ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΔΕΝ ΝΙΩΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΕΣ ΠΟΡΤΕΣ, ΚΑΓΚΕΛΑ ΚΑΙ ΜΠΑΤΣΟΥΣ
Μετά από ένα χρόνο λοκντάουν και με τα πανεπιστήμια ερημωμένα, εισάγεται το νομοσχέδιο Κεραμέως για την παιδεία. Αυτό προβλέπει διαγραφή ν + ν/2 φοιτητριών, ίδρυση σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας, έλεγχο πρόσβασης με κάρτες εισόδου, κάμερες παρακολούθησης και αυστηροποίηση ποινών για αδικήματα εντός του πανεπιστημιακού χώρου με πειθαρχικά συμβούλια.
Σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, τα πανεπιστήμια αποτελούν εστίες ανομίας, όπου η εγκληματικότητα και το ναρκεμπόριο είναι ανεξέλεγκτα. Η παραπάνω λογική κατασκευάζει την παρουσία αστυνομίας εντός των πανεπιστημίων ως αναγκαιότητα. Κράτος και αστυνομία όμως -ανεξαρτήτως του τι διακηρύσσουν- δεν ενδιαφέρονται για το ζήτημα των ναρκωτικών και της όποιας πραγματικότητας χτίζεται γύρω από αυτά αλλά παρουσιάζουν και χρησιμοποιούν εργαλειακά το ναρκεμπόριο, με στόχο την υποβάθμιση συγκεκριμένων περιοχών και ταυτοτήτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Θεσσαλονίκη, όπου η μεταφορά των ναρκοπιατσών εντός του ΑΠΘ αποτέλεσε μεθοδευμένο σχεδιασμό της αστυνομίας με στόχο την υπονόμευση του ασύλου. Η κοινή γνώμη φαίνεται να θεωρεί προβληματική την παρουσία μικροεμπόρων και τοξικοεξαρτημένων εντός του campus. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο η κυρίαρχη αναπαράσταση περί φυσικής απειλής αλλά και η υποτιθέμενη αισθητική υποβάθμιση του δημόσιου χώρου που ανάγεται σαφώς στην διάχυτη τοξικοφοβία, αλλά και τον ρατσισμό. Με άλλα λόγια, προκαλεί αποστροφή ο κόσμος που θυμίζει τη φτώχεια και την απόγνωση μέσα στο “καθαρό” και ταξικά περιφραγμένο πανεπιστήμιο.
Συχνά, γίνεται μια σύνδεση της χρήσης ναρκωτικών και της επικινδυνότητας. Σε αυτό το πλαίσιο, γίνεται επίκληση στα βιώματα των θηλυκοτήτων που κινδυνεύουν μέσα στο πανεπιστήμιο. Βέβαια, η έμφυλη βία είναι παντού γύρω μας, εντός του campus αλλά και έξω από αυτό, πράγμα που δεν σχετίζεται με την ελλιπή αστυνόμευση, αλλά με την κοινωνικοποίηση στα πρότυπα της κουλτούρας του βιασμού. Καμιά ψευδαίσθηση δεν έχουμε πως οι μπάτσοι θα κάνουν το πανεπιστήμιο πιο ασφαλές. Στην πραγματικότητα, ένα ερημωμένο πάρκο γεμάτο μπάτσους αποτελεί τουλάχιστον ίση αν όχι μεγαλύτερη απειλή για όλα μας. Η απάντηση στις όποιες υπαρκτές απειλές (έμφυλες και μη) θέλουμε να έρχεται από εμάς με συλλογικό τρόπο και δεν μπορεί να πραγματωθεί μέσω της φύλαξης, η οποία επίσης στηρίζεται σε πατριαρχικά χαρακτηριστικά και αναπαράγει τέτοιες λογικές.
Ταυτόχρονα, η ίδρυση ενός καινούριου σώματος «ασφαλείας» και η χρηματοδότησή του από τον πανεπιστημιακό προϋπολογισμό την στιγμή που οι δικές μας βασικές ανάγκες δεν καλύπτονται, καταδεικνύει για άλλη μια φορά τις προτεραιότητες του κράτους. Κόσμος διώχνεται από τις ήδη υποβαθμισμένες εστίες, το φαγητό της λέσχης είναι κακό αλλά ακόμα και από αυτό αποκλείονται όσες δεν είναι φοιτήτριες, οι σχολές αντιμετωπίζουν τεράστιες ελλείψεις σε εργαζόμενες, εξοπλισμό κ.α. , ενώ οι πρακτικές μας παραμένουν απλήρωτες.
Όσον αφορά την αύξηση της επιτήρησης, είναι σαφές πως το κράτος θέλει να θωρακιστεί απέναντι στον ιστορικό ρόλο του πανεπιστημίου ως πρόσφορου εδάφους για πολιτικοποίηση, συλλογική οργάνωση και δημιουργία σχέσεων και δομών που αποτελούν ανάσες ελευθερίας εντός του καπιταλισμού. Ενθαρρύνει, λοιπόν, τις φοιτήτριες να αφοσιωθούν στις όλο και πιο εντατικές σπουδές τους, υπό τον φόβο της διαγραφής, ενώ τις αποθαρρύνει από προσπάθειες αμφισβήτησης και διεκδικήσεις, με πειθαρχικά και ελέγχους. Το πανεπιστήμιο αποστειρώνεται ακόμα περισσότερο και το μόνο που χωράει εντός του είναι η προετοιμασία για την αγορά εργασίας. Στην παρούσα συνθήκη, τα πανεπιστήμια είναι νεκρά και άδεια από κόσμο και το επικείμενο νομοσχέδιο θέλει να διασφαλίσει ότι θα παραμείνουν έτσι και στο μέλλον.
Εμείς δεν θέλουμε πανεπιστήμια μόνο για αυτές που σπουδάζουν, αλλά χώρους ανοιχτούς σε όλα μας, μέσα στους οποίους θα ζούμε, θα συναντιόμαστε, θα αντιστεκόμαστε και θα δημιουργούμε τις κοινότητες στις οποίες θέλουμε και μπορούμε να υπάρχουμε.
Αφήσαμε ένα πανεπιστήμιο γεμάτο μιζέρια, ας μη το βρούμε γεμάτο μπάτσους.