[:en]
Καθημερινά, για να καλύψουμε τις ανάγκες τις καθημερινότητας, χρησιμοποιούμε αρκετά τακτικά τα λεωφορεία. Τα μέσα αυτά στη Θεσσαλονίκη, τα έχει μονοπωλιακά ο ΟΑΣΘ και στηρίζονται επιπλέον με κρατική επιχορήγηση. Δηλαδή, η μετακίνηση, μιααπό τις ζωτικότερες ανάγκες μας, βρίσκεται στα χέρια ιδιώτη και μετατρέπεται σε προϊόν προς πώληση. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι όποιος αδυνατεί να πληρώσει το αντίτιμο που θέτει ο ΟΑΣΘ, θα πρέπει να παραιτηθεί από το δικαίωμα του να μετακινείται ελεύθερα και πιθανόν να διανύσει αρκετά μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ
Συνοπτικά, αντιμετωπίζουμε την εξής κατάσταση: Το εισιτήριο έχει διπλασιαστεί από το 2010, έχει μειωθεί η διάρκειά του, και αυστηροποιούνται οι κυρώσεις για όποιον πράξει «το παράλογο»: να μην πληρώσει τα νταβατζιλίκια του ΟΑΣΘ!! Στο επιχείρημα που θέτουν κάποιες αντιδραστικές φωνές, ότι οι «τζαμπατζήδες» είναι αυτοί που παρακωλύουν την εξυγίανση του ΟΑΣΘ, έχουμε πολλά να πούμε. Ο ΟΑΣΘ είναι και ήταν ανέκαθεν μια αρκετά κερδοφόρα επιχείρηση. Σήμερα, για μια ακόμη φορά, προκειμένου να μειώσουν το κόστος των μετακινήσεων για τον κρατικό προϋπολογισμό, οι εξουσιαστές αφήνουν άθικτα τα κέρδη των μετόχων και φορτώνουν το κόστος, μέσω των αυξήσεων, στους επιβάτες. Ανεξάρτητα από τα χαλασμένα λεωφορεία και το συνωστισμό εντός τους, το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου ορίζει ως χρόνο απόσβεσης των λεωφορείων τα 20 έτη. Αυτό για μας σημαίνει ταλαιπωρία αλλά για τους μετόχους αχνιστά κέρδη.
Αρνούμαστε όχι μόνο να συναινέσουμε στις εκάστοτε αυξήσεις που αποφασίζει μια ελίτ καταπιεστών αλλά ξεκινάμε από την ατομική υπέρβαση, που είναι η άρνηση πληρωμής των εισιτηρίων και φτάνουμε στη συλλογική, δική μας οργάνωση και αντεπίθεση. Η στάση αυτή δεν εκφράζει απλώς μια στείρα άρνηση αλλά προτάσσει την κατάφαση των καταπιεσμένων στο δικαίωμά τους να μετακινούνται στους χώρους δουλειάς τους, στο πανεπιστήμιο κτλ. Η αύξηση, λοιπόν, των εισιτηρίων για τον εργαζόμενο σημαίνει πολύ απλά περαιτέρω υποβάθμιση της εργατικής του δύναμης. Για μας, που τασσόμαστε στο πλάι των «εξόριστων» της κοινωνίας και βλέπουμε τον εαυτό μας ως κομμάτι τους, επιλέγουμε τον δύσκολο δρόμο, τον δρόμο της αυτοοργανωμένης δράσης και της ανυπακοής στις επιταγές κράτους και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ
ΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ ΑΝΤΙΤΙΜΟ
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
[:]