[:en]Η μπροσούρα του Αυτόνομου Σχήματος Ψυχολογίας “σκέψεις πάνω στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση και την κανονικότητα” που παρουσιάστηκε στα πλάισια του 2ημέρου στο Βιολογικό που διοργανώθηκε σε συνεργασία με τις/τους Πρωινές/ους μπορεί να βρεθεί εδώ.[:]
[:en]ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ; | KOMHTΗΣ HOLZKAMP[:]
[:en]Αφίσα που κυκλοφόρησε και κολλήθηκε από τον Κομήτη*Holzkamp σχετικά με την κατ’ οίκον νοσηλεία.
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΝΟΣΗΛΕΙΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ;
Οι στενοί συγγενείς ενός ανθρώπου που αρνείται να εξεταστεί από ψυχίατρο έχουν δικαίωμα να ζητήσουν από τον Εισαγγελέα να μεταφερθεί με την βία σε ψυχιατρική κλινική. Περίπου 3.500 εισαγγελικές εντολές για ακούσια νοσηλεία δόθηκαν στην Αττική μέσα στο 2017, με το 60% να παραμένουν τελικά στο ψυχιατρείο για τουλάχιστον έναν μήνα, κατά την πρώτη εισαγωγή. Το αρμόδιο υπουργείο σχεδιάζει τώρα την εισαγωγή του θεσμού της “υποχρεωτικής κατ’ οίκον νοσηλείας”. Ο εν λόγω θεσμός εφαρμόζεται ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρά το γεγονός ότι οι εμπνευστές του παραδέχονται, πλέον, ότι όχι μόνο δεν περιορίζει τον εγκλεισμό και τις επανεισαγωγές στα ψυχιατρεία, αλλά επιπλέον συρρικνώνει τα δικαιώματα των ληπτών.
Το να καταστεί η οικογένεια – μια απ’ τις κύριες αιτίες των ψυχικών δυσκολιών – ο θεματοφύλακας της θεραπείας μπορεί να είναι διπλά επιβλαβές: τόσο για την ίδια, όσο και για τον πάσχοντα. Η μεν πρώτη “εξαναγκάζεται” να γίνει ο επιτηρητής της καταστολής. Ο δε πάσχοντας, το σπίτι του οποίου αποτελεί συχνά το έσχατο καταφύγιο σε στιγμές κρίσης, στριμώχνεται σε μια μικρή ιδιωτική φυλακή απ’ όπου απόδραση δεν υπάρχει, παρά μόνο για την επανεισαγωγή του στο ψυχιατρείο. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θέλει να έχει την εμπειρία της θεσμικής βίας του ψυχιατρείου. Και είναι πιθανό η κατ’ οίκον νοσηλεία να θεωρηθεί πιο ανθρώπινη λύση. Όμως τα σπίτια που πρόκειται να αντικαταστήσουν τα δωμάτια των ψυχιατρείων δεν είναι τίποτα μεζονέτες με κήπο και θέα. Είναι τα σπίτια της εργατικής τάξης, που συχνά ούτε τις βασικές υλικές προϋποθέσεις δεν μπορούν να καλύψουν.
Δεν είναι ασύνδετες μεταξύ τους όλες αυτές οι διαδικασίες κατάρρευσης, τα συντρίμμια των οποίων πέφτουν πάνω στα κεφάλια μας. Το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό δόγμα του “περιορισμού των δαπανών για την υγεία” είναι βαθιά αντικοινωνικό. Και σε μια στιγμή κρίσης, σαν σήμερα, έρχεται να συναντήσει το ελληνικό παράδειγμα της πολυετούς ασυδοσίας στην κοινωνική πρόνοια. Η λεγόμενη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, δηλαδή η σταδιακή αντικατάσταση των ψυχιατρικών ασύλων με κοινοτικές δομές φροντίδας, θεραπείας και ευαισθητοποίησης της κοινωνίας, δεν έγινε ποτέ. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια φαγώθηκαν και οι όποιες δομές ψυχικής υγείας υπήρχαν υποβαθμίστηκαν για να αγοραστούν φρεγάτες και F-16.
Και τώρα που ο κόμπος της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης έφτασε στο χτένι, ο πάλαι ποτέ κέρβερος του συντηρητισμού, η αγία ελληνική οικογένεια, αναδεικνύεται ως ο βέλτιστος αντικαταστάτης του ασύλου. Η θέση της έχει αναβαθμιστεί αισθητά μέσα στην κρίση, από υλική και ιδεολογική άποψη. Όμως δεν είναι για να χαιρόμαστε, όσο οι έξοδοι διαφυγής οδηγούν κατευθείαν σε νέες, “αόρατες” φυλακές κι όσο η πολυδιαφημισμένη “πρόοδος” των κοινωνιών μας είναι κατ’ ουσίαν η επιστροφή στο παλιό μοντέλο: τα ψυχιατρεία άσυλα κι οι τρελοί κλεισμένοι στα σπίτια τους.
[:]
[:en]ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ[:]
[:en]Αφίσα σχετικά με το μακεδονικό και τα συλλαλητήρια που κολλιέται από την απόδραση-αυτόνομη παρέμβαση στη νομική, αυτόνομη παρέμβαση στους ηλεκτρολόγους μηχανολόγους, το αυτόνομο σχήμα πα.μακ. και το αυτόνομο σχήμα ψυχολογίας.
[:]
[:en]ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΕΙΣ ΠΟΥ “ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ” ΣΤΑ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΑ[:]
[:en]H έμφυλη βία δεν κρύβεται μόνο στα σκοτεινά σοκάκια.[:]
[:en]Στις 2/10/2016, ξημερώματα Κυριακής, 3 άνδρες επιτίθενται σε ζευγάρι φοιτητών, τους ληστεύουν και κακοποιούν σεξουαλικά την κοπέλα. Τις επόμενες μέρες, η καταγωγή των 3 δραστών οδήγησε στο γνωστό ακροδεξιό ιντερνετικό παραλήρημα μίσους εναντίον προσφύγων και μεταναστών χωρίς ωστόσο την παραμικρή αναφορά στο προφανές του περιστατικού· ότι δηλαδή ο βιασμός δε γνωρίζει σύνορα φυλής ή καταγωγής παρά μόνο φύλου. Ο βιασμός δεν ανήκει στον «σύμπαν των μεμονωμένων περιστατικών» ˙ ο βιαστής δεν είναι μια σκοτεινή φιγούρα ενός άλλου κόσμου: είναι όλα κομμάτια στο συνεχές της πατριαρχικής καταπίεσης, είναι όλα κομμάτια της κακοποιητικής πραγματικότητας που βιώνουμε. Ο βιασμός υπάρχει εκεί που βιώνεται η έμφυλη εξουσία, εκεί που η ανδρική κυριαρχία αφήνει τα βίαια σημάδια της.
Σε παρόμοια περιστατικά, όταν το κυρίαρχο ρητορικό κατασκεύασμα εξαντλήσει τα εθνικά και ψυχολογικά μοτίβα απόδοσης ευθύνης, τοποθετείται ακόμη και το θύμα σε ρόλο φταίχτη (victim blaming). Πάντως, είτε έχουμε μπροστά μας την γυναίκα «που τα θελε γιατί προκάλεσε» ,είτε έχουμε μπροστά μας τη γυναίκα-θύμα που λαμβάνει την «απαραίτητη ψυχολογική συμβουλευτική» , η έμφυλη βία ούτε κρύβεται ,ούτε απαλύνεται: Από τα σφυρίγματα και τα μπανιστήρια στο δρόμο, τις προσβολές στο λεωφορείο μέχρι τη «συζυγική εστία» και τους χώρους δουλειάς, η γυναίκα συνεχίζει να βιάζεται.
Σημαντικό στοιχείο της ιστορίας είναι επίσης το γεγονός ότι μετά τη σύλληψη των δραστών κατασχέθηκε σημαντική ποσότητα ναρκωτικών την οποία φέρονται να διακινούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Ροτόντας και των πανεπιστημίων. Τόσο οι ρατσιστές λιβελογράφοι όσο και ‘’σοβαρά’’ media της Θεσσαλονίκης απαίτησαν την αύξηση της αστυνόμευσης στην περιοχή και την παρουσία της εντός του Campus με πρόσχημα την αποκατάσταση της ασφάλειας και την πάταξη του φαινομένου της διακίνησης ναρκωτικών παραγνωρίζοντας ότι οι λούμπεν «παραβατικές» συμπεριφορές και οι πιάτσες αποτελούσαν ανέκαθεν κοινωνιολογικό φαινόμενο των μητροπόλεων.
Η συνέχεια αυτών των στρεβλώσεων βρίσκει στην είσοδο της φιλοσοφικής σεκιουριτάδες με αλεξίσφαιρα, οι οποίοι αξιοποιώντας τις εμπειρίες της μαφιόζικης νύχτας, καλούνται με τους ίδιους όρους να αποκαταστήσουν το «αίσθημα ασφάλειας» στους πανεπιστημιακούς χώρους. Αυτή η συνθήκη έρχεται να επικυρώσει την απονεκρωμένη ατμόσφαιρα που επικρατεί στο πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια.
Μέσα από την καλλιέργεια κλίματος φόβου και ανασφάλειας, ισχυροποιείται η συντηρητική πολιτική ατζέντα της πόλης(εκκλησία, κομμάτια της τοπικής αυτοδιοίκησης, του εμπορικού κόσμου και του κοινωνικού συνόλου) στο δημόσιο λόγο στρώνοντας το έδαφος για την περαιτέρω εμφάνιση και επέκταση ακροδεξιών και εθνικιστικών μορφωμάτων. Οι κορώνες για αύξηση της αστυνόμευσης, πέραν της πλήρους απουσίας κοινωνικής γνώσης σχετικά με την εμφάνιση και καθιέρωση των εν λόγω φαινομένων (καθώς η πιάτσα και η μητροπολιτική βία δεν εξαφανίζεται απλώς επανατοποθετείται), παραγνωρίζουν την εν γένει παρουσία της αστυνομίας μέσα στο υπάρχον μοντέλο διαχείρισης.
Όμως, αυτό που για κάποιους είναι μια πάντα δεδομένη ασφάλεια για κάποιες άλλες τα πράγματα δεν είναι έτσι, καθώς η γυναικεία γεωγραφία στις πόλεις νοηματοδοτείται διαφορετικά: κάνουμε σχέδια «επιστροφής στο σπίτι», δεν περνάμε από στενά, κρατάμε τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλα μας, αλλάζουμε δρόμο όταν αντιληφθούμε αντρική παρουσία.
Τα βιώματα μας αυτά δε θα γίνουν πρόφαση για την περεταίρω επιβολή της συνθήκης ελέγχου στους χώρους που κινούμαστε.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας ★
[:]
[:en]Εσύ το ήξερες ότι η πρακτική άσκηση (δεν) είναι μάθημα;[:]
[:en]- Τα ΄μαθες; Ξεκινήσαμε πρακτική και μάλιστα θα πληρωθούμε κιόλας.
– Αλήθεια; Γιατί εμείς δεν πήραμε φράγκο.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Ο παραπάνω διάλογος δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας, αλλά αποτελεί μέρος της σκληρής φοιτητικής πραγματικότητας.
Το χειμερινό εξάμηνο 2015-2016 ανακοινώθηκε ότι η πρακτική άσκηση δε θα πληρωθεί, καθώς δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις από το ΕΣΠΑ. Υπό το βάρος, όμως, της υποχρεωτικής πρακτικής -προκειμένου να ολοκληρωθεί ο κύκλος των σπουδών- πολλές φοιτήτριες αναγκάστηκαν να υπαχθούν στο καθεστώς της άμισθης εργασίας χωρίς να μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Επιπλέον, η επιλογή πραγματοποιήθηκε με κλήρωση, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να αφήσει εκτός της διαδικασίας ένα μεγάλο μέρος των φοιτητριών του τμήματος.
Το παραπάνω γεγονός αποτέλεσε αφορμή για να ξεκινήσει ένας κύκλος συζητήσεων γύρω από το συνολικό καθεστώς που διέπει την πρακτική άσκηση. Η αρχική μας πρόθεση ήταν να αποσπάσουμε περαιτέρω πληροφορίες για το λόγο αλλά και τον υπαίτιο για τη μη καταβολή των δεδουλευμένων των ατόμων που έκαναν πρακτική άσκηση κατά το χειμερινό εξάμηνο. Αν και ο αρχικός σκοπός κατά την επίσκεψή μας στο γραφείο πρακτικής δεν επετεύχθη, μάθαμε ότι η πρακτική άσκηση, σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπεύθυνου, «είναι μάθημα και όχι εργασία» (sic). Θεωρείται ως κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πιστώνονται για αυτή Διδακτικές Μονάδες (ECTS). Αν δούμε, όμως, την πρακτική άσκηση με τους πραγματικούς της όρους, αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από κακοπληρωμένη-πολλές φορές άμισθη- εργασία. Κι αυτό, γιατί στις δομές πρακτικής άσκησης οποιοσδήποτε κι αν είναι ο εργοδότης (κράτος, ιδιώτης), καρπώνεται την υπεραξία του «προϊόντος» που παράγεται, αυξάνοντας τα κέρδη του και μειώνοντας τα έξοδα της εκάστοτε επιχείρησης, καθώς επωφελείται της δωρεάν παροχής υπηρεσιών. Οι φοιτητές/-τριες καλούνται, με άλλα λόγια, να αναλάβουν ίδια πόστα με τους/τις υπόλοιπους/-ες εργαζόμενους/-ενες, με τη διαφορά ότι οι μισθοί τους είναι μειωμένοι (ή ανύπαρκτοι) και τα ένσημα, που αποκτούν, επί της ουσίας δεν είναι ένσημα, αλλά υποχρεωτική ασφάλιση του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ μόνο για την περίπτωση του ατυχήματος (Ν 3232/2004, άρθρο 15, παρ. 10).
Στην παραπάνω συνθήκη έρχεται να προστεθεί η αδυναμία εμπλοκής σε οποιαδήποτε εργασιακή διεκδίκηση (π.χ. σε περιπτώσεις αυθαιρεσιών ή ευρύτερων ζητημάτων στα πλαίσια της πρακτικής), αλλά κι η αδυναμία υποστήριξης της ύπαρξης του/της εργαζόμενου/-μένης, καθώς οι
«πρακτικάριοι» δεν μπορούν να συμμετέχουν στα σωματεία στους χώρους δουλείας τους και να αγωνιστούν ως «νόμιμα» μέλη μέσα απ’ αυτά. Παράλληλα, η εργασία που παράγεται δεν αξιολογείται με αυτόν τρόπο, αλλά υπάγεται σε ένα ιδιαίτερο καθεστώς και δεν συγκαταλέγεται στο βιογραφικό ως προϋπηρεσία με αποτέλεσμα, μετά το πέρας της πρακτικής, να μην μπορεί το άτομο να εγγραφεί στο ταμείο ανεργίας.
Ως επακόλουθο, ιδιαίτερα για το τμήμα της ψυχολογίας, παρατηρείται ότι η πρακτική άσκηση μας εθίζει στην εθελοντική εργασία, η οποία από τα πρώτα έτη θεωρείται απαραίτητη κι επιθυμητή, ώστε να μπορέσουμε να ενταχθούμε στην αγορά εργασίας με τους καλύτερους όρους (;). Οι διάφοροι οργανισμοί εκμεταλλευόμενοι τις ανθρώπινες ανάγκες και τον ψυχικό πόνο στήνουν παιχνίδια εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τα οποία έρχονται να επικυρωθούν από κρατικούς νόμους. Στο όνομα κάποιου «ιερού σκοπού», οι εργαζόμενοι/-ες καλούνται να δουλέψουν εξαντλητικά ωράρια, πολλές φορές χωρίς αμοιβή. Η εργασία που όντως παράγουν οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ και στις λοιπές δομές και το εργασιακό καθεστώς, που επιβάλλεται, δημιουργούν συγχύσεις γύρω από το τι πραγματικά θεωρείται εργασία. Το χειρότερο είναι, όμως, ότι αυτή η συνθήκη δουλείας είναι κάτι που υφαίνεται εντέχνως ήδη από την ένταξη μας στο πανεπιστήμιο και μας ακολουθεί και μετά τη λήξη του προπτυχιακού. Η προϋπηρεσία για πολλά τμήματα, όπως και γι’ αυτό της ψυχολογίας, δεν είναι κάτι που έρχεται να δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα έμμισθης σχέσης αλλά ως απότοκο «εθελοντικής δράσης», που αποτελεί αναγκαίο κακό (ή κατά άλλους καλό) για ένα «καλύτερο» βιογραφικό. Έτσι, η κουλτούρα του εθελοντισμού μέσα από αυτή τη «φυσικοποιημένη» διαδικασία ενσωματώνεται σε κάθε δυνάμει εργαζόμενο/-η στην ψυχική υγεία (και όχι μόνο), καλύπτοντας τα κενά του συστήματος και δίνοντας στον καθένα και την καθεμιά την εντύπωση ότι αυτό που κάνει είναι όντως εργασία.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ/-Η ΝΑ ΜΗ ΜΕΝΕΙ ΑΠΛΗΡΩΤΟΣ-Η ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ.
Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
autonompsycho.espivblogs.net
autonomopsixologias@gmail.com[:]
[:en]Κατάληψη πρυτανείας στις 20-11 από τα Αυτόνομα Σχήματα ΑΠΘ[:]
[:en]Στις 20-11, η πρυτανεία του ΑΠΘ καταλήφθηκε από τα αυτόνομα σχήματα σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 5 αγωνιζόμενους φοιτητές που διώκονται για τη συμμετοχή τους στην διαδήλωση Νo Expo την 1η Μάη στο Μιλάνο. Κρεμάστηκε γιγαντοπανό και πραγματοποιήθηκε μικροφωνική παρέμβαση.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ 5 ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
Την Πέμπτη 12/11 , ημέρα γενικής απεργίας, αστυνομικές δυνάμεις με την παρουσία εισαγγελέα εισβάλλουν στα σπίτια 5 φοιτητών και τους συλλαμβάνουν. Οι συλλήψεις πραγματοποιούνται βάσει ευρωπαικού εντάλματος και ζητείται η έκδοση των 5 φοιτητών στις ιταλικές αρχές. Την ίδια μέρα στο Μιλάνο η αστυνομία συλλαμβάνει άλλους 5 Ιταλούς για την ίδια υπόθεση και στην συνέχεια προφυλακίζονται. Η κύρια κατηγορία αυτών των διώξεων είναι ότι “εθεάθησαν” να συμμετέχουν σε επεισόδια στην πορεία no-expo που έλαβε χώρα στο Μιλάνο την πρωτομαγιά το 2015. Οι 5 διωκόμενοι από την Αγ . Παρασκευή, κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους, συμμετείχαν στην εν λόγω πορεία και προσείχθησαν απο τις ιταλικές αρχές την επόμενη μέρα (2/5) απο καφετέρια στο κέντρο της πόλης. Μετά από πολύωρη κράτηση και χωρίς διερμηνέα οι ιταλικές αρχές έκαναν βίαιη λήψη DNA και δακτυλικών αποτυπωμάτων. Αυτή τη στιγμή είναι στο χέρι του ελληνικού κράτους η απόφαση για τον αν θα τους παραδώσει στην Ιταλία προκειμένου να γίνει εκεί η δίκη. Ήδη, έπειτα από πιέσεις του κινήματος αλληλεγγύης, αποτράπηκε η προφυλάκισή τους. Παρόλα αυτά τους επιβλήθηκαν αυστηροί περιοριστικοί όροι (παρουσία 3 φορές την εβδομάδα σε αστυνομικό τμήμα, απαγόρευση εξόδου απο την χώρα).
Οι εκθέσεις expo είναι παγκόσμιες εκθέσεις που πραγματοποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε διαφορετική πόλη προκειμένου για να επαναπροσδιορίσουν τους όρους ανάπτυξης και κυκλοφορίας του κεφαλαίου και την περαιτέρω εκμετάλλευση των ζωών μας. Τον Μάιο του 2015 η έκθεση αυτή πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο. Η διοργάνωσή της πέρασε πάνω από τη ζωή των υποτιμημένων κομματιών της πόλης, τα οποία εκδιώχθηκαν από τις γειτονιές και τα σπίτια τους, ώστε το κέντρο να αναπλαστεί για την αποτελεσματικότερη εμπορευματοποίησή του, ενώ η πόλη βρισκόταν υπό καθεστώς ασφυκτικής αστυνόμευσης. Το ανταγωνιστικό κίνημα, ως όφειλε, εναντιώθηκε σε αυτή τη φιέστα του κεφαλαίου πραγματοποιώντας πορεία, διεθνούς εμβέλειας, επονομαζόμενη no-expo.
Το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης καθιερώθηκε νομοθετικά το 2004, εφαρμόζεται και στα 28 κράτη μέλη, εκδίδεται από τις δικαστικές αρχές κράτους μέλους και έχει ισχύ σε ολόκληρη την επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται για συμμετοχή σε διαδήλωση, γεγονός που συμβάλλει στην αναβάθμιση της καταστολής των κινημάτων σε ευρωπαικό επίπεδο. Τέτοιες διώξεις εξυπηρετούν στην ενίσχυση των εθνικών φραγμών και την διάσπαση της διεθνιστικής αλληλεγγύης και του κινήματος. Ενός κινήματος που επικοινωνεί περιεχόμενα, μοιράζεται εμπειρίες και πρακτικές αγώνων και οργανώνει τις αντιστάσεις του ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές αποτελούν κομμάτια του φοιτητικού κινήματος, των ταξικών διεκδικήσεων και των συνελεύσεων γειτονιάς. Δεν βρέθηκαν τυχαία στη διαδήλωση, ούτε αρνούνται την παρουσία τους σ’ αυτήν. Βρίσκονταν στην Ιταλία και όντας ενεργά πολιτικά υποκείμενα δεν μπορούσαν να απέχουν από μια δράση εναντίωσης στα σχέδια των αφεντικών, όπως δεν απείχαν από τους αγώνες που πραγματώθηκαν στον προηγούμενο κύκλο αγώνων σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.
Ως αυτόνομα σχήματα, αποτελούμε κομμάτι του φοιτητικού κινήματος και των ταξικών-κοινωνικών αγώνων εντός και εκτός πανεπιστημίου που παλεύουν να μπλοκάρουν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και την περαιτέρω επιβολή του κεφαλαίου στην καθημερινότητά μας. Προσπαθώντας να βρούμε κοινές λύσεις στα κοινά μας προβλήματα, συγκροτούμε κοινότητες αγώνα μέσα και έξω από τις σχολές. Για όλους αυτούς τους λόγους στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους 5 διωκώμενους και με όσους-ες αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση της ζωής τους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ
ΤΡΙΤΗ 12:00 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ
ΣΑΒΒΑΤΟ 28/11 12:00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Αυτόνομα Σχήματα ΑΠΘ[:]
[:en]ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ Η ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ;[:]
[:en]
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε στο πεδίο της εκπαίδευσης μια μεθοδευμένη προσπάθεια σύμπλευσης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με τους κανόνες της αγοράς. Αυτή η διαδικασία της αναδιάρθρωσης που ξεκίνησε με το νόμο Διαμαντοπούλου το 2011 έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό της την εντατικοποίηση του ρυθμού των σπουδών, που θα συντονίζεται με τις ανάγκες της εντατικοποιημένης καπιταλιστικής παραγωγής , διατηρώντας παρ’όλα αυτά το υποκριτικό αφήγημα που θέλει το πανεπιστήμιο έναν χώρο ‘’ελεύθερης διακίνησης ιδεών’’. Το επόμενο βήμα της αναδιάρθρωσης, μέσα στα ήδη αποστειρωμένα από κάθε ελεύθερη και ριζοσπαστική φωνή αμφιθέατρα, εκφράζεται με τα αναμορφωμένα προγράμματα σπουδών, ένα από τα οποία εμφανίστηκε πρόσφατα και στο τμήμα μας.
Βασικότερο μέλημα του νέου προγράμματος σπουδών είναι να επικρατήσει πλήρως η ιατρικοποιημένη-ψυχιατρικοποιημένη αντίληψη στο πεδίο της ψυχολογίας κατά τα διεθνή πρότυπα. Όσο και αν αυτό ακούγεται καλό στα αυτιά κάποιων, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό συνάδει με τη φίμωση κάθε ριζοσπαστικού λόγου μέσα στην ‘’επιστήμη’’ της ψυχολογίας και την συνεπαγόμενη αντίληψη και διαχείριση της ‘’ψυχικής ασθένειας’’ με καθαρά ιατρικούς και βιολογικούς όρους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την επιστημονική και ιδεολογική νομιμοποίηση της παροχής και χορήγησης ψυχοφαρμάκων. Έτσι οι φαρμακοβιομηχανίες, αυξάνουν ραγδαία τα κέρδη τους , προωθούν την εμπορευματοποιημένη παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας και μορφοποιούν τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Εν συνεχεία, η ομολογουμένως δραματική μείωση κονδυλίων προς τα ιδρύματα και ιδιαίτερα προς το ΑΠΘ, εκφράζεται τεχνηέντως και στο νέο παραμορφωμένο πρόγραμμα σπουδών. Η πρακτική άσκηση από κακοπληρωμένη τα προηγούμενα χρόνια, μετατρέπεται σε υποχρεωτική άμισθη εργασία αυτό το έτος και σύμφωνα με το νέο πρόγραμμα πιθανολογείται να γίνει προαιρετική. Αυτό αυτομάτως ενισχύει την ήδη επικρατούσα θεωρητικο-λαγνεία στους κύκλους της σχολής, χωρίς όμως να ρίχνει την ανάγκη για πρακτική άσκηση ,που θα συμβάλλει στο μέλλον στον τίτλο του ‘’καταρτισμένου και άριστα εκπαιδευμένου ψυχολόγου’’. Έτσι η προσπάθεια επιβολής της κουλτούρας της άμισθης και εθελοντικής εργασίας ,πατώντας σε στέρεο υπόβαθρο, θεσμοθετείται ,νομιμοποιείται κοινωνικά ,για να καταντήσει τελικά μια φυσικοποιημένη ανθρώπινη δραστηριότητα.
Πέρα από τα ζητήματα τα οποία αφορούν το κοινωνικό τοπίο της σχολής και τα οποία ίσως μας περιχαρακώνουν γύρω από τη φοιτητική μας ταυτότητα, δεν παύουμε να αγωνιζόμαστε και με βάση την ευρύτερη κοινωνική συγκυρία. Έτσι αποφασίζουμε ,σε ζητήματα όπως οι μεταναστευτικές ροές και η διαχείριση τους από τα κράτη, δεδομένης και της επίσημης λειτουργίας των κέντρων ‘’υποδοχής’’, να στεκόμαστε ενάντια σε κάθε λογική διαλογής και διαχωρισμού των μεταναστών από τους πρόσφυγες, καθώς αυτό συνιστά μια πρακτική αποκλεισμού των λαθραίων ανεπιθύμητων μεταναστών που απειλούνται με βίαιες απελάσεις, να δείχνουμε έμπρακτη πολιτική αλληλεγγύη και να προτάσσουμε κάθε αδιαμεσολάβητο αγώνα που στέκεται στο πλάι όλων των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας ★
http://autonompsycho.espivblogs.net/
[:]
[:en]Η πολιτική – κρατική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών στην Ευρώπη.[:]
[:en]
Το δομικό συστατικό της σύγχρονης διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών είναι η ποινικοποίηση της ελεύθερης ανθρώπινης μετακίνησης.Έτσι, κάποιοι άνθρωποι θεωρούνται λαθραίοι και κάποιοι νόμιμοι. Η νομιμότητα στο να υπάρχουν και να μετακινούνται στα ευρωπαϊκά γεωγραφικά πλαίσια έγκειται στην ταυτοποίηση των στοιχείων τους,στην καταγραφή τους και στην απόκτηση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας. Όσοι δεν την έχουν, στερούνται του δικαιώματος να βρεθούν και να μετακινηθούν και επομένως είναι αυτοί που παρανομούν με το να υπάρχουν. Η κρατική διαχείριση, όμως, ανάλογα με την ιστορική και κοινωνική συγκυρία και σε σύμπνοια πάντα με την αναπαραγωγή της ίδιας της πραγματικότητας, που τη νομιμοποιεί, ανακαλύπτει διαχωρισμούς και κατηγορίες ανάμεσα στους κατά τ’ άλλα «παράνομους», που φυσικά δρομολογούν και διαφορετικού τύπου συνεπαγόμενες διαχειρίσεις με διαφορετικά αποτελέσματα. Μέσα στην κυρίαρχη αφήγηση, λοιπόν, μια από τις βασικές διακρίσεις (νομικά αλλά και κοινωνικά στη συνέχεια) στην κατηγορία των λαθραίων είναι ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Εσκεμμένα στο δημόσιο λόγο προωθείται η διάκριση μεταναστών–προσφύγων, επιλέγοντας το υποκείμενο που αξίζει τη βοήθεια και την κρατική πρόνοια (Σύριοι μετανάστες) και στοχοποιώντας τους υπόλοιπους. Σαφώς,αυτή η διάκριση στην πράξη αποτυπώνεται σε διαφορετικού τύπου διαχειρίσεις (π.χ. πιο εύκολο πέρασμα των συνόρων για τους Σύριους και σκληρή καταστολή στους υπόλοιπους). Οι διαφορετικοί τύποι κρατικής διαχείρισης, βέβαια, πάντα τείνουν από κοινού στην κατά το δυνατόν ομαλότερη διατήρηση του υπάρχοντος.
Αναλύοντας τα κοινωνικά νοήματα της κρατικής διαχείρισης
Οι κρατικές απαντήσεις στο <<πρόβλημα>> (φράχτης στον Έβρο ,στρατόπεδα συγκέντρωσης, επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο) διαχέουν ιδέες περί μόλυνσης. Ξεκινώντας από την πραγματικότητα της δημόσιας υγιεινής (που προφανώς και αποτέλεσε μια αντικειμενική συνθήκη σε διάφορα μέρη που στοιβάζονται χιλιάδες άνθρωποι χωρίς βασικές παροχές), παράγονται διαμεσολαβημένα κοινωνικά νοήματα ότι μετανάστης=βρωμιά, μίασμα. Προφανώς, λοιπόν, και προκύπτει η ανάγκη περιορισμού της μόλυνσης κάπου όπου να μην είναι ορατό από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις ,οι οποίες πρέπει με κάθε τρόπονα ‘ναι «καθαρές και υγιείς», για να είναι ασφαλείς. Έτσι, τα αποκεντρωμένα, σχεδόν αόρατα, κρατικά κέντρα υποδοχής-φιλοξενίας αποτελούν το λογικό και επακόλουθο βήμα στην κρατική διαχείριση. Τα κοινωνικά νοήματα μπλέκονται και, καθώς διαμεσολαβούνται από το κράτος και τους νόμους του, όλα συνηγορούν στη νοητή κατασκευή ενός κινδύνου για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Αυτός ο κίνδυνος βρίσκει πρόσωπο στο πρόσωπο του μετανάστη και της μετανάστριας.
Κράτος,μαφιόζοι-έμπορες,ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο: Το ίδιο μαγαζί , το ίδιο πλιάτσικο.
Διαχείριση μιας κατάστασης είναι και η απουσία της.
Ο κύκλος της κρατικής διαχείρισης περιλαμβάνει πολλά κομμάτια που την κάνουν πολυεπίπεδη. Άλλοτε απουσιάζει (και εκεί αναλαμβάνει το παρακρατικό κομμάτι της εμπορίας ανθρώπων), άλλοτε είναι παρούσα (και αναλαμβάνει τη νόμιμη μεταφορά), ενώ άλλες φορές και τα δύο αυτά εναλλάσσονται ανάλογα τις συνθήκες και τα κρατικά συμφέροντα. Επίσης, είναι πολυεπίπεδη, γιατί σε χώρες υποδοχής(π.χ. Ελλάδα)παρατηρούνται πιο ολοκληρωτικές πρακτικές, ενώ στις χώρες που αποτελούν στόχο εγκατάστασης των μεταναστών εμφανίζονται πιο ανθρωπιστικές και ”ευαίσθητες” διαχειρίσεις. Οι χώρες υποδοχής με την υιοθέτηση σκληρής διαχείρισης-απώθησης των προσφύγων έχουν αναλάβει ν’ αναχαιτίσουν μεγάλο μέρος των ροών. Σ’ όλα της τα κομμάτια, όμως, και με τα διαφορετικά της επίπεδα η κρατική διαχείριση σαν όλον, πάντα κινείται έτσι ώστε να ελέγξει τα ανθρώπινα σώματα, να τα εκμεταλλευτεί οικονομικά και στην τελική να αναπαράγει σε ένα αχρονικό διηνεκές την ανθρώπινη καταπίεση.
Η βίαιη περίφραξη των συνόρων στην Ευρώπη-φρούριο
Η Μεσόγειος, εκτός από φυσικό εμπόδιο, νοείται πολιτικά ως διαχωρισμός ανάμεσα στην πολιτισμένη Δύση και την θεοκρατούμενη Ανατολή, ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη κατανόηση της ελευθερίας και τον ισλαμικό φανατισμό, ανάμεσα σ’ εμάς και τους άλλους.
Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει συντονισμένη σ ’όλα τα πεδία προσπάθεια υποτίμησης ανατολικών πρακτικών και ιδεολογιών και ανάδειξης του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού ως προηγμένου, ελεύθερου, δημοκρατικού. Ένας κόσμος που οφείλουμε να προστατέψουμε με κάθε τρόπο. Έτσι, διατηρείται η κοινωνική συνοχή με τους όρους αυτού του πολιτισμού (ησυχία–τάξη–ασφάλεια). Ταυτόχρονα, η δυτική καπιταλιστική οικονομία έχει κι ένα πραγματικό οικονομικό κέρδος από τις μεταναστευτικές ροές είτε μέσω των δομών εγκλεισμού, που λειτουργούν με όρους επιχείρησης, είτε μέσω της μετατροπής των μεταναστών (άμεσης ή έμμεσης)σε φθηνό εργατικό δυναμικό.
Μιντιακά κόλπα και διαχειρίσεις
Το κυρίαρχο μιντιακό φάσμα διαχειρίζεται την είδηση και την προβολή της, για να δημιουργήσει ένα κλίμα σε κοινωνικό επίπεδο, το οποίο στην εκάστοτε κοινωνικοοικονομική συγκυρία θα προσφέρει μια σιωπηρή φανερή νομιμοποίηση στις επιταγές του κεφαλαίου και του κράτους του. Έτσι, ενώ αρχικά το θέμα των ροών και περιστατικά αστυνομικής βίας στην ελληνική επικράτεια συχνά αποσιωπούνταν και οι εικόνες εγκατάλειψης κι εξαθλίωσης ήταν πολύ «βαρύ» θέαμα για το κοινό, ξαφνικά, το ενδιαφέρον εκτοξεύεται στα ύψη. Όταν πια το ζήτημα είναι αναγκαστικά ορατό από παντού, αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ ανάγοντας το ζήτημα σε θέαμα.
Η υπερπροβολή του ζητήματος γίνεται σε μοτίβο σίριαλ (ατομικές–οικογενειακές ιστορίες, συγκινητικά φορτισμένες εικόνες) έτσι, ώστε να προσαρμοστεί στα δεδομένα της σύγχρονης μιντιακής βιομηχανίας και, προφανώς, ν’ αυξήσει τα κέρδη τους. Δεν έχουμε, λοιπόν, εδώ να κάνουμε μ’ ένα κοινωνικοπολιτικό ζήτημα, που απαιτεί πολιτική ανάλυση και δράση, αλλά οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι τα νέα τηλεοπτικά «αντικείμενα» που φέρνουν συγκίνηση, και αξίζουν λίγες τηλεοπτικές ελεημοσύνες. Ο ανθρώπινος πόνος, δηλαδή ανάγεται στο επίπεδο του αισθητού (αισθητικοποίηση) και σ’ αυτό το πεδίο δε χωρά καμία κοινωνική-ταξική ανάλυση. Οι μετανάστες είναι ακόμα ένα δράμα για τα δελτία των 8. Αυτό συνοδεύεται από μια υποκριτική στάση, που συνοψίζεται στις ανθρωπιστικές παρεμβάσεις (ΜΚΟ, εκκλησία, κλπ) που φυσικά αποτελούν κομμάτι του μιντιακού πανηγυριού. Οι τελευταίες, βέβαια, συνδέονται με μεγαλύτερες μπίζνες και με κρατικές-ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, αναλαμβάνοντας, τελικά, το ρόλο της κοινωνικής αποσυμπίεσης.
Εμείς,στεκόμαστε δίπλα με τις μετανάστριες και τους μετανάστες, ξεπερνώντας τους επίπλαστους διαχωρισμούς που μας επιβάλλονται, με όπλο μας την αυτοοργάνωση, την άμεση δράση και την έμπρακτη πολιτική αλληλεγγύη.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας★
Οκτώβρης, 2015
[:]
[:en]Νέο κείμενο ταυτότητας του Αυτόνομου Σχήματος Ψυχολογίας[:]
[:en]
Λίγα λόγια για το Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
Καλώς ήρθατε στο ελληνικό πανεπιστήμιο: Το ελληνικό κιτς οργανωμένο και καταρτισμένο με ακαδημαϊκά χαρακτηριστικά! Αποστειρωμένοι χώροι που σφύζουν επιστημονικής ουδετερότητας, ντελιβεράδες πακεταρισμένων ιδεολογιών και πρακτικών στο φουαγιέ και καριερίστικες φοιτητικές ονειρώξεις. Ψάχνοντας μια ανάσα, σ’αυτό το πλαίσιο, βρεθήκαμε για να δημιουργήσουμε ρωγμές στο κυρίαρχο αναζητώντας το δικό μας χώρο και χρόνο.
Αποφασίσαμε να οργανωθούμε συλλογικά και αντιιεραρχικά σχηματίζοντας μια οριζόντια πολιτική παρέμβαση με αδιαμεσολάβητη δράση και αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Ως εκ τούτου επιλέγουμε συνειδητά να μην κατεβαίνουμε στις εκλογές και προτιμούμε τη συμμετοχή μέσα από συλλογικές διαδικασίες βάσης. Η λήψη αποφάσεων γίνεται μέσω σύνθεσης και συνδιαμόρφωσης απόψεων αποφεύγοντας τον εγκλωβισμό σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και αντιμαχόμενες τον παραταξιακό γραφειοκρατισμό.
Ξεκινάμε με αφετηρία την φοιτητική ταυτότητα –καθώς βρεθήκαμε μέσα στο πανεπιστήμιο ως φοιτήτριες/φοιτητές- τείνοντας, όμως, να την ξεπεράσουμε και να συνδεθούμε με όλες τις κοινωνικά και οικονομικά καταπιεσμένες ομάδες. Έτσι, αντιλαμβανόμαστε τη συλλογικότητα μας ως μέσο διάχυσης ριζοσπαστικού λόγου και πρακτικών εντός, εκτός και επί τα αυτά του πανεπιστημίου.
Σε σύγκρουση με την κυρίαρχη αφήγηση που τοποθετεί το πανεπιστήμιο σε μια εξωκοινωνική σφαίρα εμείς το βλέπουμε ως ένα δημόσιο χώρο άρρηκτα συνδεδεμένο με το κοινωνικό. Εκεί λαμβάνουν χώρα κοινωνικοί και ταξικοί ανταγωνισμοί, στους οποίους εμείς παρεμβαίνουμε προκειμένου να τους οξύνουμε. Ο κυρίαρχος λόγος (ανα)παράγεται μέσα στο πανεπιστήμιο και επιβάλλεται από τα πάνω για να νομιμοποιήσει ιδεολογικά τη συγκεκριμένη πολιτική και κοινωνική συνθήκη καταπίεσης δημιουργώντας έναν εξειδικευμένο τύπο γνώσης που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εντατικοποιημένης καπιταλιστικής παραγωγής.
Ειδικότερα στο πεδίο της ψυχολογίας, ο επιστημονικός λόγος αρθρώνεται και οριοθετεί το ‘’φυσιολογικό’’ και το ‘’μη φυσιολογικό’’ για να δομηθεί ένας συγκεκριμένος ανθρωπολογικός τύπος που θα διευκολύνει και θα επισφραγίζει την επιβολή της συνθήκης ελέγχου. Έτσι, η ψυχολογία προσπαθεί να ατομικοποιήσει τα ψυχοκοινωνικά ζητήματα πλασάροντας ένα αποπολιτικοποιημένο προφίλ επιστημονικής ουδετερότητας. Η διαχρονική καύλα των ψυχολόγων να αναγνωριστούν ως επιστήμονες με όρους θετικών επιστημών προϋποθέτει και προδιαγράφει την αποκοπή της Ψυχολογίας από την κοινωνική της βάση.
Η οργή μας δεν μετριέται με SPSS και στατιστικούς όρους.
Αντιστεκόμαστε συλλογικά στην υποτίμηση των ζωών μας.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας ★