[:en]
Καλώς ήρθατε -και πάλι- στο ελληνικό πανεπιστήμιο!
Όλο και πιο αποστειρωμένοι χώροι, που (ακόμα) σφύζουν από επιστημονική ουδετερότητα και μπίζνες με στρατοαστυνομίες, κοινωνικός έλεγχος, καριερισμός, προκάτ ιδεολογίες και πρακτικές, που όμορφα πακεταρισμένες περιμένουν υπομονετικά να παραδοθούν σε επίδοξους επιστήμονες.
Δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε να δούμε και να αντιμετωπίσουμε το πανεπιστήμιο ως κάτι διαχωρισμένο από την καπιταλιστική πραγματικότητα, καθώς είναι ένας χώρος όπου οι κοινωνικοί-ταξικοί ανταγωνισμοί λαμβάνουν χώρα καθημερινά. Αυτοί εντοπίζονται μεταξύ των φοιτητ(ρι)ών, με το όλο και αυξανόμενο κόστος φοίτησης να απαιτεί μια προϋπάρχουσα οικονομική άνεση, προκειμένου να υπάρξει “ομαλή”, αδιάκοπη και “σωστή” φοίτηση, για ένα πτυχίο με αξία. Στη φοίτηση αυτή δε χωράει η καθημερινή ανασφάλεια για τους ελέγχους στην λέσχη, το νοίκι, τους καυγάδες με τους ελεγκτές ή και στην ίδια την εκπαίδευση, με το άγχος της παροχής ή οχι δωρεάν συγγραμμάτων, αλλά και με τα “corpus” που πρέπει οι φοιτητ(ρι)ες να αγοράζουν προκειμένου να περάσουν το μάθημα. Ο κοινωνικοταξικός ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητ(ρι)ών, που συνεπάγονται οι παραπάνω συνθήκες, γεννά και συντηρεί “κανιβαλιστικού” τύπου σκεπτικά και πρακτικές. Το κάθε υποκείμενο φοιτά και υφίσταται στο Πανεπιστήμιο ως απομονωμένη μονάδα, η οποία αφομοιώνει άκριτα και αβίαστα την καθορισμένη γνώση που της δίνεται, με σκοπό να γίνει δυαράκι γρηγορότερα και καλύτερα από τις υπόλοιπες μονάδες. Σε αυτό το πλαίσιο, οποιαδήποτε συσπείρωση-συνάντηση φοιτητ(ρι)ών εκτός της πρυτανικής εποπτείας παρουσιάζεται και εσωτερικεύεται ως παρακωλλυτική για την μάθηση και την πολυπόθητη “ακαδημαική επιτυχία”. Η νορμαλοποίηση αυτού του σκεπτικού οδηγεί από τον περιορισμό των συναντήσεων εντός του φοιτητικού συνόλου, στον περιορισμό της συλλογικής κριτικής και αμφισβήτησης εντός του Πανεπιστημίου, στην παγίωση, εν τέλει, του κυρίαρχου λόγου της ~Πανεπιστημιακής Γνώσης~~. Αυτός παράγεται και αναπαράγεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο, προκειμένου να επιβληθεί από τα πάνω και να παγιώσει, με την σειρά του, τις κοινωνικές-ταξικές ανισότητες. Ο λόγος αυτός, στο πεδίο της Ψυχολογίας, επιχειρεί να οριοθετήσει συμπεριφορές και σκεπτικά στα όρια του “φυσιολογικού” ή του “παρεκκλίνοντος”, με μπούσουλα την δυνατότητα -ή μη- ενσωμάτωσης στην σύγχρονη καπιταλιστική παραγωγή και στο ευρύτερο κοινωνικοοικονομικό της πλαίσιο. Παθολογικοποιώντας τις συνειδητές ή ασυνείδητες αρνήσεις όσων δεν αντέχουν τις αδιέξοδες κοινωνικές, εργασιακές ή οικογενειακές σχέσεις, στις οποίες βρίσκουν τους εαυτούς τους, ατομικοποιεί, έτσι, τα ψυχοκοινωνικά ζητήματα. Επιθυμούμε λοιπόν, αντιστεκόμενες στην κυρίαρχη ψυχολογία (που αποκομμένη από την κοινωνική της βάση λειτουργεί για και με την εξουσία) να οξύνουμε τις αρνήσεις εντός και εκτός του πανεπιστημίου, ώστε να προτάξουμε την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη ως ανταγωνιστικές -με ποιοτικούς όρους- θέσεις ενάντια στο υπάρχον.
Αντιμετωπίζουμε την φοιτητική ταυτότητα όχι ως ορισμό, αλλά ως μια αφετηρία για να συναντηθούμε. Όχι μόνο με άτομα εντός του πανεπιστημίου, αλλά και με κοινωνικές ομάδες, συλλογικότητες και ανθρώπους εκτός αυτού, με σκοπό να μοιραστούμε κοινούς αγώνες. Πάντοτε, όμως, στις βάσεις της αντιιεραρχικής, οριζόντιας οργάνωσης. Αυτό σημαίνει πως όλες οι αποφάσεις του σχήματος λαμβάνονται στις συνελεύσεις του (οι οποίες είναι ανοιχτές) μέσω της σύνθεσης, της συνδιαμόρφωσης και της συναίνεσης. Μακριά, δηλαδή, από γραφειοκρατία, εξουσιαστικές συμπεριφορές και θεσμικούς φορείς κάθε είδους.
Οι ζωές μας δεν χωράνε στα αμφιθέατρα και τα προγράμματα σπουδών, η οργή μας δεν μετριέται με Πιστωτικές Μονάδες.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας ★
[:]