Author: autonompsycho

[:en]- Τα ΄μαθες; Ξεκινήσαμε πρακτική και μάλιστα θα πληρωθούμε κιόλας.

– Αλήθεια; Γιατί εμείς δεν πήραμε φράγκο.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ο παραπάνω διάλογος δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας, αλλά αποτελεί μέρος της σκληρής φοιτητικής πραγματικότητας.

Το χειμερινό εξάμηνο 2015-2016 ανακοινώθηκε ότι η πρακτική άσκηση δε θα πληρωθεί, καθώς δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις από το ΕΣΠΑ. Υπό το βάρος, όμως, της υποχρεωτικής πρακτικής -προκειμένου να ολοκληρωθεί ο κύκλος των σπουδών- πολλές φοιτήτριες αναγκάστηκαν να υπαχθούν στο καθεστώς της άμισθης εργασίας χωρίς να μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Επιπλέον, η επιλογή πραγματοποιήθηκε με κλήρωση, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να αφήσει εκτός της διαδικασίας ένα μεγάλο μέρος των φοιτητριών του τμήματος.

Το παραπάνω γεγονός αποτέλεσε αφορμή για να ξεκινήσει ένας κύκλος συζητήσεων γύρω από το συνολικό καθεστώς που διέπει την πρακτική άσκηση. Η αρχική μας πρόθεση ήταν να αποσπάσουμε περαιτέρω πληροφορίες για το λόγο αλλά και τον υπαίτιο για τη μη καταβολή των δεδουλευμένων των ατόμων που έκαναν πρακτική άσκηση κατά το χειμερινό εξάμηνο. Αν και ο αρχικός σκοπός κατά την επίσκεψή μας στο γραφείο πρακτικής δεν επετεύχθη, μάθαμε ότι η πρακτική άσκηση, σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπεύθυνου, «είναι μάθημα και όχι εργασία» (sic). Θεωρείται ως κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πιστώνονται για αυτή Διδακτικές Μονάδες (ECTS). Αν δούμε, όμως, την πρακτική άσκηση με τους πραγματικούς της όρους, αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από κακοπληρωμένη-πολλές φορές άμισθη- εργασία. Κι αυτό, γιατί στις δομές πρακτικής άσκησης οποιοσδήποτε κι αν είναι ο εργοδότης (κράτος, ιδιώτης), καρπώνεται την υπεραξία του «προϊόντος» που παράγεται, αυξάνοντας τα κέρδη του και μειώνοντας τα έξοδα της εκάστοτε επιχείρησης, καθώς επωφελείται της δωρεάν παροχής υπηρεσιών. Οι φοιτητές/-τριες καλούνται, με άλλα λόγια, να αναλάβουν ίδια πόστα με τους/τις υπόλοιπους/-ες εργαζόμενους/-ενες, με τη διαφορά ότι οι μισθοί τους είναι μειωμένοι (ή ανύπαρκτοι) και τα ένσημα, που αποκτούν, επί της ουσίας δεν είναι ένσημα, αλλά υποχρεωτική ασφάλιση του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ μόνο για την περίπτωση του ατυχήματος (Ν 3232/2004, άρθρο 15, παρ. 10).

Στην παραπάνω συνθήκη έρχεται να προστεθεί η αδυναμία εμπλοκής σε οποιαδήποτε εργασιακή διεκδίκηση (π.χ. σε περιπτώσεις αυθαιρεσιών ή ευρύτερων ζητημάτων στα πλαίσια της πρακτικής), αλλά κι η αδυναμία υποστήριξης της ύπαρξης του/της εργαζόμενου/-μένης, καθώς οι
«πρακτικάριοι» δεν μπορούν να συμμετέχουν στα σωματεία στους χώρους δουλείας τους και να αγωνιστούν ως «νόμιμα» μέλη μέσα απ’ αυτά. Παράλληλα, η εργασία που παράγεται δεν αξιολογείται με αυτόν τρόπο, αλλά υπάγεται σε ένα ιδιαίτερο καθεστώς και δεν συγκαταλέγεται στο βιογραφικό ως προϋπηρεσία με αποτέλεσμα, μετά το πέρας της πρακτικής, να μην μπορεί το άτομο να εγγραφεί στο ταμείο ανεργίας.

Ως επακόλουθο, ιδιαίτερα για το τμήμα της ψυχολογίας, παρατηρείται ότι η πρακτική άσκηση μας εθίζει στην εθελοντική εργασία, η οποία από τα πρώτα έτη θεωρείται απαραίτητη κι επιθυμητή, ώστε να μπορέσουμε να ενταχθούμε στην αγορά εργασίας με τους καλύτερους όρους (;). Οι διάφοροι οργανισμοί εκμεταλλευόμενοι τις ανθρώπινες ανάγκες και τον ψυχικό πόνο στήνουν παιχνίδια εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τα οποία έρχονται να επικυρωθούν από κρατικούς νόμους. Στο όνομα κάποιου «ιερού σκοπού», οι εργαζόμενοι/-ες καλούνται να δουλέψουν εξαντλητικά ωράρια, πολλές φορές χωρίς αμοιβή. Η εργασία που όντως παράγουν οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ και στις λοιπές δομές και το εργασιακό καθεστώς, που επιβάλλεται, δημιουργούν συγχύσεις γύρω από το τι πραγματικά θεωρείται εργασία. Το χειρότερο είναι, όμως, ότι αυτή η συνθήκη δουλείας είναι κάτι που υφαίνεται εντέχνως ήδη από την ένταξη μας στο πανεπιστήμιο και μας ακολουθεί και μετά τη λήξη του προπτυχιακού. Η προϋπηρεσία για πολλά τμήματα, όπως και γι’ αυτό της ψυχολογίας, δεν είναι κάτι που έρχεται να δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα έμμισθης σχέσης αλλά ως απότοκο «εθελοντικής δράσης», που αποτελεί αναγκαίο κακό (ή κατά άλλους καλό) για ένα «καλύτερο» βιογραφικό. Έτσι, η κουλτούρα του εθελοντισμού μέσα από αυτή τη «φυσικοποιημένη» διαδικασία ενσωματώνεται σε κάθε δυνάμει εργαζόμενο/-η στην ψυχική υγεία (και όχι μόνο), καλύπτοντας τα κενά του συστήματος και δίνοντας στον καθένα και την καθεμιά την εντύπωση ότι αυτό που κάνει είναι όντως εργασία.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ/-Η ΝΑ ΜΗ ΜΕΝΕΙ ΑΠΛΗΡΩΤΟΣ-Η ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ.

Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
autonompsycho.espivblogs.net
autonomopsixologias@gmail.com[:]

[:en][:]

[:en][:]

[:en]Στις 20-11, η πρυτανεία του ΑΠΘ  καταλήφθηκε από τα αυτόνομα σχήματα σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 5 αγωνιζόμενους φοιτητές που διώκονται για τη συμμετοχή τους στην διαδήλωση Νo Expo την 1η Μάη στο Μιλάνο. Κρεμάστηκε γιγαντοπανό και πραγματοποιήθηκε μικροφωνική παρέμβαση.

 

Το κείμενο που μοιράστηκε:

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ 5 ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Την Πέμπτη 12/11 , ημέρα γενικής απεργίας, αστυνομικές δυνάμεις με την παρουσία εισαγγελέα εισβάλλουν στα σπίτια 5 φοιτητών και τους συλλαμβάνουν. Οι συλλήψεις πραγματοποιούνται βάσει ευρωπαικού εντάλματος και ζητείται η έκδοση των 5 φοιτητών στις ιταλικές αρχές. Την ίδια μέρα στο Μιλάνο η αστυνομία συλλαμβάνει άλλους 5 Ιταλούς για την ίδια υπόθεση και στην συνέχεια προφυλακίζονται. Η κύρια κατηγορία αυτών των διώξεων είναι ότι “εθεάθησαν” να συμμετέχουν σε επεισόδια στην πορεία no-expo που έλαβε χώρα στο Μιλάνο την πρωτομαγιά το 2015. Οι  5 διωκόμενοι από την Αγ . Παρασκευή, κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους, συμμετείχαν στην εν λόγω πορεία και προσείχθησαν απο τις ιταλικές αρχές την επόμενη μέρα (2/5) απο καφετέρια στο κέντρο της πόλης. Μετά από πολύωρη κράτηση και χωρίς διερμηνέα οι ιταλικές αρχές έκαναν βίαιη λήψη DNA και δακτυλικών αποτυπωμάτων. Αυτή τη στιγμή είναι στο χέρι του ελληνικού κράτους  η απόφαση για τον αν θα τους παραδώσει στην Ιταλία προκειμένου να γίνει εκεί η δίκη. Ήδη, έπειτα από πιέσεις του κινήματος αλληλεγγύης, αποτράπηκε η προφυλάκισή τους. Παρόλα αυτά τους επιβλήθηκαν αυστηροί περιοριστικοί όροι (παρουσία 3 φορές την εβδομάδα σε αστυνομικό τμήμα, απαγόρευση εξόδου απο την χώρα).

 

Οι εκθέσεις expo είναι παγκόσμιες εκθέσεις που πραγματοποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε διαφορετική πόλη προκειμένου για να επαναπροσδιορίσουν τους όρους ανάπτυξης και κυκλοφορίας του κεφαλαίου και την περαιτέρω εκμετάλλευση των ζωών μας. Τον Μάιο του 2015 η έκθεση αυτή πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο. Η διοργάνωσή της πέρασε πάνω από τη ζωή των υποτιμημένων κομματιών της πόλης, τα οποία εκδιώχθηκαν από τις γειτονιές και τα σπίτια τους, ώστε το κέντρο να αναπλαστεί για την αποτελεσματικότερη εμπορευματοποίησή του, ενώ η πόλη βρισκόταν υπό καθεστώς ασφυκτικής αστυνόμευσης. Το ανταγωνιστικό κίνημα, ως όφειλε, εναντιώθηκε σε αυτή τη φιέστα του κεφαλαίου πραγματοποιώντας πορεία, διεθνούς εμβέλειας, επονομαζόμενη no-expo.

 

Το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης καθιερώθηκε νομοθετικά το 2004, εφαρμόζεται και στα 28 κράτη μέλη, εκδίδεται από τις δικαστικές αρχές κράτους μέλους και έχει ισχύ σε ολόκληρη την επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται για συμμετοχή σε διαδήλωση,  γεγονός που συμβάλλει στην αναβάθμιση της καταστολής των κινημάτων σε ευρωπαικό επίπεδο. Τέτοιες διώξεις  εξυπηρετούν στην ενίσχυση των εθνικών φραγμών και την διάσπαση της διεθνιστικής αλληλεγγύης και του κινήματος. Ενός κινήματος που επικοινωνεί περιεχόμενα, μοιράζεται εμπειρίες και πρακτικές αγώνων και οργανώνει τις αντιστάσεις του ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

 

Οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές αποτελούν κομμάτια του φοιτητικού κινήματος, των ταξικών διεκδικήσεων και των συνελεύσεων γειτονιάς. Δεν βρέθηκαν τυχαία στη διαδήλωση, ούτε αρνούνται την παρουσία τους σ’ αυτήν. Βρίσκονταν στην Ιταλία και όντας ενεργά πολιτικά υποκείμενα δεν μπορούσαν να απέχουν από μια δράση εναντίωσης στα σχέδια των αφεντικών, όπως δεν απείχαν από τους αγώνες που πραγματώθηκαν στον προηγούμενο κύκλο αγώνων σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.

 

Ως αυτόνομα σχήματα, αποτελούμε κομμάτι του φοιτητικού κινήματος και των ταξικών-κοινωνικών αγώνων εντός και εκτός πανεπιστημίου που παλεύουν να μπλοκάρουν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και την  περαιτέρω επιβολή του κεφαλαίου στην καθημερινότητά μας. Προσπαθώντας να βρούμε κοινές λύσεις στα κοινά μας προβλήματα, συγκροτούμε κοινότητες αγώνα μέσα και έξω από τις σχολές. Για όλους αυτούς τους λόγους  στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους 5 διωκώμενους και με όσους-ες αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση της ζωής τους.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΤΡΙΤΗ 12:00 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ

ΣΑΒΒΑΤΟ 28/11 12:00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

 

Αυτόνομα Σχήματα ΑΠΘ[:]

[:en]

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε στο πεδίο της εκπαίδευσης μια μεθοδευμένη προσπάθεια σύμπλευσης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με τους κανόνες της αγοράς. Αυτή η διαδικασία της αναδιάρθρωσης που ξεκίνησε με το νόμο Διαμαντοπούλου το 2011 έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό της την εντατικοποίηση του ρυθμού των σπουδών, που θα συντονίζεται με τις ανάγκες της εντατικοποιημένης καπιταλιστικής παραγωγής , διατηρώντας παρ’όλα αυτά το υποκριτικό αφήγημα που θέλει το πανεπιστήμιο έναν χώρο ‘’ελεύθερης διακίνησης ιδεών’’. Το επόμενο βήμα της αναδιάρθρωσης, μέσα στα ήδη αποστειρωμένα από κάθε ελεύθερη και ριζοσπαστική φωνή αμφιθέατρα, εκφράζεται με τα αναμορφωμένα προγράμματα σπουδών, ένα από τα οποία εμφανίστηκε πρόσφατα και στο τμήμα μας.

Βασικότερο μέλημα του νέου προγράμματος σπουδών είναι να επικρατήσει πλήρως η ιατρικοποιημένη-ψυχιατρικοποιημένη αντίληψη στο πεδίο της ψυχολογίας κατά τα διεθνή πρότυπα. Όσο και αν αυτό ακούγεται καλό στα αυτιά κάποιων, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό συνάδει με τη φίμωση κάθε ριζοσπαστικού λόγου μέσα στην ‘’επιστήμη’’ της ψυχολογίας και την συνεπαγόμενη αντίληψη και διαχείριση της ‘’ψυχικής ασθένειας’’ με καθαρά ιατρικούς και βιολογικούς όρους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την επιστημονική και ιδεολογική νομιμοποίηση της παροχής και χορήγησης ψυχοφαρμάκων. Έτσι οι φαρμακοβιομηχανίες, αυξάνουν ραγδαία τα κέρδη τους , προωθούν την εμπορευματοποιημένη παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας και μορφοποιούν τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Εν συνεχεία, η ομολογουμένως δραματική μείωση κονδυλίων προς τα ιδρύματα και ιδιαίτερα προς το ΑΠΘ, εκφράζεται τεχνηέντως και στο νέο παραμορφωμένο πρόγραμμα σπουδών. Η πρακτική άσκηση από κακοπληρωμένη τα προηγούμενα χρόνια, μετατρέπεται σε υποχρεωτική άμισθη εργασία αυτό το έτος και σύμφωνα με το νέο πρόγραμμα πιθανολογείται να γίνει προαιρετική. Αυτό αυτομάτως ενισχύει την ήδη επικρατούσα θεωρητικο-λαγνεία στους κύκλους της σχολής, χωρίς όμως να ρίχνει την ανάγκη για πρακτική άσκηση ,που θα συμβάλλει στο μέλλον στον τίτλο του ‘’καταρτισμένου και άριστα εκπαιδευμένου ψυχολόγου’’. Έτσι η προσπάθεια επιβολής της κουλτούρας της άμισθης και εθελοντικής εργασίας ,πατώντας σε στέρεο υπόβαθρο, θεσμοθετείται ,νομιμοποιείται κοινωνικά ,για να καταντήσει τελικά μια φυσικοποιημένη ανθρώπινη δραστηριότητα.

Πέρα από τα ζητήματα τα οποία αφορούν το κοινωνικό τοπίο της σχολής και τα οποία ίσως μας περιχαρακώνουν γύρω από τη φοιτητική μας ταυτότητα, δεν παύουμε να αγωνιζόμαστε και με βάση την ευρύτερη κοινωνική συγκυρία. Έτσι αποφασίζουμε ,σε ζητήματα όπως οι μεταναστευτικές ροές και η διαχείριση τους από τα κράτη, δεδομένης και της επίσημης λειτουργίας των κέντρων ‘’υποδοχής’’, να στεκόμαστε ενάντια σε κάθε λογική διαλογής και διαχωρισμού των μεταναστών από τους πρόσφυγες, καθώς αυτό συνιστά μια πρακτική αποκλεισμού των λαθραίων ανεπιθύμητων μεταναστών που απειλούνται με βίαιες απελάσεις, να δείχνουμε έμπρακτη πολιτική αλληλεγγύη και να προτάσσουμε κάθε αδιαμεσολάβητο αγώνα που στέκεται στο πλάι όλων των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων.

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας ★

autonomopsixologias@gmail.com

http://autonompsycho.espivblogs.net/

[:]

[:en]

Λίγα λόγια για το Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

Καλώς ήρθατε στο ελληνικό πανεπιστήμιο: Το ελληνικό κιτς οργανωμένο και καταρτισμένο με ακαδημαϊκά χαρακτηριστικά! Αποστειρωμένοι χώροι που σφύζουν επιστημονικής ουδετερότητας, ντελιβεράδες πακεταρισμένων ιδεολογιών και πρακτικών στο φουαγιέ και καριερίστικες φοιτητικές ονειρώξεις. Ψάχνοντας μια ανάσα, σ’αυτό το πλαίσιο, βρεθήκαμε για να δημιουργήσουμε ρωγμές στο κυρίαρχο αναζητώντας το δικό μας χώρο και χρόνο.

Αποφασίσαμε να οργανωθούμε συλλογικά και αντιιεραρχικά σχηματίζοντας μια οριζόντια πολιτική παρέμβαση με αδιαμεσολάβητη δράση και αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Ως εκ τούτου επιλέγουμε συνειδητά να μην κατεβαίνουμε στις εκλογές και προτιμούμε τη συμμετοχή μέσα από συλλογικές διαδικασίες βάσης. Η λήψη αποφάσεων γίνεται μέσω σύνθεσης και συνδιαμόρφωσης απόψεων αποφεύγοντας τον εγκλωβισμό σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και αντιμαχόμενες τον παραταξιακό γραφειοκρατισμό.

Ξεκινάμε με αφετηρία την φοιτητική ταυτότητα –καθώς βρεθήκαμε μέσα στο πανεπιστήμιο ως φοιτήτριες/φοιτητές- τείνοντας, όμως, να την ξεπεράσουμε και να συνδεθούμε με όλες τις κοινωνικά και οικονομικά καταπιεσμένες ομάδες. Έτσι, αντιλαμβανόμαστε τη συλλογικότητα μας ως μέσο διάχυσης ριζοσπαστικού λόγου και πρακτικών εντός, εκτός και επί τα αυτά του πανεπιστημίου.

Σε σύγκρουση με την κυρίαρχη αφήγηση που τοποθετεί το πανεπιστήμιο σε μια εξωκοινωνική σφαίρα εμείς το βλέπουμε ως ένα δημόσιο χώρο άρρηκτα συνδεδεμένο με το κοινωνικό. Εκεί λαμβάνουν χώρα κοινωνικοί και ταξικοί ανταγωνισμοί, στους οποίους εμείς παρεμβαίνουμε προκειμένου να τους οξύνουμε. Ο κυρίαρχος λόγος (ανα)παράγεται μέσα στο πανεπιστήμιο και επιβάλλεται από τα πάνω για να νομιμοποιήσει ιδεολογικά τη συγκεκριμένη πολιτική και κοινωνική συνθήκη καταπίεσης δημιουργώντας έναν εξειδικευμένο τύπο γνώσης που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εντατικοποιημένης καπιταλιστικής παραγωγής.

Ειδικότερα στο πεδίο της ψυχολογίας, ο επιστημονικός λόγος αρθρώνεται και οριοθετεί το ‘’φυσιολογικό’’ και το ‘’μη φυσιολογικό’’ για να δομηθεί ένας συγκεκριμένος ανθρωπολογικός τύπος που θα διευκολύνει και θα επισφραγίζει την επιβολή της συνθήκης ελέγχου. Έτσι, η ψυχολογία προσπαθεί να ατομικοποιήσει τα ψυχοκοινωνικά ζητήματα πλασάροντας ένα αποπολιτικοποιημένο προφίλ επιστημονικής ουδετερότητας. Η διαχρονική καύλα των ψυχολόγων να αναγνωριστούν ως επιστήμονες με όρους θετικών επιστημών προϋποθέτει και προδιαγράφει την αποκοπή της Ψυχολογίας από την κοινωνική της βάση.

Η οργή μας δεν μετριέται με SPSS και στατιστικούς όρους.

Αντιστεκόμαστε συλλογικά στην υποτίμηση των ζωών μας.

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας ★

autonomopsixologias@gmail.com

autonompsycho.espivblogs.net[:]