[:en]Συλλογικό διάβασμα και καφές[:]

[:en]Την Πέμπτη 17/1, ανοίγουμε το στέκι από τις 12.30 για διάβασμα,καφέ και κουβέντα.

Επειδή η μιζέρια της εξεταστικής παλεύεται λίγο περισσότερο όταν είναι συλλογική. Επειδή δεν ψηνόμαστε να ανταγωνιζόμαστε η μία την άλλη για καλύτερους βαθμούς, αλλά θέλουμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον μπροστά στις καθημερινές δυσκολίες της (φοιτητικής) ζωής. Γιατί σε μια συνθήκη που απαιτεί να είμαστε παραγωγικές και μόνες,τουλάχιστον ας μην είμαστε μόνες.

[:]

[:en]3/12: Κάλεσμα στο πρώτο ανοιχτό σχήμα[:]

[:en]

ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΟΛΑ/ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

Ένα αμφιθέατρο με 200-250 άτομα: ευκαιρία να γνωρίσεις πολλούς ανθρώπους και να συνδεθείς. Ένας χώρος όπου διακινούνται ελεύθερα ιδέες: ευκαιρία να μάθεις καινούρια πράγματα-που επιτέλους σε ενδιαφέρουν-να ανταλλάξεις απόψεις, να σκεφτείς κριτικά και να έχεις ενεργό ρόλο. Ή έτσι νομίζαμε.
Και κάπου εκεί, σε ένα μάθημα στο ΚΑ και στο επόμενο στην 106, μια Δευτέρα ή Τρίτη, νιώσαμε μόνες. Continue reading “[:en]3/12: Κάλεσμα στο πρώτο ανοιχτό σχήμα[:]”

[:en]ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΤΟΥ ΑΠΘ ΘΑ ΤΡΩΜΕ ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΔΩΡΕΑΝ -ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ[:]

[:en]Αφίσα που κολλιέται στα Πανεπιστήμια-Κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα για τη λέσχη την Παρασκευή 19/10, 18:00 στο Τρίγωνο του Πολυτεχνείου

Continue reading “[:en]ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΤΟΥ ΑΠΘ ΘΑ ΤΡΩΜΕ ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΔΩΡΕΑΝ -ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ[:]”

[:en]ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ[:]

[:en]Η μπροσούρα του Αυτόνομου Σχήματος Ψυχολογίας “σκέψεις πάνω στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση και την κανονικότητα” που παρουσιάστηκε στα πλάισια του 2ημέρου στο Βιολογικό που διοργανώθηκε σε συνεργασία με τις/τους Πρωινές/ους μπορεί να βρεθεί εδώ.[:]

[:en]2 ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ[:]

[:en]Πέμπτη 24/5: το (τελευταίο για φέτος) εβδομαδιαίο καφενείο του ΑΣΨ θα πραγματοποιηθεί στον πλάτανο έξω από το στέκι στο Βιολογικό παρέα με τις/τους πρωινές/ους από τις 12:00 μέχρι τις 16:00

Σάββατο 26/5: 18:30-παρουσίαση αυτοοργανωμένης βιβλιοθήκης* στο στέκι στο βιολογικό (πρωινές/οι)

19:00-Προβολή: “Si Puo Fare” και σκέψεις πάνω στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση και την κανονικότητα (Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας)

θα ακολουθήσει μπαρ οικ. ενίσχυσης των ομάδων

*Θα μας χαροποιούσε ιδιαίτερα να γεμίσουμε τον άδειο χώρο στη μικρή μας βιβλιοθήκη με βιβλία που θα φέρετε εσείς και θα θέλατε να μοιραστείτε την γνώση και τα συναισθήματα που σας προσέφεραν με άλλους ανθρώπους που δεν έτυχε να φτάσουν στα χέρια τους.

Πρωινές/οι (Ανοιχτή Συνέλευση στο Στέκι στο Βιολογικό)
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

 

[:]

[:en]Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο_Πέμπτες 12:00-16:00[:]

[:en]Κάθε Πέμπτη, από τις 12:00 ως τις 16:00 στο στέκι στη Φιλοσοφική λειτουργεί το (αυτοδιαχειριζόμενο) καφενείο του ΑΣΨ.

Στα αποστειρωμένα πανεπιστήμια, στις άψυχες πόλεις αυτού του κόσμου, κάνουμε συλλογικά μικρά βήματα προσπαθώντας να επανοικειοποιηθούμε τους χώρους στους οποίους βρίσκουμε τους εαυτούς μας.  Δίπλα σε όσες μοιράζονται κοινές ανάγκες και επιθυμίες με εμάς, ξεκινάμε από αυτές, ώστε να πάρουμε ξανά στα χέρια μας τις ζωές μας.  Δημιουργούμε σημεία και τρόπους συνάντησης, γιατί γνωρίζουμε ότι η κάθε κίνηση είναι πολιτική κίνηση, από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη.

[:]

[:en]ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ; | KOMHTΗΣ HOLZKAMP[:]

[:en]Αφίσα που κυκλοφόρησε και κολλήθηκε από τον Κομήτη*Holzkamp   σχετικά με την κατ’ οίκον νοσηλεία.

ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΝΟΣΗΛΕΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ;

Οι στενοί συγγενείς ενός ανθρώπου που αρνείται να εξεταστεί από ψυχίατρο έχουν δικαίωμα να ζητήσουν από τον Εισαγγελέα να μεταφερθεί με την βία σε ψυχιατρική κλινική. Περίπου 3.500 εισαγγελικές εντολές για ακούσια νοσηλεία δόθηκαν στην Αττική μέσα στο 2017, με το 60% να παραμένουν τελικά στο ψυχιατρείο για τουλάχιστον έναν μήνα, κατά την πρώτη εισαγωγή. Το αρμόδιο υπουργείο σχεδιάζει τώρα την εισαγωγή του θεσμού της “υποχρεωτικής κατ’ οίκον νοσηλείας”. Ο εν λόγω θεσμός εφαρμόζεται ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρά το γεγονός ότι οι εμπνευστές του παραδέχονται, πλέον, ότι όχι μόνο δεν περιορίζει τον εγκλεισμό και τις επανεισαγωγές στα ψυχιατρεία, αλλά επιπλέον συρρικνώνει τα δικαιώματα των ληπτών.

Το να καταστεί η οικογένεια – μια απ’ τις κύριες αιτίες των ψυχικών δυσκολιών – ο θεματοφύλακας της θεραπείας μπορεί να είναι διπλά επιβλαβές: τόσο για την ίδια, όσο και για τον πάσχοντα. Η μεν πρώτη “εξαναγκάζεται” να γίνει ο επιτηρητής της καταστολής. Ο δε πάσχοντας, το σπίτι του οποίου αποτελεί συχνά το έσχατο καταφύγιο σε στιγμές κρίσης, στριμώχνεται σε μια μικρή ιδιωτική φυλακή απ’ όπου απόδραση δεν υπάρχει, παρά μόνο για την επανεισαγωγή του στο ψυχιατρείο. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θέλει να έχει την εμπειρία της θεσμικής βίας του ψυχιατρείου. Και είναι πιθανό η κατ’ οίκον νοσηλεία να θεωρηθεί πιο ανθρώπινη λύση. Όμως τα σπίτια που πρόκειται να αντικαταστήσουν τα δωμάτια των ψυχιατρείων δεν είναι τίποτα μεζονέτες με κήπο και θέα. Είναι τα σπίτια της εργατικής τάξης, που συχνά ούτε τις βασικές υλικές προϋποθέσεις δεν μπορούν να καλύψουν.

Δεν είναι ασύνδετες μεταξύ τους όλες αυτές οι διαδικασίες κατάρρευσης, τα συντρίμμια των οποίων πέφτουν πάνω στα κεφάλια μας. Το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό δόγμα του “περιορισμού των δαπανών για την υγεία” είναι βαθιά αντικοινωνικό. Και σε μια στιγμή κρίσης, σαν σήμερα, έρχεται να συναντήσει το ελληνικό παράδειγμα της πολυετούς ασυδοσίας στην κοινωνική πρόνοια. Η λεγόμενη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, δηλαδή η σταδιακή αντικατάσταση των ψυχιατρικών ασύλων με κοινοτικές δομές φροντίδας, θεραπείας και ευαισθητοποίησης της κοινωνίας, δεν έγινε ποτέ. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια φαγώθηκαν και οι όποιες δομές ψυχικής υγείας υπήρχαν υποβαθμίστηκαν για να αγοραστούν φρεγάτες και F-16.

Και τώρα που ο κόμπος της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης έφτασε στο χτένι, ο πάλαι ποτέ κέρβερος του συντηρητισμού, η αγία ελληνική οικογένεια, αναδεικνύεται ως ο βέλτιστος αντικαταστάτης του ασύλου. Η θέση της έχει αναβαθμιστεί αισθητά μέσα στην κρίση, από υλική και ιδεολογική άποψη. Όμως δεν είναι για να χαιρόμαστε, όσο οι έξοδοι διαφυγής οδηγούν κατευθείαν σε νέες, “αόρατες” φυλακές κι όσο η πολυδιαφημισμένη “πρόοδος” των κοινωνιών μας είναι κατ’ ουσίαν η επιστροφή στο παλιό μοντέλο: τα ψυχιατρεία άσυλα κι οι τρελοί κλεισμένοι στα σπίτια τους.

[:]