Tag: Αυτόνομα Σχήματα

[:en]

Καθημερινά, για να καλύψουμε τις ανάγκες τις καθημερινότητας, χρησιμοποιούμε αρκετά τακτικά τα λεωφορεία. Τα μέσα αυτά στη Θεσσαλονίκη, τα έχει μονοπωλιακά ο ΟΑΣΘ και στηρίζονται επιπλέον με κρατική επιχορήγηση. Δηλαδή, η μετακίνηση, μιααπό τις ζωτικότερες ανάγκες μας, βρίσκεται στα χέρια ιδιώτη και μετατρέπεται σε προϊόν προς πώληση. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι όποιος αδυνατεί να πληρώσει το αντίτιμο που θέτει ο ΟΑΣΘ, θα πρέπει να παραιτηθεί από το δικαίωμα του να μετακινείται ελεύθερα και πιθανόν να διανύσει αρκετά μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ

Συνοπτικά, αντιμετωπίζουμε την εξής κατάσταση: Το εισιτήριο έχει διπλασιαστεί από το 2010, έχει μειωθεί η διάρκειά του, και αυστηροποιούνται οι κυρώσεις για όποιον πράξει «το παράλογο»: να μην πληρώσει τα νταβατζιλίκια του ΟΑΣΘ!! Στο επιχείρημα που θέτουν κάποιες αντιδραστικές φωνές, ότι οι «τζαμπατζήδες» είναι αυτοί που παρακωλύουν την εξυγίανση του ΟΑΣΘ, έχουμε πολλά να πούμε. Ο ΟΑΣΘ είναι και ήταν ανέκαθεν μια αρκετά κερδοφόρα επιχείρηση. Σήμερα, για μια ακόμη φορά, προκειμένου να μειώσουν το κόστος των μετακινήσεων για τον κρατικό προϋπολογισμό, οι εξουσιαστές αφήνουν άθικτα τα κέρδη των μετόχων και φορτώνουν το κόστος, μέσω των αυξήσεων, στους επιβάτες. Ανεξάρτητα από τα χαλασμένα λεωφορεία και το συνωστισμό εντός τους, το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου ορίζει ως χρόνο απόσβεσης των λεωφορείων τα 20 έτη. Αυτό για μας σημαίνει ταλαιπωρία αλλά για τους μετόχους αχνιστά κέρδη.

Αρνούμαστε όχι μόνο να συναινέσουμε στις εκάστοτε αυξήσεις που αποφασίζει μια ελίτ καταπιεστών αλλά ξεκινάμε από την ατομική υπέρβαση, που είναι η άρνηση πληρωμής των εισιτηρίων και φτάνουμε στη συλλογική, δική μας οργάνωση και αντεπίθεση. Η στάση αυτή δεν εκφράζει απλώς μια στείρα άρνηση αλλά προτάσσει την κατάφαση των καταπιεσμένων στο δικαίωμά τους να μετακινούνται στους χώρους δουλειάς τους, στο πανεπιστήμιο κτλ. Η αύξηση, λοιπόν, των εισιτηρίων για τον εργαζόμενο σημαίνει πολύ απλά περαιτέρω υποβάθμιση της εργατικής του δύναμης. Για μας, που τασσόμαστε στο πλάι των «εξόριστων» της κοινωνίας και βλέπουμε τον εαυτό μας ως κομμάτι τους, επιλέγουμε τον δύσκολο δρόμο, τον δρόμο της αυτοοργανωμένης δράσης και της ανυπακοής στις επιταγές κράτους και ιδιωτικών επιχειρήσεων.

ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ

ΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ ΑΝΤΙΤΙΜΟ

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

[:]

Πόσος έλεγχος ακόμη για μια μεριδούλα φαγητό;

Κάτι νέο παίζει στη λέσχη του ΑΠΘ… Παίζει νέο καθεστώς, αυστηρότερος έλεγχος και φυσικά εμπλοκή καλοπληρωμένων εταιριών security, με εκ νέου διεύρυνση του ελέγχου. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι θέλουν να κάνουν τη λέσχη για «λίγους και καλούς», ενώ κλείνουν την πόρτα πλέον, σε αυτόν που καθόταν ίσως πέρυσι στο διπλανό τραπέζι από μας, στο συμφοιτητή μας που πήρε πια πτυχίο ή στο φοιτητή του ΠΑ.ΜΑΚ. που δεν έχει τα 3.5 ευρώ για να φάει στη δική του λέσχη. Ο αποκλεισμός προχωράει ακόμη πιο βαθιά. Στη μαύρη λίστα μπαίνουν φυσικά οι μετανάστριες, οι άνεργοι και άλλα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας. Και φυσικά, αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Από τη μία συναντάμε την ολοένα και γενικευμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, από την άλλη μια παλιά τακτική των εξουσιαστών, τον κατακερματισμό της κοινωνίας και την ανεύρεση αποδιοπομπαίου τράγου. Τι εννοούμε με αυτό; Αφενός, ολόκληρες ομάδες εξαθλιώνονται ακόμη περισσότερο και μένουν κυριολεκτικά πεινασμένες, αφετέρου κατηγορούνται για την κακή ποιότητα και τις μικρές μερίδες των φαγητών

Επί σειρά ετών έχουμε συναντήσει την προσπάθεια ελέγχου φοιτητικού πάσο στην είσοδο της λέσχης του Α.Π.Θ. Από πέρυσι ανακοινώθηκε η περίφημη «κάρτα σίτισης», την οποία έπρεπε να έχει ο φοιτητής και η φοιτήτρια για να μπορεί να μπαίνει στη λέσχη. Γιατί τελικά έχει σημασία να μη δείχνεις πάσο ή κάρτα σίτισης και να μην ανέχεσαι το εξευτελιστικό αυτό σκηνικό με τον έλεγχο που θέτει κριτήρια και περιορισμούς στο ποιος είναι αυτός που «αξίζει» ένα πιάτο φαί;; Σίγουρα όχι γιατί μας διακατέχει υπέρμετρη φιλανθρωπία, αλλά γιατί στεκόμαστε στο πλάι των καταπιεσμένων και μοιραζόμαστε τις κοινές μας ανάγκες. Το γεγονός ότι λέσχη έχει φοιτητικό αλλά και κοινωνικό χαρακτήρα, είναι κάτι που έχει κατακτηθεί μέσα από αγώνες εδώ και χρόνια.

Η λέσχη είχε ανέκαθεν φοιτητικό, αλλά και κοινωνικό χαρακτήρα. Το γεγονός ότι τυχαίνει να είμαστε φοιτητές/φοιτήτριες μας παρέχει εκ των πραγμάτων το προνόμιο να τρώμε στη λέσχη του Α.Π.Θ (μέχρι τα ν+2 χρόνια βέβαια..). Σήμερα αποκλείουν τους μη φοιτητές, αύριο θα αποκλείουν τους φοιτητές που δεν πληρούν τα κριτήρια για να βγάλουν την περιβόητη κάρτα σίτισης. Επίσης, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα γίνει το ίδιο που είχε συμβεί πριν λίγα χρόνια και στη λέσχη του ΠΑ.ΜΑΚ.; Η λέσχη από δημόσια έγινε ιδιωτική και από δωρεάν, ξαφνικά μπήκε αντίτιμο που έχει φτάσει σήμερα τα 3.5 ευρώ. Το πράγμα είναι φως φανάρι με την εντατικοποίηση και τους αυστηρότερους ελέγχους!!Ταυτόχρονα, βλέπουμε τις μερίδες όλο και μικρότερες και την ποιότητα ολοένα και χειρότερη. Σίγουρα δεν επιθυμούμε να επιστρέψουμε στην πρωταρχική κατάσταση που η λέσχη ήταν στο αποκλειστικό έλεγχο του κράτους. Το ζήτημα της σίτισης για μας εντάσσεται μέσα σε ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο, χωρίς ανταγωνιστικές σχέσεις. Τώρα όμως απέναντί μας έχουμε τη διοίκηση του catering που επιμένει να τρώνε μόνο όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις. Η λογική αυτή εντάσσεται στις προσπάθειες του κράτους για να επιβάλλει την πολιτική της αναδιάρθρωσης. Τι σημαίνει αυτό για μας; Η αναδιάρθρωση εντάσσεται στην τακτική του κράτους για ιδιωτικοποίηση και περεταίρω υποβάθμιση του πανεπιστημίου, που θα επικρατεί η λογική του «όλα πληρώνονται», τα μαθήματα που δεν περάστηκαν, τα συγγράμματα, το φαγητό.

Για όλους αυτούς τους λόγους στη λέσχη δεν δείχνουμε πάσο, δείχνουμε ταξική αλληλεγγύη. Ενάντια στους αποκλεισμούς και τους διαχωρισμούς, οργανωνόμαστε «από τα κάτω» και προτάσσουμε την αντίσταση και τους αδιαμεσολάβητους αγώνες. Σπάμε με την επιμονή, την αγωνιστικότητα και το δίκιο του-της καταπιεσμένου-ης και τους πιο αυστηρούς ελέγχους.

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας