[:en]Καταγγελία για τις συνθήκες εργασίας στον ξενώνα ασυνόδευτων ανηλίκων αιτούντων άσυλο της ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ στο Ωραιόκαστρο[:]

[:en]Αρκετούς μήνες τώρα, οι εργαζόμενοι του Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο της ΑΡΣΙΣ στο Ωραιόκαστρο έχουν κυριολεκτικά εξαναγκαστεί να προσφέρουν την εργασία τους «εθελοντικά», καθώς παρέμεναν για 10 μήνες απλήρωτοι. Με το εξώδικο που στάλθηκε στην εργοδοσία στις 27/04, με την οποία ζητούν την εντός 24ωρών αποπληρωμή τους, δίνονται στους εργαζόμενους 2 μισθοί, με την υπόσχεση ότι μέχρι τέλη Μαΐου θα τους αποπληρωθούν άλλοι έξι. Μέσα σε αυτό το διάστημα και λίγο πριν την εκπνοή της προθεσμίας τους καταβάλλεται άλλος ενάμιση μισθός. Όλο αυτό το διάστημα, παρότι παρείχαν κανονικά τις υπηρεσίες τους όπως ακριβώς ορίζει η σύμβαση εργασίας τους και βρίσκονταν σε συνεχείς διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων τους, η μοναδική απάντηση ήταν πως δεν υπάρχουν χρήματα! Με ομόφωνη απόφαση οι οχτώ εργαζόμενοι (και μέλη του σωματείου)ξεκινούν από σήμερα 1/6 επίσχεση εργασίας στον ξενώνα ασυνόδευτων ανηλίκων αιτούντων άσυλο έως ότου εξοφληθεί το ποσό που η εργοδοσία τους χρωστάει (7μήνες). Η κίνηση τους αυτή δεν έχει σκοπό να ασκήσει πίεση στους ανήλικους χρήστες της δομής, αλλά στην εργοδοσία και γι’ αυτό το λόγο λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας.
Σε παρόμοια συνθήκη βρίσκονται εργαζόμενοι της ΜΚΟ Άρσις και στις Κοινωνικές Δομές Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας,οι οποίοι με κινητοποιήσεις διεκδικούν από τις αρχές Νοέμβρη την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους, αλλά και στον ξενώνα Εστία όπου λίγους μήνες πριν οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας ζητώντας και αυτοί τα δεδουλευμένα τους.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι χαρακτηριστικό των γενικότερων εργασιακών συνθηκών που επικρατούν στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις: απλήρωτες υπερωρίες, «μπλοκάκι» αντί για ασφάλιση, αναγκαστικός «εθελοντισμός», 3μηνες συμβάσεις και ηθικοί εκβιασμοί στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης «φιλανθρωπίας». Στο όνομα της υποτιθέμενης «κοινωνικής προσφοράς» επιτελούνται συστηματικά σφοδρές καταπατήσεις της εργατικής νομοθεσίας (συνεχόμενες υπερωρίες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες ή ακόμη και απλήρωτη εργασία για μεγάλα χρονικά διαστήματα), που κρύβονται πίσω από την ταμπέλα του εθελοντισμού. Αυτό που τείνει να «ξεχνάει» επιμελώς η εκάστοτε εργοδοσία είναι πως πρόκειται για εργαζόμενους και όχι για εθελοντές. Εκμεταλλευόμενοι την ηθική δέσμευση των εργαζομένων απέναντι στους εξυπηρετούμενους, τα αφεντικά πατούν ακριβώς πάνω σε αυτή τη σχέση και χρησιμοποιούν τον εκάστοτε εξυπηρετούμενο (στην παρούσα περίπτωση τους ασυνόδευτους ανήλικους) ως μέσο πίεσης για να αποτρέψουν τον οποιοδήποτε διεκδικητικό αγώνα. Οι οργανώσεις «υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων» φαίνεται ότι σέβονται τα δικαιώματα όλων πέρα από αυτούς που δουλεύουν σε αυτές.
Ας επιστρέψουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση, στη συγκεκριμένη ΜΚΟ. Βασικό επιχείρημα της εργοδοσίας για αυτήν την παρατεταμένη καθυστέρηση των δεδουλευμένων είναι η μη ρευστοποίηση των κονδυλίων για το συγκεκριμένο πρόγραμμα, η μη έγκαιρη καταβολή δηλαδή των χρηματοδοτήσεων από τον χρηματοδότη φορέα, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το Υπουργείο Εργασίας. Τι ισχύει όμως αναφορικά με την καθυστέρηση της χρηματοδότησης; Ο μόνος υπόχρεος έναντι των εργαζομένων είναι ο εργοδότης, δηλαδή η διοίκηση της ΜΚΟ, η οποία και οφείλει να καταβάλλει έγκαιρα τη μισθοδοσία τους, ανεξαρτήτως της ροής χρηματοδότησης. Το πώς θα ρυθμιστεί κάτι τέτοιο είναι ζήτημα της εργοδοσίας και όχι του εργαζόμενου, ο οποίος παρέχει κανονικά την εργασία του και δικαιούται να αμείβεται κανονικά. Εξάλλου, είναι αστείο να θεωρείται πως δεν υπάρχουν χρήματα στις ΜΚΟ που ασχολούνται με «το μεταναστευτικό», με την περίσσια των χρημάτων που ρέουν σε αυτό το τεράστιο πλυντήριο συνειδήσεων (ευρωπαϊκά κονδύλια και κρατικές επιδοτήσεις). Προφανώς σε αυτήν την περίπτωση το ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα για να λειτουργήσει μια δομή δεν είναι ευθύνη των απλήρωτων εργαζομένων, αλλά αυτών που έχουν αναλάβει την υλοποίηση του εκάστοτε έργου.
Ως Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, δε μπορούμε παρά να δηλώσουμε την αμέριστη και αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη μας στον αγώνα των εργαζομένων της ΑΡΣΙΣ και να τους στηρίξουμε ενεργά στη δίκαιη διεκδίκησή τους. Τασσόμαστε, λοιπόν, σε κοινό μέτωπο αγώνα για την αξιοπρέπεια όλων μας, υπερασπιζόμενοι/ες συλλογικά και αποφασιστικά τα εργατικά μας συμφέροντα απέναντι σε αυτά των αφεντικών, ξεκάθαρα ενάντια στις λογικές και πρακτικές της φιλανθρωπίας και του εθελοντισμού που προωθούν οι ΜΚΟ. Με όπλο μας την αλληλεγγύη οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και δεν αφήνουμε κανέναν/καμία μόνο/η απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΞΕΝΩΝΑ ΤΗΣ ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ

ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ ΤΟΥΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ

Παρασκευή 3/6 στις 14:00

Παρασκευή 10/6 στις 14:00

στα γραφεία της ΜΚΟ Άρσις (Πτολεμαίων 35 & Συγγρού)

Αναδημοσίευση από: https://svepsykoi.espivblogs.net[:]

[:en]Εσύ το ήξερες ότι η πρακτική άσκηση (δεν) είναι μάθημα;[:]

[:en]- Τα ΄μαθες; Ξεκινήσαμε πρακτική και μάλιστα θα πληρωθούμε κιόλας.

– Αλήθεια; Γιατί εμείς δεν πήραμε φράγκο.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ο παραπάνω διάλογος δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας, αλλά αποτελεί μέρος της σκληρής φοιτητικής πραγματικότητας.

Το χειμερινό εξάμηνο 2015-2016 ανακοινώθηκε ότι η πρακτική άσκηση δε θα πληρωθεί, καθώς δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις από το ΕΣΠΑ. Υπό το βάρος, όμως, της υποχρεωτικής πρακτικής -προκειμένου να ολοκληρωθεί ο κύκλος των σπουδών- πολλές φοιτήτριες αναγκάστηκαν να υπαχθούν στο καθεστώς της άμισθης εργασίας χωρίς να μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Επιπλέον, η επιλογή πραγματοποιήθηκε με κλήρωση, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να αφήσει εκτός της διαδικασίας ένα μεγάλο μέρος των φοιτητριών του τμήματος.

Το παραπάνω γεγονός αποτέλεσε αφορμή για να ξεκινήσει ένας κύκλος συζητήσεων γύρω από το συνολικό καθεστώς που διέπει την πρακτική άσκηση. Η αρχική μας πρόθεση ήταν να αποσπάσουμε περαιτέρω πληροφορίες για το λόγο αλλά και τον υπαίτιο για τη μη καταβολή των δεδουλευμένων των ατόμων που έκαναν πρακτική άσκηση κατά το χειμερινό εξάμηνο. Αν και ο αρχικός σκοπός κατά την επίσκεψή μας στο γραφείο πρακτικής δεν επετεύχθη, μάθαμε ότι η πρακτική άσκηση, σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπεύθυνου, «είναι μάθημα και όχι εργασία» (sic). Θεωρείται ως κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πιστώνονται για αυτή Διδακτικές Μονάδες (ECTS). Αν δούμε, όμως, την πρακτική άσκηση με τους πραγματικούς της όρους, αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από κακοπληρωμένη-πολλές φορές άμισθη- εργασία. Κι αυτό, γιατί στις δομές πρακτικής άσκησης οποιοσδήποτε κι αν είναι ο εργοδότης (κράτος, ιδιώτης), καρπώνεται την υπεραξία του «προϊόντος» που παράγεται, αυξάνοντας τα κέρδη του και μειώνοντας τα έξοδα της εκάστοτε επιχείρησης, καθώς επωφελείται της δωρεάν παροχής υπηρεσιών. Οι φοιτητές/-τριες καλούνται, με άλλα λόγια, να αναλάβουν ίδια πόστα με τους/τις υπόλοιπους/-ες εργαζόμενους/-ενες, με τη διαφορά ότι οι μισθοί τους είναι μειωμένοι (ή ανύπαρκτοι) και τα ένσημα, που αποκτούν, επί της ουσίας δεν είναι ένσημα, αλλά υποχρεωτική ασφάλιση του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ μόνο για την περίπτωση του ατυχήματος (Ν 3232/2004, άρθρο 15, παρ. 10).

Στην παραπάνω συνθήκη έρχεται να προστεθεί η αδυναμία εμπλοκής σε οποιαδήποτε εργασιακή διεκδίκηση (π.χ. σε περιπτώσεις αυθαιρεσιών ή ευρύτερων ζητημάτων στα πλαίσια της πρακτικής), αλλά κι η αδυναμία υποστήριξης της ύπαρξης του/της εργαζόμενου/-μένης, καθώς οι
«πρακτικάριοι» δεν μπορούν να συμμετέχουν στα σωματεία στους χώρους δουλείας τους και να αγωνιστούν ως «νόμιμα» μέλη μέσα απ’ αυτά. Παράλληλα, η εργασία που παράγεται δεν αξιολογείται με αυτόν τρόπο, αλλά υπάγεται σε ένα ιδιαίτερο καθεστώς και δεν συγκαταλέγεται στο βιογραφικό ως προϋπηρεσία με αποτέλεσμα, μετά το πέρας της πρακτικής, να μην μπορεί το άτομο να εγγραφεί στο ταμείο ανεργίας.

Ως επακόλουθο, ιδιαίτερα για το τμήμα της ψυχολογίας, παρατηρείται ότι η πρακτική άσκηση μας εθίζει στην εθελοντική εργασία, η οποία από τα πρώτα έτη θεωρείται απαραίτητη κι επιθυμητή, ώστε να μπορέσουμε να ενταχθούμε στην αγορά εργασίας με τους καλύτερους όρους (;). Οι διάφοροι οργανισμοί εκμεταλλευόμενοι τις ανθρώπινες ανάγκες και τον ψυχικό πόνο στήνουν παιχνίδια εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τα οποία έρχονται να επικυρωθούν από κρατικούς νόμους. Στο όνομα κάποιου «ιερού σκοπού», οι εργαζόμενοι/-ες καλούνται να δουλέψουν εξαντλητικά ωράρια, πολλές φορές χωρίς αμοιβή. Η εργασία που όντως παράγουν οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ και στις λοιπές δομές και το εργασιακό καθεστώς, που επιβάλλεται, δημιουργούν συγχύσεις γύρω από το τι πραγματικά θεωρείται εργασία. Το χειρότερο είναι, όμως, ότι αυτή η συνθήκη δουλείας είναι κάτι που υφαίνεται εντέχνως ήδη από την ένταξη μας στο πανεπιστήμιο και μας ακολουθεί και μετά τη λήξη του προπτυχιακού. Η προϋπηρεσία για πολλά τμήματα, όπως και γι’ αυτό της ψυχολογίας, δεν είναι κάτι που έρχεται να δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα έμμισθης σχέσης αλλά ως απότοκο «εθελοντικής δράσης», που αποτελεί αναγκαίο κακό (ή κατά άλλους καλό) για ένα «καλύτερο» βιογραφικό. Έτσι, η κουλτούρα του εθελοντισμού μέσα από αυτή τη «φυσικοποιημένη» διαδικασία ενσωματώνεται σε κάθε δυνάμει εργαζόμενο/-η στην ψυχική υγεία (και όχι μόνο), καλύπτοντας τα κενά του συστήματος και δίνοντας στον καθένα και την καθεμιά την εντύπωση ότι αυτό που κάνει είναι όντως εργασία.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ/-Η ΝΑ ΜΗ ΜΕΝΕΙ ΑΠΛΗΡΩΤΟΣ-Η ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ.

Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
autonompsycho.espivblogs.net
autonomopsixologias@gmail.com[:]