[:en]
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε στο πεδίο της εκπαίδευσης μια μεθοδευμένη προσπάθεια σύμπλευσης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με τους κανόνες της αγοράς. Αυτή η διαδικασία της αναδιάρθρωσης που ξεκίνησε με το νόμο Διαμαντοπούλου το 2011 έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό της την εντατικοποίηση του ρυθμού των σπουδών, που θα συντονίζεται με τις ανάγκες της εντατικοποιημένης καπιταλιστικής παραγωγής , διατηρώντας παρ’όλα αυτά το υποκριτικό αφήγημα που θέλει το πανεπιστήμιο έναν χώρο ‘’ελεύθερης διακίνησης ιδεών’’. Το επόμενο βήμα της αναδιάρθρωσης, μέσα στα ήδη αποστειρωμένα από κάθε ελεύθερη και ριζοσπαστική φωνή αμφιθέατρα, εκφράζεται με τα αναμορφωμένα προγράμματα σπουδών, ένα από τα οποία εμφανίστηκε πρόσφατα και στο τμήμα μας.
Βασικότερο μέλημα του νέου προγράμματος σπουδών είναι να επικρατήσει πλήρως η ιατρικοποιημένη-ψυχιατρικοποιημένη αντίληψη στο πεδίο της ψυχολογίας κατά τα διεθνή πρότυπα. Όσο και αν αυτό ακούγεται καλό στα αυτιά κάποιων, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό συνάδει με τη φίμωση κάθε ριζοσπαστικού λόγου μέσα στην ‘’επιστήμη’’ της ψυχολογίας και την συνεπαγόμενη αντίληψη και διαχείριση της ‘’ψυχικής ασθένειας’’ με καθαρά ιατρικούς και βιολογικούς όρους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την επιστημονική και ιδεολογική νομιμοποίηση της παροχής και χορήγησης ψυχοφαρμάκων. Έτσι οι φαρμακοβιομηχανίες, αυξάνουν ραγδαία τα κέρδη τους , προωθούν την εμπορευματοποιημένη παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας και μορφοποιούν τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Εν συνεχεία, η ομολογουμένως δραματική μείωση κονδυλίων προς τα ιδρύματα και ιδιαίτερα προς το ΑΠΘ, εκφράζεται τεχνηέντως και στο νέο παραμορφωμένο πρόγραμμα σπουδών. Η πρακτική άσκηση από κακοπληρωμένη τα προηγούμενα χρόνια, μετατρέπεται σε υποχρεωτική άμισθη εργασία αυτό το έτος και σύμφωνα με το νέο πρόγραμμα πιθανολογείται να γίνει προαιρετική. Αυτό αυτομάτως ενισχύει την ήδη επικρατούσα θεωρητικο-λαγνεία στους κύκλους της σχολής, χωρίς όμως να ρίχνει την ανάγκη για πρακτική άσκηση ,που θα συμβάλλει στο μέλλον στον τίτλο του ‘’καταρτισμένου και άριστα εκπαιδευμένου ψυχολόγου’’. Έτσι η προσπάθεια επιβολής της κουλτούρας της άμισθης και εθελοντικής εργασίας ,πατώντας σε στέρεο υπόβαθρο, θεσμοθετείται ,νομιμοποιείται κοινωνικά ,για να καταντήσει τελικά μια φυσικοποιημένη ανθρώπινη δραστηριότητα.
Πέρα από τα ζητήματα τα οποία αφορούν το κοινωνικό τοπίο της σχολής και τα οποία ίσως μας περιχαρακώνουν γύρω από τη φοιτητική μας ταυτότητα, δεν παύουμε να αγωνιζόμαστε και με βάση την ευρύτερη κοινωνική συγκυρία. Έτσι αποφασίζουμε ,σε ζητήματα όπως οι μεταναστευτικές ροές και η διαχείριση τους από τα κράτη, δεδομένης και της επίσημης λειτουργίας των κέντρων ‘’υποδοχής’’, να στεκόμαστε ενάντια σε κάθε λογική διαλογής και διαχωρισμού των μεταναστών από τους πρόσφυγες, καθώς αυτό συνιστά μια πρακτική αποκλεισμού των λαθραίων ανεπιθύμητων μεταναστών που απειλούνται με βίαιες απελάσεις, να δείχνουμε έμπρακτη πολιτική αλληλεγγύη και να προτάσσουμε κάθε αδιαμεσολάβητο αγώνα που στέκεται στο πλάι όλων των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας ★
http://autonompsycho.espivblogs.net/
[:]