[:en]
Έχουν περάσει 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73. 40 χρόνια που προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε όσα έγιναν ή να στρεβλώσουν τα γεγόνοτα. Το “Πολυτεχνείο” δεν είναι ο Λαλιώτης και η Δαμανάκη. Ανάμεσα στους ύμνους και τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στην εξέγερση του 1973 και στις προσπάθειες να φανεί ένα «μήνυμα» κι ένα «νόημα» σύμφωνα με τις επιδιώξεις κάποιων και των διάφορων κομματικών σχηματισμών τους, εκείνο που εξακολουθεί να ισχύει διαχρονικά είναι πως η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ανήκει σ’ αυτούς που τη δημιούργησαν, που τη δυνάμωσαν, που την έκαναν να παραμένει ο διαρκής εφιάλτης των κάθε είδους εξουσιαστών. Αυτή η εξέγερση δεν ήταν μόνο των φοιτητών, ούτε μόνο των εργατών αλλά το ξέσπασμα της οργής όλων των αγωνιζόμενων, που ξεπέρασαν το φόβο, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και αντέδρασαν. Αυτή η εξέγερση ανήκει στην κοινωνία που αγωνίζεται, που ξεσηκώνεται, που επαναστατεί για την ελευθερία.
Το πρόταγμα «ψωμί παιδεία ελευθερία» δεν ανταποκρίνεται πράγματι στις ανάγκες μας. Γιατί δεν μας αρκεί απλά ένα πιάτο φαί, ούτε μια κατευθυνόμενη παιδεία. Γιατί δεν νιώθουμε ελεύθεροι όσο υπάρχουν καταπιεζόμενες και καταπιεστές, εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευτές. Για μας η μάχηπου ξεκίνησε τότε, όχι μόνο δεν έχει τελειώσει αλλά θα συνεχιστεί μέχρι την ατομική και την κοινωνική απελευθέρωση.
Πώς συνδέεται αυτό με το πανεπιστήμιο και εμάς άμεσα; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη αντίθεση του τότε και του τώρα. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, παρόλο που ήταν αντιμέτωποι με την πιο σκληρή χουντική τυραννία και τα τανκς κάθε άλλο παρά έκαναν πίσω. Οι φοιτητές του σήμερα διαλέγουν συχνά τον ατομικό δρόμο και ατομική διεκδίκηση, αδιαφορούν για τις συλλογικές διαδικασίες, αρνούνται να παλέψουν για όσα δικαιούνται και αφήνουν άλλους/ες να αποφασίζουν για αυτούς. Οι αγώνες τιμώνται με αγώνες και οι φοιτητές του σήμερα κάνοντας παράδειγμα την εξέγερση του τότε, οφείλουν να αγωνιστούν και να παλέψουν ενάντια στη χούντα της εποχής μας. Παρότι, οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές και τα αιτήματά μας το ίδιο, είναι αναγκαιότητα να εναντιωθούμε (δες την ιδιωτικοποίηση της παιδείας ή τους αποκλεισμούς στη λέσχη κλπ) και να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.
Ας μην ξεχνάμε και το άσυλο. Το άσυλο που αν δεν υπήρχε τότε, η εξέγερση θα είχε αποτύχει… Με το πρόσχημα του να απομακρυνθούν «κακοποιά στοιχεία και αντικοινωνικές συμπεριφορές (π.χ πρέζα) ψηφίζεται η κατάργηση του ασύλου με το νόμο Διαμαντοπούλου το καλοκαίρι του ’11.2 χρόνια μετά τι βλέπουμε μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο; Κάθε άλλο παρά συνέβη. Αντίθετα, είδαμε να συλλαμβάνουν αγωνιζόμενους φοιτητές, εργολαβικούς υπαλλήλους κλπ. Τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό; Σίγουρα όχι να συμφωνήσουμε με την άρση του ασύλου. Σίγουρα διασφαλίζοντας το, κρατώντας τα πανεπιστήμια ζωντανά με πολλούς τρόπους (από θεατρικές ομάδες μέχρι μουσικές παραστάσεις κλπ).
Όλα συνεχίζονται. Και είμαστε εδώ για να κάνουμε πράξη όσα θα θέλαμε και διστάσαμε.
AYTONOMO ΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ
[:]