Author: autonompsycho

Το αυτόνομο σχήμα ψυχολογίας είναι μια πολιτική συλλογικότητα εντός του πανεπιστημίου που ιδρύθηκε από μια πρωτοβουλία ατόμων το έτος 2013-14, και στοχεύει στην διάχυση ριζοσπαστικών ιδεών εντός του πανεπιστημίου, με παρεμβάσεις και δράσεις αδιαμεσολάβητου τύπου, γύρω από ζητήματα ευρύτερα κοινωνικά αλλά και πιο ειδικά, όπως οι συνέπειες της αναδιάρθρωσης του πανεπιστημίου και η επακόλουθη αποστείρωση των χώρων που έχουν μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε αποκλειστικό μέσο αναπαραγωγής της κοινωνικής μιζέριας και του "καριερισμού".
Posted on

[:en]ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ[:]

[:en]–Γιατί φέρεστε έτσι και σπάτε τα τάμπλετ στη λέσχη;

-Για να μπορούμε να τρώμε χωρίς κριτήρια, για να σπάσουμε τον έλεγχο, για να σπάσουμε τον τσαμπουκά του κράτους και της εταιρίας catering που επιβάλει κριτήρια διαλογής στη σίτιση των οικονομικά καταπιεσμένων.

Σε συντονισμό με αυτόνομα σχήματα και πολιτικά υποκείμενα αποφασίσαμε να βρισκόμαστε εδώ και να παρεμποδίσουμε για μια ακόμη φορά τον έλεγχο της επίδειξης πάσο ή καρτών σίτισης. Αναμφισβήτητα, εναντιώνονται στη κυρίαρχη λογική του κράτους, η οποία συνίσταται για ακόμα μία φορά στην διάκριση των ανθρώπων με βάση οικονομικά κριτήρια και στη προώθηση της ανταγωνιστικής λογικής -ότι μόνο μία μερίδα των φοιτητών μπορεί να έχει πρόσβαση στη λέσχη- αποκλείοντας αυτούς που δεν πληρούν τα περιβόητα κριτήρια ( όπως φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τα ν+2 και αυτούς που δεν έχουν φοιτητική ταυτότητα, φοιτητές-τριες άλλων σχολών, άνεργους, μετανάστριες κτλ). Η «φοιτητική ταυτότητα» είναι μια παγίδα, καθώς προσπαθεί ακόμη μια φορά να κατακερματίσει κομμάτια της κοινωνίας και πιο συγκεκριμένα κομμάτια της τάξης μας. Η λέσχη είχε ανέκαθεν κοινωνικό χαρακτήρα και θα το διασφαλίσουμε με κάθε μέσο.

Θεωρώντας τον εαυτό μας κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, και κυρίως κομμάτι των μελλοντικών αποκλεισμένων από τη λέσχη, θέλαμε να περάσουμε στην αντεπίθεση και να αποτρέψουμε τον έλεγχο καταστρέφοντας αυτό που τον “αναβαθμίζει”, τον αναπαράγει και τον προωθεί ως εμπεδωμένη συνθήκη, με στόχο να διωχτεί κάθε βαθμός ελέγχου, είτε αυτόν τον ορίζει ανθρώπινο χέρι, είτε τεχνικό μέσο. Δεν αποδεχόμαστε οποιοδήποτε διαχωρισμό δημιουργεί σχέσεις διχόνοιας ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Η εναντίωση στη φράση “στη λέσχη θα τρώμε όλοι και όλες”, για μας ενσωματώνει τη κυρίαρχη αντίληψη των ανθρώπων που παράγουν και αναπαράγουν, μορφές κοινωνικού καννιβαλισμού, όπου οι επίπλαστες ταυτότητες-παγίδες, ορίζουν το κατά πόσο κάποιος είναι ικανός να έχει πρόσβαση σε ζωτικές ανάγκες. Δεν θα μπούμε στο ψευτοδίλλημα να γίνουμε οι διαχειριστές των οικονομικών του κράτους και στη προκειμένη περίπτωση της λέσχης. Δεν μπαίνουμε σε διαλεκτική με τους κρατικούς μηχανισμούς. Στεκόμαστε ξεκάθαρα ενάντια τους και παλεύουμε για την καταστροφή του καπιταλισμού και κάθε συστήματος που μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται.

Διεκδικούμε πρώτα για τους εαυτούς μας, όλα αυτά που θεωρούμε ότι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Μπορεί ο αποκλεισμός για ορισμένους να μοιάζει με επιβολή μιας πολυπόθητης “τάξης”, αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν καλοφτιαγμένο δρόμο για να παραχθεί κέρδος και μάλιστα με την ανοχή και τις ευχές των φοιτητών-τριων (αυτών των φοιτητών που θεωρούν την αλληλεγγύη ως αδίκημα και την καταπίεση ως αναγκαίο κακό). Η εικόνα της τεχνητής ευχάριστης ατμόσφαιρας, που πίσω της όμως κρύβονται εταιρείες catering, φράγκα και έλεγχοι, είναι αναγκαίο να σβηστεί μια για πάντα. Είναι η ίδια εικόνα που αν την γυρίσουμε ανάποδα θα δούμε χιλιάδες εξαθλιωμένους-ες να αγωνιούν για την καθημερινή τους επιβίωση.

Αυτό που σίγουρα αναρωτιόμαστε είναι πως, ενώ με μαθηματική ακρίβεια, η λέσχη είναι δεδομένο ότι θα γίνει για “λίγους και καλούς”, κάποιοι-ες, συνεχίζουν να δείχνουν πάσο και να υποτάσσονται στον έλεγχο. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν δεν ανεχόμαστε κανέναν έλεγχο, κανένα μελλοντικό αντίτιμο κανένα διαχωρισμό, επιλέγουμε να μην δείχνουμε το πάσο μας και να προβούμε σε δράσεις για να αποτρέψουμε κάθε πράξη που αντιμάχεται τα ταξικά μας συμφέροντα. Η αδιαφορία, η απάθεια ή οποιαδήποτε επίδειξη «του προνομίου» σου είναι συνενοχή στον αποκλεισμό των καταπιεσμένων.

ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΠΑΣΟ- ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

(autonomopsixologias@gmail.com)

[:]

Posted on

[:en]ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ «ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ» ΟΝΕΙΡΩΝ[:]

[:en]Mε αφορμή τα τελευταία γεγονότα στο κέντρο «κράτησης» μεταναστών στην Αμυγδαλέζα (την αυτοκτονία δηλαδή ενός ακόμα μετανάστη και την επίσκεψη του νέου υπουργού που ακολούθησε) και βαθύτερη αιτία την απροκάλυπτη και οργανωμένη κρατική βία που απειλεί τα τελευταία χρόνια τα πιο «ευαίσθητα» κοινωνικά στρώματα (από τις οροθετικές γυναίκες στην Αθήνα μέχρι τους χιλιάδες μετανάστες) θεωρούμε απαραίτητη μια κριτική προσέγγιση του ζητήματος αναλογιζόμενοι τόσο την κυβερνητική (και συνολικά) ευρωπαϊκή πολιτική αλλά και την γενικότερη κινηματική αντί-δραση. Η γνωστή πρακτική του συστήματος να χρησιμοποιεί μειονοτικές κοινωνικές ομάδες με εξευτελιστικό και βάρβαρο τρόπο έτσι ώστε να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που παρέχει ένας ισχυρός και άρτια οργανωμένος κρατικός μηχανισμός είναι γνωστή από χρόνια.

Μια ακραία έκφραση αυτής ακριβώς της πρακτικής ήταν τα «άσυλα προσωρινής κράτησης μεταναστών». Αυτά τα κέντρα της ντροπής του κ.Δένδια φυλάσσονταν και προστατεύονταν όλα αυτά τα χρόνια τόσο από την ελληνική μπατσοκρατία όσο και από ιδιωτικές εταιρίες security ,οι οποίοι φρόντιζαν να διατηρούν και να επιβάλουν την τάξη ,καταπνίγοντας με βίαιο τρόπο κάθε απόπειρα αντίστασης. Με την κατάλληλη απουσία μιντιακής κάλυψης λοιπόν, τα κέντρα αυτά έκρυβαν την απόλυτη ανθρώπινη εξαθλίωση και τον «πνιγμό» κάθε ανθρώπινης ιδιότητας. Ο περίφημος πρώην υπουργός άμυνας Δένδιας αγνοώντας κάθε ιστορική μνήμη που καταδεικνύει τις τραγικές συνέπειες του βίαιου εγκλεισμού και με πρόφαση την ηρεμία και την ασφάλεια του φιλήσυχου έλληνα πολίτη έκανε πραγματικότητα ένα σύνολο πολιτικών που αποκλειστικό σκοπό είχαν την βίαιη και αναγκαστική «κράτηση» ανθρώπων με μοναδικό κριτήριο το χρώμα στο δέρμα τους και τις σφραγίδες στα χαρτιά τους. Αυτή είναι η όψη της ευρωπαϊκής αντιμετώπισης του ζητήματος. Μιας ξενοφοβικής Ευρώπης που προκειμένου να διατηρήσει τις καλαίσθητες πλατείες και τον πλούτο των άπληστων φρικιών της, προτιμά ανθρώπους στοιβαγμένους σε στρατόπεδα και παιδιά πνιγμένα στις θάλασσες.

Οι εικόνες που είδαμε όλοι από το κέντρο της Αμυγδαλέζας συνιστούν εικόνες πλήρους εγκατάλειψης με ανεπαρκή σίτιση, έλλειψη φαρμάκων και γιατρών και εκατοντάδες άνθρωποι που κρατούνται εκεί παράνομα για πάνω από 2 χρόνια, να υποβάλλονται από τις ίδιες τις συνθήκες σε μια φάση σωματικού και ψυχικού πόνου. Τους τελευταίους 3-4 μήνες ,έχουν γίνει δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας που σκόπιμα αποσιωπούνται από κάθε κυβέρνηση. Η ανθρώπινη ανάγκη για ελευθερία, όμως δε σβήνει τόσο εύκολα. Απεργίες πείνας που εξαπλώνονται και εξεγέρσεις σε τοπικά κέντρα και τμήματα αποτελούν συχνά φαινόμενα που βέβαια καταπνίγονται από τις ομάδες καταστολής όσο το κυρίαρχο μιντιακό φάσμα ασχολείται με τα εκλογικά πανηγύρια. Σήμερα, τα πρόσωπα άλλαξαν, οι γραβάτες έφυγαν και το μόνο που έμμεινε ίδιο είναι οι κουστουμαρισμένες και προβαρισμένες επισκέψεις των υπουργών και οι συνακόλουθες υποσχέσεις για ανοιχτές δομές φιλοξενείας και λουκέτο στα παρόντα κέντρα. ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά μια εξωθεσμική ,εξωκρατική και συλλογικά οργανωμένη απαίτηση για άμεση απελευθέρωση των μεταναστών και συνέχιση των αγώνων μέχρι την ελευθέρια όλων. Γιατί κανένα καλοφτιαγμένο, «αριστερό» νομοσχέδιο δεν μπορεί να αλλάξει την ζωή μας. Εμείς μαζί με τους μετανάστες αγωνιζόμαστε για την ρήξη της εμπεδωμένης μισαλλοδοξίας του συστήματος και την κοινωνική αλλαγή. Ούτε μια μέρα βίαιης κράτησης ακόμα. Καμία ανθρώπινη ζωή στα χέρια των εξουσιαστών . Αντιστεκόμαστε σε κάθε επίθεση απέναντι στους μετανάστες και εναντιωνόμαστε σε κάθε φασιστική εκδήλωση μίσους απέναντι σε ταξικούς μας συμμάχους, όπως οι οικονομικά καταπιεσμένοι μετανάστες. ο Ναβίτ Ασράφ ήταν ένα ακόμη θύμα ρατσιστικής βίας, και μάλιστα την ώρα που έφευγε από τη δουλειά του και πήγαινε με ποδήλατο στο σπίτι του στο Λαγονήσι. Τέτοια σκηνικά πια έχουν γίνει καθημερινότητα και μείς απλοί θεατές τους.

Απέναντι στην τρομοκρατία τους, προβάλουμε την ισότητα, την ελευθέρια και την αλληλεγγύη.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΝΟΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

(autonomopsixologias@gmail.com)[:]

Posted on

Θα είμαστε στους δρόμους…

[:en]Μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη, πολλοί μιλούν για “νίκη της αριστεράς” και ως εκ τούτου “νίκη του λαού”. Δεν έχουμε προφανώς, εκλογικές αυταπάτες και ούτε εφησυχαζόμαστε με τις διαφόρου είδους υποσχέσεις. Αντιστεκόμαστε το ίδιο σε κυβερνήσεις εξουσιαστών, είτε αυτοί προτάσσουν φιλελευθερισμό και ελεύθερη αγορά είτε σοσιαλδημοκρατική κοινωνία. Για μας ίδια είναι τα αφεντικά δεξιά και αριστέρα και παρόλο που ανήκουμε σε διαφορετικές τάξεις, αποτελούν μέρος του λαού. Άρα για ποια νίκη του λαού μιλάνε;

Μάλλον πρέπει να διερευνήσουμε ποιος είναι “ο λαός” στον οποίο γίνεται λόγος από πολιτικούς και λοιπούς “εκπροσώπους”. Η έννοια αυτή εντάσσει την ψευδαίσθηση της εθνικής ενότητας, του διαχωρισμένου κράτους, των συνόρων και της ξεχωριστής «πολύτιμης» ιστορικής κληρονομιάς. Επίσης, ενσωματώνει στο σύνολο της όλα τα κομμάτια και τις τάξεις της κοινωνίας, είτε είναι εργάτες επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, πολιτικοί κλπ. Ακόμη, εμπεριέχει και τους εξουσιαστές, τους ρουφιάνους, τα τσιράκια των αφεντικών και τους φασίστες. Η έννοια του λαού παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη πατριωτικών- εθνικιστικών φρονημάτων και ως εκ τούτου στον καθορισμό καθαρών και άξιων φυλών και υποδεέστερων.
Η έννοια «λαός» τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από το επίθετο «ελληνικός», και ιδίως στις τηλεοπτικές δηλώσεις μέσω της μιντιακής προπαγάνδας, προσπαθώντας να τονωθεί το εθνικό φρόνημα και να δοθεί μια ψευδαίσθηση “ενότητας της χώρας στις δύσκολες στιγμές του μνημονίου”. Η προβληματική λοιπόν, σε αυτό είναι πως δεν γίνεται ξεκάθαρο που σταματά και πως ορίζεται εντός του πληθυσμού. Δεν είναι τυχαίο που η έννοια αυτή περισσότερο συσκοτίζει την έκφραση απόψεων στο δημόσιο λόγο, παρά διευκρινίζει τον δέκτη, γιατί “δέκτης” γίνονται οι πάντες.
Πως μια κυβέρνηση- έστω αριστερή- μπορεί να υπηρετήσει αντικρουόμενα συμφέροντα ταξικών εχθρών(επιχειρηματίας-εργαζόμενη); Αντιλαμβανόμενοι την ταξική εργατική μας θέση, αυτό που μπορεί να πραγματοποιήσει μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν είναι μια νίκη των καταπιεσμένων αλλά μια ψευδαίσθηση επερχόμενης ευημερίας που μεταφράζεται σε φιλοδοξία μιας μόνιμης θέσης, ένός καλύτερου μισθού. Κάποτε λέγαμε ότι δεν θα θέλουμε να γίνουμε η γενιά των 700 ευρώ και τώρα ζητωκραυγάζουμε με εξαγγελίες επαναφοράς του βασικου μισθού πείνας των 300+ ευρώ στα 751 ευρώ.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι σε καιρούς εξαθλίωσης και αναξιοπρέπειας, οι καταπιεσμένοι-ες ψαχνουν μια σανίδα σωτηρίας. Τι όμως αντιλαμβανόμαστε ως σανίδα σωτηρίας; Αυτό που επιθυμεί ο Συριζα είναι πιθανόν η επαναφορά και η συγκρότηση της μεσαίας τάξης, που καταστράφηκε, στα πλαίσια δήθεν σοσιαλδημοκρατικού οράματος. Αυτό που φαντάζει όμως δικό μας όραμα είναι η η ατομική και κοινωνική απελεύθερωση, μέσω συλλογικών αντιστάσεων που αντιστέκονται στη λογική της ανάθεσης και της υποταγής και προτάσσουν αυτοοργανωμένες δομές και αποφάσεις από τα κάτω. Δεν επιθυμούμε να είμαστε «ο λαός» κανενός κράτους-καταπιεστή που συντηρεί το δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα. Ζητούμε μια κοινωνία που βγάζει το άτομο από το επίκεντρο και τον κινητήριο μοχλό της αγοράς και της παραγωγής ατομικιστικών θέσεων και προθέσεων και το μετατρέπει σε συλλογικό όν που αντιστέκεται-ενεργεί-μιλά-συμμετέχει, χωρίς να ανέχεται τον ετεροκαθορισμό.
Στεκόμαστε από την πλευρά μας στο πλάι των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων οικονομικά αλλά και κοινωνικά και μαχόμαστε ενάντια σε αφεντικά, μεγαλοεργολάβους, επιχειρηματίες, ρατσιστές και οποιαδήποτε μορφή εξουσίας
Με ποιούς επιλέγεις να είσαι; Η επιλογή για μια κοινωνία χωρίς εργασιακή ή άλλου είδους καταπίεση είναι υπόθεση όλων και δεν τελειώνει ούτε με εκλογικές φιέστες, ούτε με “ανεκτικές” κευβερνήσεις, αλλά χρειάζεται τα κινήματα και τον αδιαμεσολάβητο αγώνα, με βασικά προτάγματα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας[:]

Posted on

Τι τρέχει με τον ΟΑΣΘ;

[:en]

Καθημερινά, για να καλύψουμε τις ανάγκες τις καθημερινότητας, χρησιμοποιούμε αρκετά τακτικά τα λεωφορεία. Τα μέσα αυτά στη Θεσσαλονίκη, τα έχει μονοπωλιακά ο ΟΑΣΘ και στηρίζονται επιπλέον με κρατική επιχορήγηση. Δηλαδή, η μετακίνηση, μιααπό τις ζωτικότερες ανάγκες μας, βρίσκεται στα χέρια ιδιώτη και μετατρέπεται σε προϊόν προς πώληση. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι όποιος αδυνατεί να πληρώσει το αντίτιμο που θέτει ο ΟΑΣΘ, θα πρέπει να παραιτηθεί από το δικαίωμα του να μετακινείται ελεύθερα και πιθανόν να διανύσει αρκετά μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ

Συνοπτικά, αντιμετωπίζουμε την εξής κατάσταση: Το εισιτήριο έχει διπλασιαστεί από το 2010, έχει μειωθεί η διάρκειά του, και αυστηροποιούνται οι κυρώσεις για όποιον πράξει «το παράλογο»: να μην πληρώσει τα νταβατζιλίκια του ΟΑΣΘ!! Στο επιχείρημα που θέτουν κάποιες αντιδραστικές φωνές, ότι οι «τζαμπατζήδες» είναι αυτοί που παρακωλύουν την εξυγίανση του ΟΑΣΘ, έχουμε πολλά να πούμε. Ο ΟΑΣΘ είναι και ήταν ανέκαθεν μια αρκετά κερδοφόρα επιχείρηση. Σήμερα, για μια ακόμη φορά, προκειμένου να μειώσουν το κόστος των μετακινήσεων για τον κρατικό προϋπολογισμό, οι εξουσιαστές αφήνουν άθικτα τα κέρδη των μετόχων και φορτώνουν το κόστος, μέσω των αυξήσεων, στους επιβάτες. Ανεξάρτητα από τα χαλασμένα λεωφορεία και το συνωστισμό εντός τους, το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου ορίζει ως χρόνο απόσβεσης των λεωφορείων τα 20 έτη. Αυτό για μας σημαίνει ταλαιπωρία αλλά για τους μετόχους αχνιστά κέρδη.

Αρνούμαστε όχι μόνο να συναινέσουμε στις εκάστοτε αυξήσεις που αποφασίζει μια ελίτ καταπιεστών αλλά ξεκινάμε από την ατομική υπέρβαση, που είναι η άρνηση πληρωμής των εισιτηρίων και φτάνουμε στη συλλογική, δική μας οργάνωση και αντεπίθεση. Η στάση αυτή δεν εκφράζει απλώς μια στείρα άρνηση αλλά προτάσσει την κατάφαση των καταπιεσμένων στο δικαίωμά τους να μετακινούνται στους χώρους δουλειάς τους, στο πανεπιστήμιο κτλ. Η αύξηση, λοιπόν, των εισιτηρίων για τον εργαζόμενο σημαίνει πολύ απλά περαιτέρω υποβάθμιση της εργατικής του δύναμης. Για μας, που τασσόμαστε στο πλάι των «εξόριστων» της κοινωνίας και βλέπουμε τον εαυτό μας ως κομμάτι τους, επιλέγουμε τον δύσκολο δρόμο, τον δρόμο της αυτοοργανωμένης δράσης και της ανυπακοής στις επιταγές κράτους και ιδιωτικών επιχειρήσεων.

ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ

ΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ ΑΝΤΙΤΙΜΟ

 

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

[:]

Posted on

Πόσος έλεγχος ακόμη για μια μεριδούλα φαγητό;

Πόσος έλεγχος ακόμη για μια μεριδούλα φαγητό;

Κάτι νέο παίζει στη λέσχη του ΑΠΘ… Παίζει νέο καθεστώς, αυστηρότερος έλεγχος και φυσικά εμπλοκή καλοπληρωμένων εταιριών security, με εκ νέου διεύρυνση του ελέγχου. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι θέλουν να κάνουν τη λέσχη για «λίγους και καλούς», ενώ κλείνουν την πόρτα πλέον, σε αυτόν που καθόταν ίσως πέρυσι στο διπλανό τραπέζι από μας, στο συμφοιτητή μας που πήρε πια πτυχίο ή στο φοιτητή του ΠΑ.ΜΑΚ. που δεν έχει τα 3.5 ευρώ για να φάει στη δική του λέσχη. Ο αποκλεισμός προχωράει ακόμη πιο βαθιά. Στη μαύρη λίστα μπαίνουν φυσικά οι μετανάστριες, οι άνεργοι και άλλα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας. Και φυσικά, αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Από τη μία συναντάμε την ολοένα και γενικευμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, από την άλλη μια παλιά τακτική των εξουσιαστών, τον κατακερματισμό της κοινωνίας και την ανεύρεση αποδιοπομπαίου τράγου. Τι εννοούμε με αυτό; Αφενός, ολόκληρες ομάδες εξαθλιώνονται ακόμη περισσότερο και μένουν κυριολεκτικά πεινασμένες, αφετέρου κατηγορούνται για την κακή ποιότητα και τις μικρές μερίδες των φαγητών

Επί σειρά ετών έχουμε συναντήσει την προσπάθεια ελέγχου φοιτητικού πάσο στην είσοδο της λέσχης του Α.Π.Θ. Από πέρυσι ανακοινώθηκε η περίφημη «κάρτα σίτισης», την οποία έπρεπε να έχει ο φοιτητής και η φοιτήτρια για να μπορεί να μπαίνει στη λέσχη. Γιατί τελικά έχει σημασία να μη δείχνεις πάσο ή κάρτα σίτισης και να μην ανέχεσαι το εξευτελιστικό αυτό σκηνικό με τον έλεγχο που θέτει κριτήρια και περιορισμούς στο ποιος είναι αυτός που «αξίζει» ένα πιάτο φαί;; Σίγουρα όχι γιατί μας διακατέχει υπέρμετρη φιλανθρωπία, αλλά γιατί στεκόμαστε στο πλάι των καταπιεσμένων και μοιραζόμαστε τις κοινές μας ανάγκες. Το γεγονός ότι λέσχη έχει φοιτητικό αλλά και κοινωνικό χαρακτήρα, είναι κάτι που έχει κατακτηθεί μέσα από αγώνες εδώ και χρόνια.

Η λέσχη είχε ανέκαθεν φοιτητικό, αλλά και κοινωνικό χαρακτήρα. Το γεγονός ότι τυχαίνει να είμαστε φοιτητές/φοιτήτριες μας παρέχει εκ των πραγμάτων το προνόμιο να τρώμε στη λέσχη του Α.Π.Θ (μέχρι τα ν+2 χρόνια βέβαια..). Σήμερα αποκλείουν τους μη φοιτητές, αύριο θα αποκλείουν τους φοιτητές που δεν πληρούν τα κριτήρια για να βγάλουν την περιβόητη κάρτα σίτισης. Επίσης, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα γίνει το ίδιο που είχε συμβεί πριν λίγα χρόνια και στη λέσχη του ΠΑ.ΜΑΚ.; Η λέσχη από δημόσια έγινε ιδιωτική και από δωρεάν, ξαφνικά μπήκε αντίτιμο που έχει φτάσει σήμερα τα 3.5 ευρώ. Το πράγμα είναι φως φανάρι με την εντατικοποίηση και τους αυστηρότερους ελέγχους!!Ταυτόχρονα, βλέπουμε τις μερίδες όλο και μικρότερες και την ποιότητα ολοένα και χειρότερη. Σίγουρα δεν επιθυμούμε να επιστρέψουμε στην πρωταρχική κατάσταση που η λέσχη ήταν στο αποκλειστικό έλεγχο του κράτους. Το ζήτημα της σίτισης για μας εντάσσεται μέσα σε ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο, χωρίς ανταγωνιστικές σχέσεις. Τώρα όμως απέναντί μας έχουμε τη διοίκηση του catering που επιμένει να τρώνε μόνο όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις. Η λογική αυτή εντάσσεται στις προσπάθειες του κράτους για να επιβάλλει την πολιτική της αναδιάρθρωσης. Τι σημαίνει αυτό για μας; Η αναδιάρθρωση εντάσσεται στην τακτική του κράτους για ιδιωτικοποίηση και περεταίρω υποβάθμιση του πανεπιστημίου, που θα επικρατεί η λογική του «όλα πληρώνονται», τα μαθήματα που δεν περάστηκαν, τα συγγράμματα, το φαγητό.

Για όλους αυτούς τους λόγους στη λέσχη δεν δείχνουμε πάσο, δείχνουμε ταξική αλληλεγγύη. Ενάντια στους αποκλεισμούς και τους διαχωρισμούς, οργανωνόμαστε «από τα κάτω» και προτάσσουμε την αντίσταση και τους αδιαμεσολάβητους αγώνες. Σπάμε με την επιμονή, την αγωνιστικότητα και το δίκιο του-της καταπιεσμένου-ης και τους πιο αυστηρούς ελέγχους.

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

Posted on

[:en]Ο Δεκέμβρης που δεν τελείωσε ποτέ…[:]

[:en]

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ετών 15, πέφτει νεκρός στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια. 5 χρόνια μετά, ο Δεκέμβρης για μας όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά θυμόμαστε ξανά και ξανά την οργή του εξεγερμένου αλλά και ετερογενούς πλήθους που αντέδρασε τότε με κάθε τρόπο. Το φάντασμα του Δεκέμβρη, η εξουσία και τα τσιράκια της το τρέμουν όσο τίποτε άλλο. Όλοι μας γνωρίζουμε καλά τον αυθορμητισμό, με τον οποίο ο αγανακτισμένος λαός κατέβηκε στο δρόμο και έσπασε το φόβο του στα οδοφράγματα. Όλοι μας, επίσης γνωρίζουμε, καλύτερα τα κροκοδείλια δάκρυα της κυβέρνησης και άλλων πολιτικάντηδων που ακολούθησαν του γεγονότος, αλλά και τις «συγκινητικές» δηλώσεις δημοσιογράφων και άλλων ξεπουλημένων στα καθεστωτικά μίντια, και την άμεση καταδίκη όλων για τον δολοφόνο Κορκονέα. Αλλά, ευτυχώς δεν ξεχνάμε ότι ο Κορκονέας ήταν ένας μόνο από τους μπάτσους, που προστατεύουν τους εξουσιαστές και τους μηχανισμούς τους, από τη λύσσα του λαού. Οι ίδιοι μπάτσοι που χτυπάνε και καταστέλλουν το εξεγερμένο πλήθος στους δρόμους, οι ίδιοι σκοτώνουν, βασανίζουν, τρομοκρατούν. Αλλά στο βωμό του συμφέροντος και του πολιτικού κόστους, η εξουσία βγαίνει και τους καταδικάζει. Λες και δεν είναι αυτή που συντηρεί αυτά τα σκυλιά… Αλέξης Γρηγορόπουλος, Μιχάλης Καλτεζάς, Κούμης, Κανελλοπούλου, Θανάσης Καναούτης, Παύλος Φύσσας είναι ένα ελάχιστο δείγμα δολοφονιών του κράτους, του παρακράτους και των μπάτσων. Όποιος δεν παίρνει θέση, είναι συνένοχος.

Και ενώ, ξεκινάνε τα Δεκεμβριανά μπροστά μας συναντάμε μια απεργία των διοικητικών που τρέχει ήδη 12 βδομάδες στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ. Ακούμε στα δελτία των 8, ότι θα χαθεί το εξάμηνο, ότι οι καημένοι οι φοιτητές είναι ανήμποροι και ότι η απεργία των διοικητικών τους στερεί τα όνειρα για το πτυχίο. Ταυτόχρονα, προτρέπονται οι φοιτητές να ανοίξουν τις σχολές τους για να επανέλθει η «ομαλότητα» και η «κανονικότητα». Ας δούμε τι σημαίνει για αυτούς η πολυπόθητη κανονικότητα. 498 εργαζόμενοι που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα κατόπιν μοριοδότησης, γραμματείες με προσωπικό λιγότερο κατά 25- 75%, μηχανογράφηση- υπηρεσία απαραίτητη για την καταχώρηση της βαθμολογίας, την έκδοση πτυχίων και πιστοποιητικών, κ.α. να βρίσκεται με το 40% των εργαζομένων σε αυτή σε διαθεσιμότητα. Και όλα αυτά, είναι μόνο ενδεικτικά παραδείγματα της «ομαλότητας» που ευαγγελίζονται. Στο ΑΠΘ, 150-170 διοικητικοί υπαλλήλοι βρίσκονται επίσης, σε διαθεσιμότητα. Ούτε σε αυτό σκοπεύουμε να πάρουμε θέση;; Το ζήτημα είναι αναγκαιότητα να ανοίξει στις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων και οι φοιτητές και οι φοιτήτριες να σταθούν αλληλέγγυοι/ες στον εργατικό αγώνα των διοικητικών. Ο κατακερματισμός των εργασιακών δικαιωμάτων, η επισφάλεια και οι μισθοί πείνας είναι μπροστά μας. Μετά το πολυπόθητο πτυχίο, τι περιμένουμε άραγε;

Ένας αγώνας ακόμη που τρέχει εδώ και καιρό είναι αυτός της λέσχης. Χρόνια τώρα προσπαθούν οι αρμόδιοι να βάλουν κριτήρια σίτησης. Φέτος, η ανάγκη για κριτήρια είναι πιο επιτακτική για τους εργολάβους, μιας και η λέσχη έχει φύγει από τη διεύθυνση του πανεπιστημίου. Φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τα ν+2 χρόνια, μετανάστες, άνεργοι, άποροι κλπ. δεν πληρούν τα κριτήρια τους, άρα τους εμποδίζετε η πρόσβαση στη λέσχη. Θα αφήσουμε να πετάγεται τόσο φαί στα σκουπίδια; Θα αποδεχτούμε τους διαχωρισμούς; Στεκόμαστε ενάντια στις κάρτες σίτησης, στην επίδειξη πάσο και δεν αποδεχόμαστε κανέναν διαχωρισμό, πέραν του ταξικού. Το ‘χουμε πει πολλές φορές άλλωστε,στη λέσχη θα τρώμε όλες και όλοι μας, γιατί το χουμε ανάγκη, γιατί δεν έχουμε ίσως άλλη επιλογή, γιατί είναι υποχρέωσή τους να μας παρέχουν τα αυτονόητα- σίτηση. Δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε πως κανένα πάσο δεν μας χωρίζει, καμιά κάρτα σίτησης δεν μας ενώνει.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στην εξουσία, στους μπάτσους, στους απεργοσπάστες και στους εργολάβους. ΑΝΥΠΑΚΟΗ στους εκμεταλλευτές της ζωή μας, σε αυτούς που θέλουν να υποτασσόμαστε και να σκύβουμε το κεφάλι . ΟΡΓΗ για αυτούς που μας εξοντώνουν είτε φυσικά είτε ψυχικά. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σε αυτούς που αντιδρούν, που υψώνουν τη γροθιά τους, που παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους, που αγωνίζονται, που επαναστατούν.

Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι

AYTONOMO ΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ

[:]

Posted on

[:en]Μια διαφορετική ανάγνωση για το Πολυτεχνείο του ‘73[:]

[:en]

Έχουν περάσει 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73. 40 χρόνια που προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε όσα έγιναν ή να στρεβλώσουν τα γεγόνοτα. Το “Πολυτεχνείο” δεν είναι ο Λαλιώτης και η Δαμανάκη. Ανάμεσα στους ύμνους και τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στην εξέγερση του 1973 και στις προσπάθειες να φανεί ένα «μήνυμα» κι ένα «νόημα» σύμφωνα με τις επιδιώξεις κάποιων και των διάφορων κομματικών σχηματισμών τους, εκείνο που εξακολουθεί να ισχύει διαχρονικά είναι πως η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ανήκει σ’ αυτούς που τη δημιούργησαν, που τη δυνάμωσαν, που την έκαναν να παραμένει ο διαρκής εφιάλτης των κάθε είδους εξουσιαστών. Αυτή η εξέγερση δεν ήταν μόνο των φοιτητών, ούτε μόνο των εργατών αλλά το ξέσπασμα της οργής όλων των αγωνιζόμενων, που ξεπέρασαν το φόβο, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και αντέδρασαν. Αυτή η εξέγερση ανήκει στην κοινωνία που αγωνίζεται, που ξεσηκώνεται, που επαναστατεί για την ελευθερία.

Το πρόταγμα «ψωμί παιδεία ελευθερία» δεν ανταποκρίνεται πράγματι στις ανάγκες μας. Γιατί δεν μας αρκεί απλά ένα πιάτο φαί, ούτε μια κατευθυνόμενη παιδεία. Γιατί δεν νιώθουμε ελεύθεροι όσο υπάρχουν καταπιεζόμενες και καταπιεστές, εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευτές. Για μας η μάχηπου ξεκίνησε τότε, όχι μόνο δεν έχει τελειώσει αλλά θα συνεχιστεί μέχρι την ατομική και την κοινωνική απελευθέρωση.

Πώς συνδέεται αυτό με το πανεπιστήμιο και εμάς άμεσα; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη αντίθεση του τότε και του τώρα. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, παρόλο που ήταν αντιμέτωποι με την πιο σκληρή χουντική τυραννία και τα τανκς κάθε άλλο παρά έκαναν πίσω. Οι φοιτητές του σήμερα διαλέγουν συχνά τον ατομικό δρόμο και ατομική διεκδίκηση, αδιαφορούν για τις συλλογικές διαδικασίες, αρνούνται να παλέψουν για όσα δικαιούνται και αφήνουν άλλους/ες να αποφασίζουν για αυτούς. Οι αγώνες τιμώνται με αγώνες και οι φοιτητές του σήμερα κάνοντας παράδειγμα την εξέγερση του τότε, οφείλουν να αγωνιστούν και να παλέψουν ενάντια στη χούντα της εποχής μας. Παρότι, οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές και τα αιτήματά μας το ίδιο, είναι αναγκαιότητα να εναντιωθούμε (δες την ιδιωτικοποίηση της παιδείας ή τους αποκλεισμούς στη λέσχη κλπ) και να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.

Ας μην ξεχνάμε και το άσυλο. Το άσυλο που αν δεν υπήρχε τότε, η εξέγερση θα είχε αποτύχει… Με το πρόσχημα του να απομακρυνθούν «κακοποιά στοιχεία και αντικοινωνικές συμπεριφορές (π.χ πρέζα) ψηφίζεται η κατάργηση του ασύλου με το νόμο Διαμαντοπούλου το καλοκαίρι του ’11.2 χρόνια μετά τι βλέπουμε μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο; Κάθε άλλο παρά συνέβη. Αντίθετα, είδαμε να συλλαμβάνουν αγωνιζόμενους φοιτητές, εργολαβικούς υπαλλήλους κλπ. Τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό; Σίγουρα όχι να συμφωνήσουμε με την άρση του ασύλου. Σίγουρα διασφαλίζοντας το, κρατώντας τα πανεπιστήμια ζωντανά με πολλούς τρόπους (από θεατρικές ομάδες μέχρι μουσικές παραστάσεις κλπ).

Όλα συνεχίζονται. Και είμαστε εδώ για να κάνουμε πράξη όσα θα θέλαμε και διστάσαμε.

AYTONOMO ΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ

[:]

Posted on

[:en]Περί τρομοκρατίας ο λόγος…[:]

[:en]Τρομοκρατία (η) ουσιαστικό . Η επικράτηση με τον τρόμο.

Αυτός είναι ο ορισμός της έννοιας τρομοκρατία στα γλωσσολογικά βιβλία και στα λεξικά . Σαν έννοια πρωτοεμφανίστηκε στα 1793-1794 όταν κατά τη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης κάθε άνθρωπος ο οποίος φερόταν έστω ύποπτος για προδοσία ή αμφισβήτηση της επανάστασης , εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες . Από τότε μέχρι και σήμερα , αυτή η έννοια έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει ποικίλες ενέργειες οι οποίες έχουν ένα κοινό : Στηρίζονται στην βίαια επιβολή και επικράτηση.

Σαν ψυχολόγοι , λοιπόν , που είμαστε καταλαβαίνουμε ευκολότερα ότι στο σύγχρονο κοινωνικό φαντασιακό οι τρομοκράτες φέρονται ως γενειοφόροι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι ή ως ‘’αποκλίνοντες προσωπικότητες’’ που έφυγαν από τον ίσιο δρόμο και χρησιμοποίησαν την βία για να πετύχουν πολιτικούς σκοπούς (πχ ληστεία στο βελβεντό) . Κανείς ωστόσο δεν συνδέει την τρομοκρατία με την καθημερινή – μέσω της βίας – επιβολής του κράτους στην κοινωνία και πόσο μάλλον στα αγωνιζόμενα μέρη της .

Στις διαδηλώσεις της 6 Δεκέμβρη αυτό έγινε κάτι παραπάνω από εμφανές . Στη Θεσσαλονίκη για μια πορεία 1000 ανθρώπων επιστρατεύτηκαν όλοι οι μπάτσοι της βορείου ελλάδας , οι οποίοι τιμώντας για μια ακόμα φορά τον χαρακτηρισμό τους ως γουρούνια είχαν σε ασφυκτικό κλοιό τους διαδηλωτές από κάθε πιθανό μέρος . Ένα δακρυγόνο να έπεφτε θα θρηνούσαμε θύματα λόγω των ποδοματημάτων . Στην Αθήνα που ως μητρόπολη συγκεντρώνει όλη τη λύσσα του κράτους, οι μπάτσοι έδειξαν από νωρίς τις προθέσεις τους επιτιθέμενοι με χημικά και ξύλο στην ΜΑΘΗΤΙΚΗ πορεία και εν τέλει εγκλωβίζοντας τους μαθητές μπροστά στα προπύλαια .Τέλος , το βράδυ στα Εξάρχεια το παραλήρημα καταστολής έληξε με τους κατοίκους της περιοχής να μην μπορούν να ανασάνουν από τα χημικά και τους διαδηλωτές να δέρνονται και να συλλαμβάνονται μέσα σε μαγαζιά και πολυκατοικίες . Αν αυτό δεν είναι επιβολή μέσω της βίας και του τρόμου ΤΟΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ?

Σε μία ημερομηνία δηλαδή η οποία είναι ταυτισμένη από όλους ως το αποκορύφωμα της κρατικής βίας (δολοφονία Αλέξη) οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του φασίστα υπουργού ΠΡΟΠΟ Δένδια έδειξαν για άλλη μια φορά ότι δειψάν για αίμα διαδηλωτών.

Έτσι καταλαβαίνουμε ότι οι φανφάρες του κράτους περί καταδίκης της βίας και προστασίας της δημοκρατίας στην πραγματικότητα είναι και προϋποθέτουν ένα φαινόμενο . Αυτό της κρατικής τρομοκρατίας σε βάρος της κοινωνίας και πόσο μάλλον των αγωνιζόμενων κομματιών της .

Μέσα σε αυτό το κλίμα εμείς επιλέγουμε την μεριά των αγωνιζόμενων . Δεν θεωρούμε , ωστόσο , παράλογη την βία της εξουσίας γιατί καταλαβαίνουμε την αγωνία της να προστατεύσει τα συντρίμμια του παλιού κόσμου που πρεσβεύει καλλιεργώντας φόβο και ηττοπάθεια σε όσους παλεύουν για κάτι διαφορετικό . Βέβαια ένα πράγμα είναι σίγουρο. Όσο σπέρνουν φόβο κάποια στιγμή θα θερίσουν οργή . Και τότε θα είμαστε εμείς εκεί χτίζοντας από την αρχή μια κοινωνία αλληλεγγύης ισότητας και ελευθερίας .

Αυτόνομο σχήμα ψυχολογίας

[:]

Posted on

[:en]ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΒΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ;[:]

[:en]…ένα καπέλο , μια τσάντα , λίγο dna και μια καταδίκη σε 25 χρόνια φυλακή

Σίγουρα καμία εποχή δεν υπήρξε που να μην μπαίνει η αγωνιστική δράση των ανθρώπων στην ζυγαριά από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Αυτοί είναι που ελέγχουν ανά πάσα στιγμή κατά πόσο η δράση σου μπορεί πράγματι να αποβεί “μοιραία” για το καθεστώς και σαν βγει μια τέτοια απόφαση βρίσκεσαι υπόλογος στις αρχές και φιμωμένος. Σήμερα όμως δεν περιορίζουν απλά τη δράση στο δρόμο. Το τελευταίο διάστημα η κρατική καταστολή περνάει σε άλλο επίπεδο και για άλλη μια φορά στο στόχαστρο βρίσκονται αναρχικοί και αντιεξουσιαστές. Με πρόσχημα την απόδραση του Χ.Ξηρού αυτή τη φορά, μπάτσοι-εισαγγελείς-αντιτρομοκρατική περνούν το κατώφλι δεκάδων σπιτιών προχωρώντας σε προσαγωγές και συλλήψεις, σε θεαματικές έρευνες και κατασχέσεις υπολογιστών και προσωπικών αντικειμένων. Αρπάζουν ανθρώπους από τις δουλειές τους, στο δρόμο, ακόμη και μέσα από τα δικαστήρια. Η προσπάθεια τρομοκράτησης ανθρώπων για την αγωνιστική και ριζοσπαστική τους δράση είναι ένα ακόμη δείγμα της άγριας επίθεσης του κράτους και των καπιταλιστών σε αυτό που τους απειλεί και τους τρομάζει. Έτσι λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει μπάτσους και εισαγγελείς να κάνουν εφόδους όχι μόνο σε σπίτια αγωνιστών αλλά και στα σπίτια των χρεωμένων νοικοκυριών για εξώσεις, στο σπίτι κάθε εργαζόμενου που αρνείται να υποταχτεί στο αφεντικό του, στο φοιτητή, μέχρι και σε άλλους «φιλήσυχους» πολίτες που καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται. Βέβαια, πάγια τακτική των εξουσιαστών ήταν και θα είναι η δοκιμή νέων κατασταλτικών μεθόδων στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και η διευρυμένη χρήσης τους.

Στο ίδιο πλαίσιο, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιτάσσει τον ολικό έλεγχο της κρατικής εξουσίας στις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Ο Θεοφίλου κατηγορείται για τη δολοφονία του ταξιτζή Δ. Μίχα στις 16 Αυγούστου 2012 στην Πάρο και για απλή συνεργεία στη ληστεία τράπεζας που προηγήθηκε, με μόνο αποδεικτικό στοιχείο ένα απλό καπέλο και μια τσάντα. Πέρα από αυτόπτες μάρτυρες που το διαψεύδουν, ακόμη και μπάτσοι αμφισβητούν την ενοχή του. Τι γίνεται όμως; 25 χρόνια φυλάκιση είναι η ποινή του. Η περίπτωση του αναρχικού-κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου μας έπεισε με ποιόν τρόπο ένα κοκτέιλ κατηγοριών, από τρομοκρατία έως και ανθρωποκτονία μπορεί να εξελιχθεί σε δίκη φρονημάτων, όταν το επίθετο «αναρχικός» δαιμονοποιείται σε τέτοιο βαθμό που γίνεται συνώνυμο του ποινικού, του φονιά, του κοινού ληστή. Αλλά κάπως το κράτος πρέπει να απονείμει δικαιοσύνη και να κάνει και τη βρωμοδουλειά του. 2 σε 1 δηλαδή: χώνουν στη φυλακή τον «επικίνδυνο». Μόνο που δεν διευκρινίζουν ότι ο κίνδυνος αφορά τους πολιτικούς, τους μπάτσους, τους δικαστές, τα αφεντικά, τους φασίστες και τα σκυλιά τους.

Ο νέος ολοκληρωτισμός που εισάγει κράτος και κεφάλαιο σε μια προσπάθεια μονιμοποίησης της κατάστασης εξαίρεσης δεν μας εκπλήσσει ούτε εκπληρώνει κάποια προφητεία μας. Αντίθετα, λειτουργεί ως συνακόλουθο αποτέλεσμα μιας εκ των άνω επιβολής οικονομικής εξαθλίωσης και υποβάθμισης των ζωών μας. Η εξουσία στοχεύει στο να καταστήσει τη βαρβαρότητα ως μέρος της καθημερινότητάς μας.

Θα γίνεις συνένοχός τους;

ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ Τ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

 [:]