[:en]Στις 2/10/2016, ξημερώματα Κυριακής, 3 άνδρες επιτίθενται σε ζευγάρι φοιτητών, τους ληστεύουν και κακοποιούν σεξουαλικά την κοπέλα. Τις επόμενες μέρες, η καταγωγή των 3 δραστών οδήγησε στο γνωστό ακροδεξιό ιντερνετικό παραλήρημα μίσους εναντίον προσφύγων και μεταναστών χωρίς ωστόσο την παραμικρή αναφορά στο προφανές του περιστατικού· ότι δηλαδή ο βιασμός δε γνωρίζει σύνορα φυλής ή καταγωγής παρά μόνο φύλου. Ο βιασμός δεν ανήκει στον «σύμπαν των μεμονωμένων περιστατικών» ˙ ο βιαστής δεν είναι μια σκοτεινή φιγούρα ενός άλλου κόσμου: είναι όλα κομμάτια στο συνεχές της πατριαρχικής καταπίεσης, είναι όλα κομμάτια της κακοποιητικής πραγματικότητας που βιώνουμε. Ο βιασμός υπάρχει εκεί που βιώνεται η έμφυλη εξουσία, εκεί που η ανδρική κυριαρχία αφήνει τα βίαια σημάδια της.
Σε παρόμοια περιστατικά, όταν το κυρίαρχο ρητορικό κατασκεύασμα εξαντλήσει τα εθνικά και ψυχολογικά μοτίβα απόδοσης ευθύνης, τοποθετείται ακόμη και το θύμα σε ρόλο φταίχτη (victim blaming). Πάντως, είτε έχουμε μπροστά μας την γυναίκα «που τα θελε γιατί προκάλεσε» ,είτε έχουμε μπροστά μας τη γυναίκα-θύμα που λαμβάνει την «απαραίτητη ψυχολογική συμβουλευτική» , η έμφυλη βία ούτε κρύβεται ,ούτε απαλύνεται: Από τα σφυρίγματα και τα μπανιστήρια στο δρόμο, τις προσβολές στο λεωφορείο μέχρι τη «συζυγική εστία» και τους χώρους δουλειάς, η γυναίκα συνεχίζει να βιάζεται.
Σημαντικό στοιχείο της ιστορίας είναι επίσης το γεγονός ότι μετά τη σύλληψη των δραστών κατασχέθηκε σημαντική ποσότητα ναρκωτικών την οποία φέρονται να διακινούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Ροτόντας και των πανεπιστημίων. Τόσο οι ρατσιστές λιβελογράφοι όσο και ‘’σοβαρά’’ media της Θεσσαλονίκης απαίτησαν την αύξηση της αστυνόμευσης στην περιοχή και την παρουσία της εντός του Campus με πρόσχημα την αποκατάσταση της ασφάλειας και την πάταξη του φαινομένου της διακίνησης ναρκωτικών παραγνωρίζοντας ότι οι λούμπεν «παραβατικές» συμπεριφορές και οι πιάτσες αποτελούσαν ανέκαθεν κοινωνιολογικό φαινόμενο των μητροπόλεων.
Η συνέχεια αυτών των στρεβλώσεων βρίσκει στην είσοδο της φιλοσοφικής σεκιουριτάδες με αλεξίσφαιρα, οι οποίοι αξιοποιώντας τις εμπειρίες της μαφιόζικης νύχτας, καλούνται με τους ίδιους όρους να αποκαταστήσουν το «αίσθημα ασφάλειας» στους πανεπιστημιακούς χώρους. Αυτή η συνθήκη έρχεται να επικυρώσει την απονεκρωμένη ατμόσφαιρα που επικρατεί στο πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια.
Μέσα από την καλλιέργεια κλίματος φόβου και ανασφάλειας, ισχυροποιείται η συντηρητική πολιτική ατζέντα της πόλης(εκκλησία, κομμάτια της τοπικής αυτοδιοίκησης, του εμπορικού κόσμου και του κοινωνικού συνόλου) στο δημόσιο λόγο στρώνοντας το έδαφος για την περαιτέρω εμφάνιση και επέκταση ακροδεξιών και εθνικιστικών μορφωμάτων. Οι κορώνες για αύξηση της αστυνόμευσης, πέραν της πλήρους απουσίας κοινωνικής γνώσης σχετικά με την εμφάνιση και καθιέρωση των εν λόγω φαινομένων (καθώς η πιάτσα και η μητροπολιτική βία δεν εξαφανίζεται απλώς επανατοποθετείται), παραγνωρίζουν την εν γένει παρουσία της αστυνομίας μέσα στο υπάρχον μοντέλο διαχείρισης.
Όμως, αυτό που για κάποιους είναι μια πάντα δεδομένη ασφάλεια για κάποιες άλλες τα πράγματα δεν είναι έτσι, καθώς η γυναικεία γεωγραφία στις πόλεις νοηματοδοτείται διαφορετικά: κάνουμε σχέδια «επιστροφής στο σπίτι», δεν περνάμε από στενά, κρατάμε τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλα μας, αλλάζουμε δρόμο όταν αντιληφθούμε αντρική παρουσία.
Τα βιώματα μας αυτά δε θα γίνουν πρόφαση για την περεταίρω επιβολή της συνθήκης ελέγχου στους χώρους που κινούμαστε.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας ★
[:]
[:]
