αρχικά με τον αγώνα του ο Νίκος Ρωμανός, αλλά αυτό δεν μας κάνει να θεωρούμε τον αγώνα αυτό ήττα του ιδιάζοντος αυτού κινήματος αλληλεγγύης. Οι στρατηγικές επιλογές που έγιναν από την πλευρά του απεργού όσον αφορά το χρονικό πλαίσιο, τα αιτήματα, το λόγο και το ήθος του αγώνα του στοιχειοθετούν μια μάχη που σχεδόν υπερβαίνει τα ανθρώπινα όρια. Ένας αγωνιστής που αψηφά το θάνατο και βάζει όπλο το κορμί και την ακεραιότητα του για να διεκδικήσει τα αυτονόητα, δεν μπορεί παρά να έχει τη αμέριστη συμπαράσταση και το σεβασμό μας. Σαφώς, δεν αγκαλιάσαμε τη μάχη αυτή ως απλοί ανθρωπιστές, αλλά αναγνωρίζοντας τις πολιτικές διαστάσεις του θέματος. Δεν είναι απλά το δικαίωμα ενός ανθρώπου στην εκπαίδευση, αλλά η ανάγκη ενός αναρχικού πολιτικού κρατούμενου να σπάσει την μονοτονία που επιβάλλει σε μυαλό και σώμα ο εγκλεισμός, διεκδικώντας αυτά που του στέρησε για πολιτικούς λόγους η εξουσία. Όλη αυτή η στέρηση δικαιωμάτων και η κακομεταχείρηση κρατουμένων είναι το προμήνυμα του νέου τερατουργήματος της κυβέρνησης, των φυλακών υψίστης ασφαλείας, οπού οι κρατούμενοι θα βρίσκονται έρμαια στα χέρια του ανθρωποφύλακα.
Τίποτα δεν τελείωσε…
Στην πλατεία Συντάγματος Σύριοι μετανάστες είχαν ξεκινήσει έναν αγώνα καθιστικής διαμαρτυρίας χρησιμοποιώντας ως όπλο και την απεργία πείνας. Τα αιτήματα τους εντάσσονται στον πλαίσιο της ελεύθερης μετακίνησης στην Ευρώπη και της σίτισης, στέγασης και ιατρικής περίθαλψης. Σήμερα, ενώ ο νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται στην ακμή του, το μόνο που μπορεί να μετακινείται ελεύθερα είναι τα κεφάλαια των καπιταλιστών. Οι μετανάστες που φτάνουν στις «ανεπτυγμένες» χώρες της Δύσης, έχουν υποστεί βασανιστήρια, οικονομικά, πολιτικά, ηθικά, ιδεολογικά. Είναι πρόσφυγες από χώρες χωρίς καθόλου δικαιώματα, από χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη ζώνη, χώρες που οι άνθρωποι πεθαίνουν από ασιτία, ενώ οι μεγαλοκαπιταλιστές τρώνε με χρυσά κουτάλια, απομυζώντας τεράστιες εκτάσεις γης για το συμφέρων τους. Αντιμέτωποι, λοιπόν, με καταστάσεις ακραίας εξαθλίωσης, εναποθέτουν την τελευταία τους ελπίδα στη Δύση, θεωρώντας ότι το μέλλον θα είναι πιο ευνοϊκό γι’ αυτούς. Αντ’ αυτού, η «εξευγενισμένη» Ευρώπη τους «υποδέχεται» με «ανοιχτές αγκάλες». Εκτός του ότι ζουν σε ένα καθεστώς συνεχόμενου φόβου και φυγής και πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης εργοδοτών και μπάτσων, πολλοί από τους μετανάστες κρατούνται έγκλειστοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία πολλές φορές δεν πληρούν της στοιχειώδης συνθήκες υγιεινής. Στοιβαγμένοι στα κελία, με το «κράτος πρόνοιας» να τους έχει εγκαταλείψει, οι μετανάστες δεν δίστασαν πολλές φορές να εξεγερθούν και να διεκδικήσουν. Ο αγώνας για ζωή με αξιοπρέπεια σαφώς δεν κρύβεται στην αλλαγή τόπου αλλά στην ανατροπή του υπάρχοντος. Παρ’ όλα αυτά οι καθημερινοί αγώνες που δίνουμε ντόπιοι και μετανάστες μας φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά σε αυτήν την ελπίδα. Τασσόμαστε στο πλευρό κάθε καταπιεσμένου, κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται για την ανατροπή των σύγχρονων, οικονομικών δεσμών. Γιατί τα ίδια δεσμά μας τυλίγουν όλους και όλες. Δεν σταματούμε να είμαστε στους δρόμους. Με τους ιταλούς απεργούς , με τους μετανάστες, με τους έγκλειστους, με κάθε αγωνιζόμενο φωνάζουμε μαζί:
ΚΑΤΩ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ-ΚΑΤΩ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
autonomopsixologias@gmail.com