[:en]ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ «ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ» ΟΝΕΙΡΩΝ[:]

[:en]Mε αφορμή τα τελευταία γεγονότα στο κέντρο «κράτησης» μεταναστών στην Αμυγδαλέζα (την αυτοκτονία δηλαδή ενός ακόμα μετανάστη και την επίσκεψη του νέου υπουργού που ακολούθησε) και βαθύτερη αιτία την απροκάλυπτη και οργανωμένη κρατική βία που απειλεί τα τελευταία χρόνια τα πιο «ευαίσθητα» κοινωνικά στρώματα (από τις οροθετικές γυναίκες στην Αθήνα μέχρι τους χιλιάδες μετανάστες) θεωρούμε απαραίτητη μια κριτική προσέγγιση του ζητήματος αναλογιζόμενοι τόσο την κυβερνητική (και συνολικά) ευρωπαϊκή πολιτική αλλά και την γενικότερη κινηματική αντί-δραση. Η γνωστή πρακτική του συστήματος να χρησιμοποιεί μειονοτικές κοινωνικές ομάδες με εξευτελιστικό και βάρβαρο τρόπο έτσι ώστε να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που παρέχει ένας ισχυρός και άρτια οργανωμένος κρατικός μηχανισμός είναι γνωστή από χρόνια.

Μια ακραία έκφραση αυτής ακριβώς της πρακτικής ήταν τα «άσυλα προσωρινής κράτησης μεταναστών». Αυτά τα κέντρα της ντροπής του κ.Δένδια φυλάσσονταν και προστατεύονταν όλα αυτά τα χρόνια τόσο από την ελληνική μπατσοκρατία όσο και από ιδιωτικές εταιρίες security ,οι οποίοι φρόντιζαν να διατηρούν και να επιβάλουν την τάξη ,καταπνίγοντας με βίαιο τρόπο κάθε απόπειρα αντίστασης. Με την κατάλληλη απουσία μιντιακής κάλυψης λοιπόν, τα κέντρα αυτά έκρυβαν την απόλυτη ανθρώπινη εξαθλίωση και τον «πνιγμό» κάθε ανθρώπινης ιδιότητας. Ο περίφημος πρώην υπουργός άμυνας Δένδιας αγνοώντας κάθε ιστορική μνήμη που καταδεικνύει τις τραγικές συνέπειες του βίαιου εγκλεισμού και με πρόφαση την ηρεμία και την ασφάλεια του φιλήσυχου έλληνα πολίτη έκανε πραγματικότητα ένα σύνολο πολιτικών που αποκλειστικό σκοπό είχαν την βίαιη και αναγκαστική «κράτηση» ανθρώπων με μοναδικό κριτήριο το χρώμα στο δέρμα τους και τις σφραγίδες στα χαρτιά τους. Αυτή είναι η όψη της ευρωπαϊκής αντιμετώπισης του ζητήματος. Μιας ξενοφοβικής Ευρώπης που προκειμένου να διατηρήσει τις καλαίσθητες πλατείες και τον πλούτο των άπληστων φρικιών της, προτιμά ανθρώπους στοιβαγμένους σε στρατόπεδα και παιδιά πνιγμένα στις θάλασσες.

Οι εικόνες που είδαμε όλοι από το κέντρο της Αμυγδαλέζας συνιστούν εικόνες πλήρους εγκατάλειψης με ανεπαρκή σίτιση, έλλειψη φαρμάκων και γιατρών και εκατοντάδες άνθρωποι που κρατούνται εκεί παράνομα για πάνω από 2 χρόνια, να υποβάλλονται από τις ίδιες τις συνθήκες σε μια φάση σωματικού και ψυχικού πόνου. Τους τελευταίους 3-4 μήνες ,έχουν γίνει δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας που σκόπιμα αποσιωπούνται από κάθε κυβέρνηση. Η ανθρώπινη ανάγκη για ελευθερία, όμως δε σβήνει τόσο εύκολα. Απεργίες πείνας που εξαπλώνονται και εξεγέρσεις σε τοπικά κέντρα και τμήματα αποτελούν συχνά φαινόμενα που βέβαια καταπνίγονται από τις ομάδες καταστολής όσο το κυρίαρχο μιντιακό φάσμα ασχολείται με τα εκλογικά πανηγύρια. Σήμερα, τα πρόσωπα άλλαξαν, οι γραβάτες έφυγαν και το μόνο που έμμεινε ίδιο είναι οι κουστουμαρισμένες και προβαρισμένες επισκέψεις των υπουργών και οι συνακόλουθες υποσχέσεις για ανοιχτές δομές φιλοξενείας και λουκέτο στα παρόντα κέντρα. ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά μια εξωθεσμική ,εξωκρατική και συλλογικά οργανωμένη απαίτηση για άμεση απελευθέρωση των μεταναστών και συνέχιση των αγώνων μέχρι την ελευθέρια όλων. Γιατί κανένα καλοφτιαγμένο, «αριστερό» νομοσχέδιο δεν μπορεί να αλλάξει την ζωή μας. Εμείς μαζί με τους μετανάστες αγωνιζόμαστε για την ρήξη της εμπεδωμένης μισαλλοδοξίας του συστήματος και την κοινωνική αλλαγή. Ούτε μια μέρα βίαιης κράτησης ακόμα. Καμία ανθρώπινη ζωή στα χέρια των εξουσιαστών . Αντιστεκόμαστε σε κάθε επίθεση απέναντι στους μετανάστες και εναντιωνόμαστε σε κάθε φασιστική εκδήλωση μίσους απέναντι σε ταξικούς μας συμμάχους, όπως οι οικονομικά καταπιεσμένοι μετανάστες. ο Ναβίτ Ασράφ ήταν ένα ακόμη θύμα ρατσιστικής βίας, και μάλιστα την ώρα που έφευγε από τη δουλειά του και πήγαινε με ποδήλατο στο σπίτι του στο Λαγονήσι. Τέτοια σκηνικά πια έχουν γίνει καθημερινότητα και μείς απλοί θεατές τους.

Απέναντι στην τρομοκρατία τους, προβάλουμε την ισότητα, την ελευθέρια και την αλληλεγγύη.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΝΟΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

(autonomopsixologias@gmail.com)[:]

Θα είμαστε στους δρόμους…

[:en]Μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη, πολλοί μιλούν για “νίκη της αριστεράς” και ως εκ τούτου “νίκη του λαού”. Δεν έχουμε προφανώς, εκλογικές αυταπάτες και ούτε εφησυχαζόμαστε με τις διαφόρου είδους υποσχέσεις. Αντιστεκόμαστε το ίδιο σε κυβερνήσεις εξουσιαστών, είτε αυτοί προτάσσουν φιλελευθερισμό και ελεύθερη αγορά είτε σοσιαλδημοκρατική κοινωνία. Για μας ίδια είναι τα αφεντικά δεξιά και αριστέρα και παρόλο που ανήκουμε σε διαφορετικές τάξεις, αποτελούν μέρος του λαού. Άρα για ποια νίκη του λαού μιλάνε;

Μάλλον πρέπει να διερευνήσουμε ποιος είναι “ο λαός” στον οποίο γίνεται λόγος από πολιτικούς και λοιπούς “εκπροσώπους”. Η έννοια αυτή εντάσσει την ψευδαίσθηση της εθνικής ενότητας, του διαχωρισμένου κράτους, των συνόρων και της ξεχωριστής «πολύτιμης» ιστορικής κληρονομιάς. Επίσης, ενσωματώνει στο σύνολο της όλα τα κομμάτια και τις τάξεις της κοινωνίας, είτε είναι εργάτες επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, πολιτικοί κλπ. Ακόμη, εμπεριέχει και τους εξουσιαστές, τους ρουφιάνους, τα τσιράκια των αφεντικών και τους φασίστες. Η έννοια του λαού παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη πατριωτικών- εθνικιστικών φρονημάτων και ως εκ τούτου στον καθορισμό καθαρών και άξιων φυλών και υποδεέστερων.
Η έννοια «λαός» τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από το επίθετο «ελληνικός», και ιδίως στις τηλεοπτικές δηλώσεις μέσω της μιντιακής προπαγάνδας, προσπαθώντας να τονωθεί το εθνικό φρόνημα και να δοθεί μια ψευδαίσθηση “ενότητας της χώρας στις δύσκολες στιγμές του μνημονίου”. Η προβληματική λοιπόν, σε αυτό είναι πως δεν γίνεται ξεκάθαρο που σταματά και πως ορίζεται εντός του πληθυσμού. Δεν είναι τυχαίο που η έννοια αυτή περισσότερο συσκοτίζει την έκφραση απόψεων στο δημόσιο λόγο, παρά διευκρινίζει τον δέκτη, γιατί “δέκτης” γίνονται οι πάντες.
Πως μια κυβέρνηση- έστω αριστερή- μπορεί να υπηρετήσει αντικρουόμενα συμφέροντα ταξικών εχθρών(επιχειρηματίας-εργαζόμενη); Αντιλαμβανόμενοι την ταξική εργατική μας θέση, αυτό που μπορεί να πραγματοποιήσει μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν είναι μια νίκη των καταπιεσμένων αλλά μια ψευδαίσθηση επερχόμενης ευημερίας που μεταφράζεται σε φιλοδοξία μιας μόνιμης θέσης, ένός καλύτερου μισθού. Κάποτε λέγαμε ότι δεν θα θέλουμε να γίνουμε η γενιά των 700 ευρώ και τώρα ζητωκραυγάζουμε με εξαγγελίες επαναφοράς του βασικου μισθού πείνας των 300+ ευρώ στα 751 ευρώ.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι σε καιρούς εξαθλίωσης και αναξιοπρέπειας, οι καταπιεσμένοι-ες ψαχνουν μια σανίδα σωτηρίας. Τι όμως αντιλαμβανόμαστε ως σανίδα σωτηρίας; Αυτό που επιθυμεί ο Συριζα είναι πιθανόν η επαναφορά και η συγκρότηση της μεσαίας τάξης, που καταστράφηκε, στα πλαίσια δήθεν σοσιαλδημοκρατικού οράματος. Αυτό που φαντάζει όμως δικό μας όραμα είναι η η ατομική και κοινωνική απελεύθερωση, μέσω συλλογικών αντιστάσεων που αντιστέκονται στη λογική της ανάθεσης και της υποταγής και προτάσσουν αυτοοργανωμένες δομές και αποφάσεις από τα κάτω. Δεν επιθυμούμε να είμαστε «ο λαός» κανενός κράτους-καταπιεστή που συντηρεί το δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα. Ζητούμε μια κοινωνία που βγάζει το άτομο από το επίκεντρο και τον κινητήριο μοχλό της αγοράς και της παραγωγής ατομικιστικών θέσεων και προθέσεων και το μετατρέπει σε συλλογικό όν που αντιστέκεται-ενεργεί-μιλά-συμμετέχει, χωρίς να ανέχεται τον ετεροκαθορισμό.
Στεκόμαστε από την πλευρά μας στο πλάι των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων οικονομικά αλλά και κοινωνικά και μαχόμαστε ενάντια σε αφεντικά, μεγαλοεργολάβους, επιχειρηματίες, ρατσιστές και οποιαδήποτε μορφή εξουσίας
Με ποιούς επιλέγεις να είσαι; Η επιλογή για μια κοινωνία χωρίς εργασιακή ή άλλου είδους καταπίεση είναι υπόθεση όλων και δεν τελειώνει ούτε με εκλογικές φιέστες, ούτε με “ανεκτικές” κευβερνήσεις, αλλά χρειάζεται τα κινήματα και τον αδιαμεσολάβητο αγώνα, με βασικά προτάγματα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας[:]

Τι τρέχει με τον ΟΑΣΘ;

[:en]

Καθημερινά, για να καλύψουμε τις ανάγκες τις καθημερινότητας, χρησιμοποιούμε αρκετά τακτικά τα λεωφορεία. Τα μέσα αυτά στη Θεσσαλονίκη, τα έχει μονοπωλιακά ο ΟΑΣΘ και στηρίζονται επιπλέον με κρατική επιχορήγηση. Δηλαδή, η μετακίνηση, μιααπό τις ζωτικότερες ανάγκες μας, βρίσκεται στα χέρια ιδιώτη και μετατρέπεται σε προϊόν προς πώληση. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι όποιος αδυνατεί να πληρώσει το αντίτιμο που θέτει ο ΟΑΣΘ, θα πρέπει να παραιτηθεί από το δικαίωμα του να μετακινείται ελεύθερα και πιθανόν να διανύσει αρκετά μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ

Συνοπτικά, αντιμετωπίζουμε την εξής κατάσταση: Το εισιτήριο έχει διπλασιαστεί από το 2010, έχει μειωθεί η διάρκειά του, και αυστηροποιούνται οι κυρώσεις για όποιον πράξει «το παράλογο»: να μην πληρώσει τα νταβατζιλίκια του ΟΑΣΘ!! Στο επιχείρημα που θέτουν κάποιες αντιδραστικές φωνές, ότι οι «τζαμπατζήδες» είναι αυτοί που παρακωλύουν την εξυγίανση του ΟΑΣΘ, έχουμε πολλά να πούμε. Ο ΟΑΣΘ είναι και ήταν ανέκαθεν μια αρκετά κερδοφόρα επιχείρηση. Σήμερα, για μια ακόμη φορά, προκειμένου να μειώσουν το κόστος των μετακινήσεων για τον κρατικό προϋπολογισμό, οι εξουσιαστές αφήνουν άθικτα τα κέρδη των μετόχων και φορτώνουν το κόστος, μέσω των αυξήσεων, στους επιβάτες. Ανεξάρτητα από τα χαλασμένα λεωφορεία και το συνωστισμό εντός τους, το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου ορίζει ως χρόνο απόσβεσης των λεωφορείων τα 20 έτη. Αυτό για μας σημαίνει ταλαιπωρία αλλά για τους μετόχους αχνιστά κέρδη.

Αρνούμαστε όχι μόνο να συναινέσουμε στις εκάστοτε αυξήσεις που αποφασίζει μια ελίτ καταπιεστών αλλά ξεκινάμε από την ατομική υπέρβαση, που είναι η άρνηση πληρωμής των εισιτηρίων και φτάνουμε στη συλλογική, δική μας οργάνωση και αντεπίθεση. Η στάση αυτή δεν εκφράζει απλώς μια στείρα άρνηση αλλά προτάσσει την κατάφαση των καταπιεσμένων στο δικαίωμά τους να μετακινούνται στους χώρους δουλειάς τους, στο πανεπιστήμιο κτλ. Η αύξηση, λοιπόν, των εισιτηρίων για τον εργαζόμενο σημαίνει πολύ απλά περαιτέρω υποβάθμιση της εργατικής του δύναμης. Για μας, που τασσόμαστε στο πλάι των «εξόριστων» της κοινωνίας και βλέπουμε τον εαυτό μας ως κομμάτι τους, επιλέγουμε τον δύσκολο δρόμο, τον δρόμο της αυτοοργανωμένης δράσης και της ανυπακοής στις επιταγές κράτους και ιδιωτικών επιχειρήσεων.

ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ

ΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ ΑΝΤΙΤΙΜΟ

 

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

[:]