[:en]Μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη, πολλοί μιλούν για “νίκη της αριστεράς” και ως εκ τούτου “νίκη του λαού”. Δεν έχουμε προφανώς, εκλογικές αυταπάτες και ούτε εφησυχαζόμαστε με τις διαφόρου είδους υποσχέσεις. Αντιστεκόμαστε το ίδιο σε κυβερνήσεις εξουσιαστών, είτε αυτοί προτάσσουν φιλελευθερισμό και ελεύθερη αγορά είτε σοσιαλδημοκρατική κοινωνία. Για μας ίδια είναι τα αφεντικά δεξιά και αριστέρα και παρόλο που ανήκουμε σε διαφορετικές τάξεις, αποτελούν μέρος του λαού. Άρα για ποια νίκη του λαού μιλάνε;
Μάλλον πρέπει να διερευνήσουμε ποιος είναι “ο λαός” στον οποίο γίνεται λόγος από πολιτικούς και λοιπούς “εκπροσώπους”. Η έννοια αυτή εντάσσει την ψευδαίσθηση της εθνικής ενότητας, του διαχωρισμένου κράτους, των συνόρων και της ξεχωριστής «πολύτιμης» ιστορικής κληρονομιάς. Επίσης, ενσωματώνει στο σύνολο της όλα τα κομμάτια και τις τάξεις της κοινωνίας, είτε είναι εργάτες επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, πολιτικοί κλπ. Ακόμη, εμπεριέχει και τους εξουσιαστές, τους ρουφιάνους, τα τσιράκια των αφεντικών και τους φασίστες. Η έννοια του λαού παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη πατριωτικών- εθνικιστικών φρονημάτων και ως εκ τούτου στον καθορισμό καθαρών και άξιων φυλών και υποδεέστερων.
Η έννοια «λαός» τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από το επίθετο «ελληνικός», και ιδίως στις τηλεοπτικές δηλώσεις μέσω της μιντιακής προπαγάνδας, προσπαθώντας να τονωθεί το εθνικό φρόνημα και να δοθεί μια ψευδαίσθηση “ενότητας της χώρας στις δύσκολες στιγμές του μνημονίου”. Η προβληματική λοιπόν, σε αυτό είναι πως δεν γίνεται ξεκάθαρο που σταματά και πως ορίζεται εντός του πληθυσμού. Δεν είναι τυχαίο που η έννοια αυτή περισσότερο συσκοτίζει την έκφραση απόψεων στο δημόσιο λόγο, παρά διευκρινίζει τον δέκτη, γιατί “δέκτης” γίνονται οι πάντες.
Πως μια κυβέρνηση- έστω αριστερή- μπορεί να υπηρετήσει αντικρουόμενα συμφέροντα ταξικών εχθρών(επιχειρηματίας-εργαζόμενη); Αντιλαμβανόμενοι την ταξική εργατική μας θέση, αυτό που μπορεί να πραγματοποιήσει μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν είναι μια νίκη των καταπιεσμένων αλλά μια ψευδαίσθηση επερχόμενης ευημερίας που μεταφράζεται σε φιλοδοξία μιας μόνιμης θέσης, ένός καλύτερου μισθού. Κάποτε λέγαμε ότι δεν θα θέλουμε να γίνουμε η γενιά των 700 ευρώ και τώρα ζητωκραυγάζουμε με εξαγγελίες επαναφοράς του βασικου μισθού πείνας των 300+ ευρώ στα 751 ευρώ.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι σε καιρούς εξαθλίωσης και αναξιοπρέπειας, οι καταπιεσμένοι-ες ψαχνουν μια σανίδα σωτηρίας. Τι όμως αντιλαμβανόμαστε ως σανίδα σωτηρίας; Αυτό που επιθυμεί ο Συριζα είναι πιθανόν η επαναφορά και η συγκρότηση της μεσαίας τάξης, που καταστράφηκε, στα πλαίσια δήθεν σοσιαλδημοκρατικού οράματος. Αυτό που φαντάζει όμως δικό μας όραμα είναι η η ατομική και κοινωνική απελεύθερωση, μέσω συλλογικών αντιστάσεων που αντιστέκονται στη λογική της ανάθεσης και της υποταγής και προτάσσουν αυτοοργανωμένες δομές και αποφάσεις από τα κάτω. Δεν επιθυμούμε να είμαστε «ο λαός» κανενός κράτους-καταπιεστή που συντηρεί το δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα. Ζητούμε μια κοινωνία που βγάζει το άτομο από το επίκεντρο και τον κινητήριο μοχλό της αγοράς και της παραγωγής ατομικιστικών θέσεων και προθέσεων και το μετατρέπει σε συλλογικό όν που αντιστέκεται-ενεργεί-μιλά-συμμετέχει, χωρίς να ανέχεται τον ετεροκαθορισμό.
Στεκόμαστε από την πλευρά μας στο πλάι των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων οικονομικά αλλά και κοινωνικά και μαχόμαστε ενάντια σε αφεντικά, μεγαλοεργολάβους, επιχειρηματίες, ρατσιστές και οποιαδήποτε μορφή εξουσίας
Με ποιούς επιλέγεις να είσαι; Η επιλογή για μια κοινωνία χωρίς εργασιακή ή άλλου είδους καταπίεση είναι υπόθεση όλων και δεν τελειώνει ούτε με εκλογικές φιέστες, ούτε με “ανεκτικές” κευβερνήσεις, αλλά χρειάζεται τα κινήματα και τον αδιαμεσολάβητο αγώνα, με βασικά προτάγματα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας[:]