[:en][:]

[:en]

Το δομικό συστατικό της σύγχρονης διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών είναι η ποινικοποίηση της ελεύθερης ανθρώπινης μετακίνησης.Έτσι, κάποιοι άνθρωποι θεωρούνται λαθραίοι και κάποιοι νόμιμοι. Η νομιμότητα στο να υπάρχουν και να μετακινούνται στα ευρωπαϊκά γεωγραφικά πλαίσια έγκειται στην ταυτοποίηση των στοιχείων τους,στην καταγραφή τους και στην απόκτηση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας. Όσοι δεν την έχουν, στερούνται του δικαιώματος να βρεθούν και να μετακινηθούν και επομένως είναι αυτοί που παρανομούν με το να υπάρχουν. Η κρατική διαχείριση, όμως, ανάλογα με την ιστορική και κοινωνική συγκυρία και σε σύμπνοια πάντα με την αναπαραγωγή της ίδιας της πραγματικότητας, που τη νομιμοποιεί, ανακαλύπτει διαχωρισμούς και κατηγορίες ανάμεσα στους κατά τ’ άλλα «παράνομους», που φυσικά δρομολογούν και διαφορετικού τύπου συνεπαγόμενες διαχειρίσεις με διαφορετικά αποτελέσματα. Μέσα στην κυρίαρχη αφήγηση, λοιπόν, μια από τις βασικές διακρίσεις (νομικά αλλά και κοινωνικά στη συνέχεια) στην κατηγορία των λαθραίων είναι ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Εσκεμμένα στο δημόσιο λόγο προωθείται η διάκριση μεταναστών–προσφύγων, επιλέγοντας το υποκείμενο που αξίζει τη βοήθεια και την κρατική πρόνοια (Σύριοι μετανάστες) και στοχοποιώντας τους υπόλοιπους. Σαφώς,αυτή η διάκριση στην πράξη αποτυπώνεται σε διαφορετικού τύπου διαχειρίσεις (π.χ. πιο εύκολο πέρασμα των συνόρων για τους Σύριους και σκληρή καταστολή στους υπόλοιπους). Οι διαφορετικοί τύποι κρατικής διαχείρισης, βέβαια, πάντα τείνουν από κοινού στην κατά το δυνατόν ομαλότερη διατήρηση του υπάρχοντος.

Αναλύοντας τα κοινωνικά νοήματα της κρατικής διαχείρισης

Οι κρατικές απαντήσεις στο <<πρόβλημα>> (φράχτης στον Έβρο ,στρατόπεδα συγκέντρωσης, επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο) διαχέουν ιδέες περί μόλυνσης. Ξεκινώντας από την πραγματικότητα της δημόσιας υγιεινής (που προφανώς και αποτέλεσε μια αντικειμενική συνθήκη σε διάφορα μέρη που στοιβάζονται χιλιάδες άνθρωποι χωρίς βασικές παροχές), παράγονται διαμεσολαβημένα κοινωνικά νοήματα ότι μετανάστης=βρωμιά, μίασμα. Προφανώς, λοιπόν, και προκύπτει η ανάγκη περιορισμού της μόλυνσης κάπου όπου να μην είναι ορατό από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις ,οι οποίες πρέπει με κάθε τρόπονα ‘ναι «καθαρές και υγιείς», για να είναι ασφαλείς. Έτσι, τα αποκεντρωμένα, σχεδόν αόρατα, κρατικά κέντρα υποδοχής-φιλοξενίας αποτελούν το λογικό και επακόλουθο βήμα στην κρατική διαχείριση. Τα κοινωνικά νοήματα μπλέκονται και, καθώς διαμεσολαβούνται από το κράτος και τους νόμους του, όλα συνηγορούν στη νοητή κατασκευή ενός κινδύνου για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Αυτός ο κίνδυνος βρίσκει πρόσωπο στο πρόσωπο του μετανάστη και της μετανάστριας.

Κράτος,μαφιόζοι-έμπορες,ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο: Το ίδιο μαγαζί , το ίδιο πλιάτσικο.

Διαχείριση μιας κατάστασης είναι και η απουσία της.

Ο κύκλος της κρατικής διαχείρισης περιλαμβάνει πολλά κομμάτια που την κάνουν πολυεπίπεδη. Άλλοτε απουσιάζει (και εκεί αναλαμβάνει το παρακρατικό κομμάτι της εμπορίας ανθρώπων), άλλοτε είναι παρούσα (και αναλαμβάνει τη νόμιμη μεταφορά), ενώ άλλες φορές και τα δύο αυτά εναλλάσσονται ανάλογα τις συνθήκες και τα κρατικά συμφέροντα. Επίσης, είναι πολυεπίπεδη, γιατί σε χώρες υποδοχής(π.χ. Ελλάδα)παρατηρούνται πιο ολοκληρωτικές πρακτικές, ενώ στις χώρες που αποτελούν στόχο εγκατάστασης των μεταναστών εμφανίζονται πιο ανθρωπιστικές και ”ευαίσθητες” διαχειρίσεις. Οι χώρες υποδοχής με την υιοθέτηση σκληρής διαχείρισης-απώθησης των προσφύγων έχουν αναλάβει ν’ αναχαιτίσουν μεγάλο μέρος των ροών. Σ’ όλα της τα κομμάτια, όμως, και με τα διαφορετικά της επίπεδα η κρατική διαχείριση σαν όλον, πάντα κινείται έτσι ώστε να ελέγξει τα ανθρώπινα σώματα, να τα εκμεταλλευτεί οικονομικά και στην τελική να αναπαράγει σε ένα αχρονικό διηνεκές την ανθρώπινη καταπίεση.

Η βίαιη περίφραξη των συνόρων στην Ευρώπη-φρούριο

Η Μεσόγειος, εκτός από φυσικό εμπόδιο, νοείται πολιτικά ως διαχωρισμός ανάμεσα στην πολιτισμένη Δύση και την θεοκρατούμενη Ανατολή, ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη κατανόηση της ελευθερίας και τον ισλαμικό φανατισμό, ανάμεσα σ’ εμάς και τους άλλους.

Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει συντονισμένη σ ’όλα τα πεδία προσπάθεια υποτίμησης ανατολικών πρακτικών και ιδεολογιών και ανάδειξης του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού ως προηγμένου, ελεύθερου, δημοκρατικού. Ένας κόσμος που οφείλουμε να προστατέψουμε με κάθε τρόπο. Έτσι, διατηρείται η κοινωνική συνοχή με τους όρους αυτού του πολιτισμού (ησυχία–τάξη–ασφάλεια). Ταυτόχρονα, η δυτική καπιταλιστική οικονομία έχει κι ένα πραγματικό οικονομικό κέρδος από τις μεταναστευτικές ροές είτε μέσω των δομών εγκλεισμού, που λειτουργούν με όρους επιχείρησης, είτε μέσω της μετατροπής των μεταναστών (άμεσης ή έμμεσης)σε φθηνό εργατικό δυναμικό.

Μιντιακά κόλπα και διαχειρίσεις

Το κυρίαρχο μιντιακό φάσμα διαχειρίζεται την είδηση και την προβολή της, για να δημιουργήσει ένα κλίμα σε κοινωνικό επίπεδο, το οποίο στην εκάστοτε κοινωνικοοικονομική συγκυρία θα προσφέρει μια σιωπηρή φανερή νομιμοποίηση στις επιταγές του κεφαλαίου και του κράτους του. Έτσι, ενώ αρχικά το θέμα των ροών και περιστατικά αστυνομικής βίας στην ελληνική επικράτεια συχνά αποσιωπούνταν και οι εικόνες εγκατάλειψης κι εξαθλίωσης ήταν πολύ «βαρύ» θέαμα για το κοινό, ξαφνικά, το ενδιαφέρον εκτοξεύεται στα ύψη. Όταν πια το ζήτημα είναι αναγκαστικά ορατό από παντού, αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ ανάγοντας το ζήτημα σε θέαμα.

Η υπερπροβολή του ζητήματος γίνεται σε μοτίβο σίριαλ (ατομικές–οικογενειακές ιστορίες, συγκινητικά φορτισμένες εικόνες) έτσι, ώστε να προσαρμοστεί στα δεδομένα της σύγχρονης μιντιακής βιομηχανίας και, προφανώς, ν’ αυξήσει τα κέρδη τους. Δεν έχουμε, λοιπόν, εδώ να κάνουμε μ’ ένα κοινωνικοπολιτικό ζήτημα, που απαιτεί πολιτική ανάλυση και δράση, αλλά οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι τα νέα τηλεοπτικά «αντικείμενα» που φέρνουν συγκίνηση, και αξίζουν λίγες τηλεοπτικές ελεημοσύνες. Ο ανθρώπινος πόνος, δηλαδή ανάγεται στο επίπεδο του αισθητού (αισθητικοποίηση) και σ’ αυτό το πεδίο δε χωρά καμία κοινωνική-ταξική ανάλυση. Οι μετανάστες είναι ακόμα ένα δράμα για τα δελτία των 8. Αυτό συνοδεύεται από μια υποκριτική στάση, που συνοψίζεται στις ανθρωπιστικές παρεμβάσεις (ΜΚΟ, εκκλησία, κλπ) που φυσικά αποτελούν κομμάτι του μιντιακού πανηγυριού. Οι τελευταίες, βέβαια, συνδέονται με μεγαλύτερες μπίζνες και με κρατικές-ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, αναλαμβάνοντας, τελικά, το ρόλο της κοινωνικής αποσυμπίεσης.

Εμείς,στεκόμαστε δίπλα με τις μετανάστριες και τους μετανάστες, ξεπερνώντας τους επίπλαστους διαχωρισμούς που μας επιβάλλονται, με όπλο μας την αυτοοργάνωση, την άμεση δράση και την έμπρακτη πολιτική αλληλεγγύη.

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας★

Οκτώβρης, 2015

[:]

[:en]Τι γνωρίζουμε για τον κοινωνικό αποκλεισμό;

Ο κοινωνικός αποκλεισμός εμφανίζεται ως φαινόμενο, με την περιθωριοποίηση ομάδων ή ατόμων από τη συμμετοχή σε διαδικασίες που συντελούνται εντός της κοινωνίας, εννοώντας τις δραστηριότητες εκείνες, που συνιστούν για κάποιον είτε δικαίωμα είτε ανάγκη. Ο κοινωνικός αποκλεισμός για μας δεν αφορά τόσο θεσμικές ή άλλες διαδικασίες, αλλά στόχος του είναι το κτίσιμο ιδεολογιών και βαθιών αντιλήψεων, που θέλουν τους καταπιεσμένους να είναι διαιρεμένοι . Σήμερα, σε ορισμένες μορφές του, ο κοινωνικός αποκλεισμός, μοιάζει να έχει αποκτήσει κοινωνική “νομιμοποίηση”, καθώς πατά πάνω σε ιδεολογίες που προμοτάρουν την ύπαρξη και de facto διαλογή των ανθρώπων ανάλογα με το φύλο, τη φυλή, την κοινωνική και οικονομική τάξη προσπαθώντας να κάνει διακριτά τα όρια της “φυσιολογικότητας” από κάθε τι που παρεκκλίνει από αυτή. Αυτή η διαλογή-διάσπαση, για μας, είναι κατά βάση ταξική.Ο κοινωνικός αποκλεισμός δηλαδή μάλλον είναι ένα φαινόμενο που αγγίζει συγκεκριμένα οικονομικά στρώματα. Καθόλου τυχαία…

Απτό παράδειγμα αποκλεισμού αποτελεί και η μη πρόσβαση στους χώρους του πανεπιστήμιου από άτομα με αναπηρία. Για το λόγο αυτό, η ομάδα προσβασιμότητας Α.Π.Θ αποφάσισε να κλιμακώσει τον αγώνα της με κατάληψη στο κτίριο διοίκησης, ώστε να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά της για προσβάσιμο πανεπιστήμιο, καθώς σύμφωνα με καταγραφές της ίδιας της ομάδας υπάρχει σοβαρή έλλειψη σε υποδομές, όπως χαλασμένα αναβατώρια ή ανυπαρξία ράμπας σε κεντρικά αμφιθέατρα. Και η λίστα δε σταματά εδώ…Σαφώς δεν μπορούμε να μιλάμε για τυχαιότητα της μη πρόσβασης αλλά για αποτέλεσμα που απορρέει από συγκεκριμένες πολιτικές και δομές του συστήματος. Τα άτομα με αναπηρία έρχονται αντιμέτωπα καθημερινά με προβλήματα που για ορισμένες-ους, είναι εξασφαλισμένη καθημερινότητα. Το ζήτημα δεν είναι απλά το αίτημα για πρόσβαση και παρακολούθηση των μαθημάτων. Το ζήτημα έγγειται στο ότι καταστρατηγείται το δικαίωμα εισόδου σε χώρους του πανεπιστημίου, αλλά και σε χώρους εκτός αυτού, υπενθυμίζοντας για άλλη μια φορά πως η μετακίνηση είναι “πολυτέλεια” και δεν είναι για όλους, κάτι που αποτελεί και πάγια τακτική του συστήματος με διαφόρων ειδών αποκλεισμούς (πχ σίτιση). Όταν λοιπόν τα μη προσβάσιμα αμφιθέατρα έγιναν πεδίο παρέμβασης, οι “αγανακτισμένοι”, βαθιά μικροαστοί φοιτητές, υπερασπίστηκαν όπως (δεν) ήταν αναμενόμενο το “ιερό δικαίωμα” της παρακολούθησης και της ομάλης λειτουργίας των ακαδημαϊκών διαδικασιών τους. Είναι δίκαιο να συνεχίζουν να γίνονται μαθήματα σε μη προσβάσιμους χώρους και το φοιτητικό σώμα να ενισχύει τέτοιες ενέργειες αποκλεισμού; Για κάποιες-ους φοιτητές-τριες αποτελεί πάγιο αίτημα να μη διαταραχθεί καθόλου η ηρεμία του μαθήματος ακόμη κι αν αυτό κάθε φορά που γίνεται, κλείνει την πόρτα σε όσες δεν έχουν πρόσβαση.

Ψιλαφίζοντας την κοινωνική αναλγησία

Παραμένοντας στην εννοιολόγηση του σημερινού Ατόμου και της αντίληψής του, βγαίνοντας από την πόρτα του πανεπιστήμιου, τα συγχρονα υποκείμενα αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σε μια ενιαία και αδιαίρετη κλίμακα ατομισμού, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ο αποκλεισμός σε μικρή ή μεγάλη έκταση, είναι μόνιμη κατάσταση που βιώνουν οι οικονομικά καταπιεσμένοι-ες. Αναγνωρίζοντας την απουσία δομών και σχέσεων αλληλεγγύης, το κράτος βρίσκει πάτημα όχι μόνο να αποκλείει αλλά και να δολοφονεί. Το 2015 οι θάνατοι μεταναστών στις θάλασσες πολλαπλασιάστηκαν και υπερβαίνουν κατα πολύ τους 20.000. Η Μεσόγειος, αποτελεί τον τάφο χιλιάδων ανθρώπων που ψάχνουν χώρο και μέσα για την υλική τους αναπαραγωγή και επιβίωση. Αυτές οι εικόνες μεθοδευμένης εξόντωσης των μεταναστών, δεν τις αντιμετωπίζουμε ως ένα ευαίσθητο ”ανθρωπιστικό” ζήτημα.Αποτελεί μία μεθοδευμένη προσπάθεια από τη μεριά του κεφαλαίου να δημιουργήσει “κοινωνικά απόβλητα”, χρησιμοποιώντας τους μετανάστες ως φθηνά εργατικά χέρια, αν βέβαια καταφέρουν να επιβιώσουν από τις θάλασσες. Για την κυβέρνηση συριζα-αν.ελ, το ”μετεναστευτικό”,αποτελει ενα ακόμα ζήτημα διαχείρισης βάσει των ευρωπαικών πολιτικών που θέλουν ”καθαρές” κοινωνίες και ανθρώπους επιβάλλοντας ξενοφοβικές και ρατσιστικές αντιλήψεις.(..Θα υπάρξουν εκατομμύρια μετανάστες και χιλιάδες τζιχαντιστές που θα έρθουν στην Ευρώπη, αν καταρρεύσει οικονομικά η Ελλάδα..Ν. Κοτζιάς, υπουργός εξωτερικών, 6 Μάρτη*). Το ελληνικό κράτος και γενικά τα διακρατικά συμφέροντα, φαίνεται πως αδιαφορούν για τους μετανάστες και το κάλυτερο που μπορούν να κάνουν είναι να τους χρησιμοποιήσουν είτε ως μέσο απειλής (π.χ με βλακώδης αντι-μουσουλμανικές ρητορείες), είτε ως φθηνό εργατικό δυναμικό. Γι’ αυτό και ο χαμός τους στη Μεσόγειο, αντιμετωπίζεται είτε με ψευτο-ανθρωπισμό, είτε ως αναγκαίο κακό, ξεχνώντας βέβαια πως έδω συντελείται μιας πράξη μαζικής δολοφονίας, που δεν εγείρει καμία αντίδραση, αφού η ιδεολογίας της υποτίμησης γύρω από το πρόσωπο του μετανάστη είναι πολύ καλά εδραιωμένη.

Στις λογικές αυτές που όχι μόνο ανέχονται, αλλά προωθούν την υποτίμηση και απαξίωση των καταπιεσμένων, εμείς θα απαντάμε με συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις, μακριά από ατομικά συμφέροντα και ευκαιριακές λογικές. Το δίκιο για μας το ορίζουν τα συλλογικά αιτήματα των αποκλεισμένων-καταπιεσμένων και όχι τα καπρίτσια που απορρέουν από λογικές βολέματος και αδιαφορίας. Αντιστεκόμαστε σε κάθε προσπάθεια αποκλεισμού και κάθε προσπάθεια υποτίμησης των ζωών μας. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι-ες και φωνάζουμε μαζί με αυτούς που δεν μπορούν να σιτιστούν στη λέσχη, που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, που χάνονται στις θάλασσες επειδή ο καπιταλισμός χτίζει σάπιες γέφυρες αδιαφορίας, με αυτούς που είναι άνεργοι, επισφαλώς εργαζόμενες, που ζουν στην ανασφάλεια και στο φόβο, που βιώνουν την μισθωτή σκλαβιά.Είμαστε με αυτούς που παλεύουν ενάντια σε κάθε έμφυλη και ταξική ιεραρχία,καθώς αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως κομμάτι των αποκλεισμένων-καταπιεσμένων.

*περιοδικό sarajevo, κρατικός ρατσισμός, as usual, τεύχος 94

Αυτόνομο Σχήμα ★ Ψυχολογίας[:]

[:en]Mε αφορμή τα τελευταία γεγονότα στο κέντρο «κράτησης» μεταναστών στην Αμυγδαλέζα (την αυτοκτονία δηλαδή ενός ακόμα μετανάστη και την επίσκεψη του νέου υπουργού που ακολούθησε) και βαθύτερη αιτία την απροκάλυπτη και οργανωμένη κρατική βία που απειλεί τα τελευταία χρόνια τα πιο «ευαίσθητα» κοινωνικά στρώματα (από τις οροθετικές γυναίκες στην Αθήνα μέχρι τους χιλιάδες μετανάστες) θεωρούμε απαραίτητη μια κριτική προσέγγιση του ζητήματος αναλογιζόμενοι τόσο την κυβερνητική (και συνολικά) ευρωπαϊκή πολιτική αλλά και την γενικότερη κινηματική αντί-δραση. Η γνωστή πρακτική του συστήματος να χρησιμοποιεί μειονοτικές κοινωνικές ομάδες με εξευτελιστικό και βάρβαρο τρόπο έτσι ώστε να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που παρέχει ένας ισχυρός και άρτια οργανωμένος κρατικός μηχανισμός είναι γνωστή από χρόνια.

Μια ακραία έκφραση αυτής ακριβώς της πρακτικής ήταν τα «άσυλα προσωρινής κράτησης μεταναστών». Αυτά τα κέντρα της ντροπής του κ.Δένδια φυλάσσονταν και προστατεύονταν όλα αυτά τα χρόνια τόσο από την ελληνική μπατσοκρατία όσο και από ιδιωτικές εταιρίες security ,οι οποίοι φρόντιζαν να διατηρούν και να επιβάλουν την τάξη ,καταπνίγοντας με βίαιο τρόπο κάθε απόπειρα αντίστασης. Με την κατάλληλη απουσία μιντιακής κάλυψης λοιπόν, τα κέντρα αυτά έκρυβαν την απόλυτη ανθρώπινη εξαθλίωση και τον «πνιγμό» κάθε ανθρώπινης ιδιότητας. Ο περίφημος πρώην υπουργός άμυνας Δένδιας αγνοώντας κάθε ιστορική μνήμη που καταδεικνύει τις τραγικές συνέπειες του βίαιου εγκλεισμού και με πρόφαση την ηρεμία και την ασφάλεια του φιλήσυχου έλληνα πολίτη έκανε πραγματικότητα ένα σύνολο πολιτικών που αποκλειστικό σκοπό είχαν την βίαιη και αναγκαστική «κράτηση» ανθρώπων με μοναδικό κριτήριο το χρώμα στο δέρμα τους και τις σφραγίδες στα χαρτιά τους. Αυτή είναι η όψη της ευρωπαϊκής αντιμετώπισης του ζητήματος. Μιας ξενοφοβικής Ευρώπης που προκειμένου να διατηρήσει τις καλαίσθητες πλατείες και τον πλούτο των άπληστων φρικιών της, προτιμά ανθρώπους στοιβαγμένους σε στρατόπεδα και παιδιά πνιγμένα στις θάλασσες.

Οι εικόνες που είδαμε όλοι από το κέντρο της Αμυγδαλέζας συνιστούν εικόνες πλήρους εγκατάλειψης με ανεπαρκή σίτιση, έλλειψη φαρμάκων και γιατρών και εκατοντάδες άνθρωποι που κρατούνται εκεί παράνομα για πάνω από 2 χρόνια, να υποβάλλονται από τις ίδιες τις συνθήκες σε μια φάση σωματικού και ψυχικού πόνου. Τους τελευταίους 3-4 μήνες ,έχουν γίνει δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας που σκόπιμα αποσιωπούνται από κάθε κυβέρνηση. Η ανθρώπινη ανάγκη για ελευθερία, όμως δε σβήνει τόσο εύκολα. Απεργίες πείνας που εξαπλώνονται και εξεγέρσεις σε τοπικά κέντρα και τμήματα αποτελούν συχνά φαινόμενα που βέβαια καταπνίγονται από τις ομάδες καταστολής όσο το κυρίαρχο μιντιακό φάσμα ασχολείται με τα εκλογικά πανηγύρια. Σήμερα, τα πρόσωπα άλλαξαν, οι γραβάτες έφυγαν και το μόνο που έμμεινε ίδιο είναι οι κουστουμαρισμένες και προβαρισμένες επισκέψεις των υπουργών και οι συνακόλουθες υποσχέσεις για ανοιχτές δομές φιλοξενείας και λουκέτο στα παρόντα κέντρα. ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά μια εξωθεσμική ,εξωκρατική και συλλογικά οργανωμένη απαίτηση για άμεση απελευθέρωση των μεταναστών και συνέχιση των αγώνων μέχρι την ελευθέρια όλων. Γιατί κανένα καλοφτιαγμένο, «αριστερό» νομοσχέδιο δεν μπορεί να αλλάξει την ζωή μας. Εμείς μαζί με τους μετανάστες αγωνιζόμαστε για την ρήξη της εμπεδωμένης μισαλλοδοξίας του συστήματος και την κοινωνική αλλαγή. Ούτε μια μέρα βίαιης κράτησης ακόμα. Καμία ανθρώπινη ζωή στα χέρια των εξουσιαστών . Αντιστεκόμαστε σε κάθε επίθεση απέναντι στους μετανάστες και εναντιωνόμαστε σε κάθε φασιστική εκδήλωση μίσους απέναντι σε ταξικούς μας συμμάχους, όπως οι οικονομικά καταπιεσμένοι μετανάστες. ο Ναβίτ Ασράφ ήταν ένα ακόμη θύμα ρατσιστικής βίας, και μάλιστα την ώρα που έφευγε από τη δουλειά του και πήγαινε με ποδήλατο στο σπίτι του στο Λαγονήσι. Τέτοια σκηνικά πια έχουν γίνει καθημερινότητα και μείς απλοί θεατές τους.

Απέναντι στην τρομοκρατία τους, προβάλουμε την ισότητα, την ελευθέρια και την αλληλεγγύη.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΝΟΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

(autonomopsixologias@gmail.com)[:]