[:en]
[:]
[:en]Φεστιβάλ Αυτόνομων Σχημάτων [:]
[:en]Δημιουργώντας ρωγμές στην πανεπιστημιακή κανονικότητα
Το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί ένα ουδέτερο πεδίο όπου διακινείται ελεύθερα η «αντικειμενική» γνώση, αλλά ιστορικά ο ρόλος του είναι η αναπαραγωγή του συνόλου των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Η αναδιάρθρωση που έλαβε χώρα τα τελευταία χρόνια τόσο εκτός όσο και εντός πανεπιστημίου, ήρθε να το αναπροσαρμόσει, ώστε να καταστεί επικερδές για τις ανάγκες του κεφαλαίου, ιδιωτικοποιώντας περαιτέρω τις δομές του (έρευνα για ιδιωτικές εταιρίες, εργολαβίες κλπ), μετακυλίοντας το κόστος φοίτησής μας στις πλάτες μας, επιβάλλοντας την εντατικοποίηση στο εσωτερικό του (ν+2, διαγραφές, υποχρεωτικές παρουσίες) και καταστέλλοντας όσους και όσες επιμένουν να δρουν ενάντία του. Το αποτέλεσμα που βιώνουμε πλέον καθημερινά είναι η περίφραξη και η απονέκρωση των χώρων, η εντατικοποίηση των σπουδών μας και ο καριερισμός, η αποκοπή από συλλογικές διαδικασίες και η στέρηση δημιουργικού χρόνου, η καταστολή, οι εκκενώσεις στεκιών, οι αποστειρωμένες αίθουσες.
Τα παραπάνω καθιστούν σαφές πως οι όροι με τους οποίους υπάρχουμε μέσα στο πανεπιστήμιο προωθούν την περαιτέρω υποτίμησή μας και πως δεν μπορούμε παρά να το αντιμετωπίζουμε ως ακόμα ένα πεδίο ταξικού ανταγωνισμού. Με αφετηρία τη φοιτητική μας ταυτότητα συγκροτούμαστε αδιαμεσολάβητα και αντιεραρχικά, παρεμβαίνουμε μέσα στις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων και ενάντια στις παγιωμένες λογικές της ανάθεσης, των τυπικών και άτυπων ιεραρχιών που ενυπάρχουν στις διαδικασίες, της παράταξης, προσπαθώντας να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας και να συνδέσουμε τους αγώνες μας με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται. Στήνουμε κοινότητες αγώνα εντός και εκτός σχολών, στη βάση της ικανοποίησης των αναγκών και των επιθυμιών μας, χωρίς να εγκλωβιζόμαστε στους διαχωρισμούς που μας επιβάλλονται, άλλα έχοντας ως κατεύθυνση το ξεπέρασμά τους. Το σπάσιμο αυτών των διαχωρισμών κινείται ενάντια στην ακαδημαϊκή ενότητα, η οποία νομιμοποιεί και προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αντιμάχεται κάθε ταξικό αγώνα.
Μέσα στη κίνηση αυτή εντάσσουμε και το φεστιβάλ μας, που δεν αποτελεί ούτε την αρχή ούτε το τέλος των αγώνων μας. Είναι μια προσπάθεια να ρηγματώσουμε την πανεπιστημιακή κανονικότητα που έχει επιβάλλει η αναδιάρθρωση, να υπάρξουμε μέσα στους ασφυκτικούς χώρους και τους εντατικοποιημένους χρόνους του πανεπιστημίου με τους δικούς μας όρους. Να συζητήσουμε για τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τους αγώνες μας, να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας ως σχέσεις συντροφικότητας και όχι ανταγωνισμού, να συναντηθούμε μακρυά από τις διαλέξεις και τα εργαστήρια, σε συζητήσεις και εκδηλώσεις, να διασκεδάσουμε στεκόμενες κριτικά απέναντι στο θέαμα και στην εμπορευματοποίηση του ελεύθερου χρόνου μας. Όχι γιατί μας ενδιαφέρει ένα εναλλακτικό όμορφο πανεπιστήμιο, αλλά γιατί έχουμε το βλέμμα στραμμένο στο ίδιο το ξεπέρασμά του.
Αυτόνομα Σχήματα ΑΠΘ[:]
[:en] Αφισάκι σχήματος για απεργία πείνας[:]
[:en]
[:]
[:en]ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ[:]
[:en]–Γιατί φέρεστε έτσι και σπάτε τα τάμπλετ στη λέσχη;
-Για να μπορούμε να τρώμε χωρίς κριτήρια, για να σπάσουμε τον έλεγχο, για να σπάσουμε τον τσαμπουκά του κράτους και της εταιρίας catering που επιβάλει κριτήρια διαλογής στη σίτιση των οικονομικά καταπιεσμένων.
Σε συντονισμό με αυτόνομα σχήματα και πολιτικά υποκείμενα αποφασίσαμε να βρισκόμαστε εδώ και να παρεμποδίσουμε για μια ακόμη φορά τον έλεγχο της επίδειξης πάσο ή καρτών σίτισης. Αναμφισβήτητα, εναντιώνονται στη κυρίαρχη λογική του κράτους, η οποία συνίσταται για ακόμα μία φορά στην διάκριση των ανθρώπων με βάση οικονομικά κριτήρια και στη προώθηση της ανταγωνιστικής λογικής -ότι μόνο μία μερίδα των φοιτητών μπορεί να έχει πρόσβαση στη λέσχη- αποκλείοντας αυτούς που δεν πληρούν τα περιβόητα κριτήρια ( όπως φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τα ν+2 και αυτούς που δεν έχουν φοιτητική ταυτότητα, φοιτητές-τριες άλλων σχολών, άνεργους, μετανάστριες κτλ). Η «φοιτητική ταυτότητα» είναι μια παγίδα, καθώς προσπαθεί ακόμη μια φορά να κατακερματίσει κομμάτια της κοινωνίας και πιο συγκεκριμένα κομμάτια της τάξης μας. Η λέσχη είχε ανέκαθεν κοινωνικό χαρακτήρα και θα το διασφαλίσουμε με κάθε μέσο.
Θεωρώντας τον εαυτό μας κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, και κυρίως κομμάτι των μελλοντικών αποκλεισμένων από τη λέσχη, θέλαμε να περάσουμε στην αντεπίθεση και να αποτρέψουμε τον έλεγχο καταστρέφοντας αυτό που τον “αναβαθμίζει”, τον αναπαράγει και τον προωθεί ως εμπεδωμένη συνθήκη, με στόχο να διωχτεί κάθε βαθμός ελέγχου, είτε αυτόν τον ορίζει ανθρώπινο χέρι, είτε τεχνικό μέσο. Δεν αποδεχόμαστε οποιοδήποτε διαχωρισμό δημιουργεί σχέσεις διχόνοιας ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Η εναντίωση στη φράση “στη λέσχη θα τρώμε όλοι και όλες”, για μας ενσωματώνει τη κυρίαρχη αντίληψη των ανθρώπων που παράγουν και αναπαράγουν, μορφές κοινωνικού καννιβαλισμού, όπου οι επίπλαστες ταυτότητες-παγίδες, ορίζουν το κατά πόσο κάποιος είναι ικανός να έχει πρόσβαση σε ζωτικές ανάγκες. Δεν θα μπούμε στο ψευτοδίλλημα να γίνουμε οι διαχειριστές των οικονομικών του κράτους και στη προκειμένη περίπτωση της λέσχης. Δεν μπαίνουμε σε διαλεκτική με τους κρατικούς μηχανισμούς. Στεκόμαστε ξεκάθαρα ενάντια τους και παλεύουμε για την καταστροφή του καπιταλισμού και κάθε συστήματος που μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται.
Διεκδικούμε πρώτα για τους εαυτούς μας, όλα αυτά που θεωρούμε ότι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Μπορεί ο αποκλεισμός για ορισμένους να μοιάζει με επιβολή μιας πολυπόθητης “τάξης”, αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν καλοφτιαγμένο δρόμο για να παραχθεί κέρδος και μάλιστα με την ανοχή και τις ευχές των φοιτητών-τριων (αυτών των φοιτητών που θεωρούν την αλληλεγγύη ως αδίκημα και την καταπίεση ως αναγκαίο κακό). Η εικόνα της τεχνητής ευχάριστης ατμόσφαιρας, που πίσω της όμως κρύβονται εταιρείες catering, φράγκα και έλεγχοι, είναι αναγκαίο να σβηστεί μια για πάντα. Είναι η ίδια εικόνα που αν την γυρίσουμε ανάποδα θα δούμε χιλιάδες εξαθλιωμένους-ες να αγωνιούν για την καθημερινή τους επιβίωση.
Αυτό που σίγουρα αναρωτιόμαστε είναι πως, ενώ με μαθηματική ακρίβεια, η λέσχη είναι δεδομένο ότι θα γίνει για “λίγους και καλούς”, κάποιοι-ες, συνεχίζουν να δείχνουν πάσο και να υποτάσσονται στον έλεγχο. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν δεν ανεχόμαστε κανέναν έλεγχο, κανένα μελλοντικό αντίτιμο κανένα διαχωρισμό, επιλέγουμε να μην δείχνουμε το πάσο μας και να προβούμε σε δράσεις για να αποτρέψουμε κάθε πράξη που αντιμάχεται τα ταξικά μας συμφέροντα. Η αδιαφορία, η απάθεια ή οποιαδήποτε επίδειξη «του προνομίου» σου είναι συνενοχή στον αποκλεισμό των καταπιεσμένων.
ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΠΑΣΟ- ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
(autonomopsixologias@gmail.com)
[:]
Θα είμαστε στους δρόμους…
[:en]Μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη, πολλοί μιλούν για “νίκη της αριστεράς” και ως εκ τούτου “νίκη του λαού”. Δεν έχουμε προφανώς, εκλογικές αυταπάτες και ούτε εφησυχαζόμαστε με τις διαφόρου είδους υποσχέσεις. Αντιστεκόμαστε το ίδιο σε κυβερνήσεις εξουσιαστών, είτε αυτοί προτάσσουν φιλελευθερισμό και ελεύθερη αγορά είτε σοσιαλδημοκρατική κοινωνία. Για μας ίδια είναι τα αφεντικά δεξιά και αριστέρα και παρόλο που ανήκουμε σε διαφορετικές τάξεις, αποτελούν μέρος του λαού. Άρα για ποια νίκη του λαού μιλάνε;
Μάλλον πρέπει να διερευνήσουμε ποιος είναι “ο λαός” στον οποίο γίνεται λόγος από πολιτικούς και λοιπούς “εκπροσώπους”. Η έννοια αυτή εντάσσει την ψευδαίσθηση της εθνικής ενότητας, του διαχωρισμένου κράτους, των συνόρων και της ξεχωριστής «πολύτιμης» ιστορικής κληρονομιάς. Επίσης, ενσωματώνει στο σύνολο της όλα τα κομμάτια και τις τάξεις της κοινωνίας, είτε είναι εργάτες επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, πολιτικοί κλπ. Ακόμη, εμπεριέχει και τους εξουσιαστές, τους ρουφιάνους, τα τσιράκια των αφεντικών και τους φασίστες. Η έννοια του λαού παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη πατριωτικών- εθνικιστικών φρονημάτων και ως εκ τούτου στον καθορισμό καθαρών και άξιων φυλών και υποδεέστερων.
Η έννοια «λαός» τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από το επίθετο «ελληνικός», και ιδίως στις τηλεοπτικές δηλώσεις μέσω της μιντιακής προπαγάνδας, προσπαθώντας να τονωθεί το εθνικό φρόνημα και να δοθεί μια ψευδαίσθηση “ενότητας της χώρας στις δύσκολες στιγμές του μνημονίου”. Η προβληματική λοιπόν, σε αυτό είναι πως δεν γίνεται ξεκάθαρο που σταματά και πως ορίζεται εντός του πληθυσμού. Δεν είναι τυχαίο που η έννοια αυτή περισσότερο συσκοτίζει την έκφραση απόψεων στο δημόσιο λόγο, παρά διευκρινίζει τον δέκτη, γιατί “δέκτης” γίνονται οι πάντες.
Πως μια κυβέρνηση- έστω αριστερή- μπορεί να υπηρετήσει αντικρουόμενα συμφέροντα ταξικών εχθρών(επιχειρηματίας-εργαζόμενη); Αντιλαμβανόμενοι την ταξική εργατική μας θέση, αυτό που μπορεί να πραγματοποιήσει μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν είναι μια νίκη των καταπιεσμένων αλλά μια ψευδαίσθηση επερχόμενης ευημερίας που μεταφράζεται σε φιλοδοξία μιας μόνιμης θέσης, ένός καλύτερου μισθού. Κάποτε λέγαμε ότι δεν θα θέλουμε να γίνουμε η γενιά των 700 ευρώ και τώρα ζητωκραυγάζουμε με εξαγγελίες επαναφοράς του βασικου μισθού πείνας των 300+ ευρώ στα 751 ευρώ.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι σε καιρούς εξαθλίωσης και αναξιοπρέπειας, οι καταπιεσμένοι-ες ψαχνουν μια σανίδα σωτηρίας. Τι όμως αντιλαμβανόμαστε ως σανίδα σωτηρίας; Αυτό που επιθυμεί ο Συριζα είναι πιθανόν η επαναφορά και η συγκρότηση της μεσαίας τάξης, που καταστράφηκε, στα πλαίσια δήθεν σοσιαλδημοκρατικού οράματος. Αυτό που φαντάζει όμως δικό μας όραμα είναι η η ατομική και κοινωνική απελεύθερωση, μέσω συλλογικών αντιστάσεων που αντιστέκονται στη λογική της ανάθεσης και της υποταγής και προτάσσουν αυτοοργανωμένες δομές και αποφάσεις από τα κάτω. Δεν επιθυμούμε να είμαστε «ο λαός» κανενός κράτους-καταπιεστή που συντηρεί το δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα. Ζητούμε μια κοινωνία που βγάζει το άτομο από το επίκεντρο και τον κινητήριο μοχλό της αγοράς και της παραγωγής ατομικιστικών θέσεων και προθέσεων και το μετατρέπει σε συλλογικό όν που αντιστέκεται-ενεργεί-μιλά-συμμετέχει, χωρίς να ανέχεται τον ετεροκαθορισμό.
Στεκόμαστε από την πλευρά μας στο πλάι των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων οικονομικά αλλά και κοινωνικά και μαχόμαστε ενάντια σε αφεντικά, μεγαλοεργολάβους, επιχειρηματίες, ρατσιστές και οποιαδήποτε μορφή εξουσίας
Με ποιούς επιλέγεις να είσαι; Η επιλογή για μια κοινωνία χωρίς εργασιακή ή άλλου είδους καταπίεση είναι υπόθεση όλων και δεν τελειώνει ούτε με εκλογικές φιέστες, ούτε με “ανεκτικές” κευβερνήσεις, αλλά χρειάζεται τα κινήματα και τον αδιαμεσολάβητο αγώνα, με βασικά προτάγματα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας[:]
Πόσος έλεγχος ακόμη για μια μεριδούλα φαγητό;
Πόσος έλεγχος ακόμη για μια μεριδούλα φαγητό;
Κάτι νέο παίζει στη λέσχη του ΑΠΘ… Παίζει νέο καθεστώς, αυστηρότερος έλεγχος και φυσικά εμπλοκή καλοπληρωμένων εταιριών security, με εκ νέου διεύρυνση του ελέγχου. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι θέλουν να κάνουν τη λέσχη για «λίγους και καλούς», ενώ κλείνουν την πόρτα πλέον, σε αυτόν που καθόταν ίσως πέρυσι στο διπλανό τραπέζι από μας, στο συμφοιτητή μας που πήρε πια πτυχίο ή στο φοιτητή του ΠΑ.ΜΑΚ. που δεν έχει τα 3.5 ευρώ για να φάει στη δική του λέσχη. Ο αποκλεισμός προχωράει ακόμη πιο βαθιά. Στη μαύρη λίστα μπαίνουν φυσικά οι μετανάστριες, οι άνεργοι και άλλα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας. Και φυσικά, αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Από τη μία συναντάμε την ολοένα και γενικευμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, από την άλλη μια παλιά τακτική των εξουσιαστών, τον κατακερματισμό της κοινωνίας και την ανεύρεση αποδιοπομπαίου τράγου. Τι εννοούμε με αυτό; Αφενός, ολόκληρες ομάδες εξαθλιώνονται ακόμη περισσότερο και μένουν κυριολεκτικά πεινασμένες, αφετέρου κατηγορούνται για την κακή ποιότητα και τις μικρές μερίδες των φαγητών
Επί σειρά ετών έχουμε συναντήσει την προσπάθεια ελέγχου φοιτητικού πάσο στην είσοδο της λέσχης του Α.Π.Θ. Από πέρυσι ανακοινώθηκε η περίφημη «κάρτα σίτισης», την οποία έπρεπε να έχει ο φοιτητής και η φοιτήτρια για να μπορεί να μπαίνει στη λέσχη. Γιατί τελικά έχει σημασία να μη δείχνεις πάσο ή κάρτα σίτισης και να μην ανέχεσαι το εξευτελιστικό αυτό σκηνικό με τον έλεγχο που θέτει κριτήρια και περιορισμούς στο ποιος είναι αυτός που «αξίζει» ένα πιάτο φαί;; Σίγουρα όχι γιατί μας διακατέχει υπέρμετρη φιλανθρωπία, αλλά γιατί στεκόμαστε στο πλάι των καταπιεσμένων και μοιραζόμαστε τις κοινές μας ανάγκες. Το γεγονός ότι λέσχη έχει φοιτητικό αλλά και κοινωνικό χαρακτήρα, είναι κάτι που έχει κατακτηθεί μέσα από αγώνες εδώ και χρόνια.
Η λέσχη είχε ανέκαθεν φοιτητικό, αλλά και κοινωνικό χαρακτήρα. Το γεγονός ότι τυχαίνει να είμαστε φοιτητές/φοιτήτριες μας παρέχει εκ των πραγμάτων το προνόμιο να τρώμε στη λέσχη του Α.Π.Θ (μέχρι τα ν+2 χρόνια βέβαια..). Σήμερα αποκλείουν τους μη φοιτητές, αύριο θα αποκλείουν τους φοιτητές που δεν πληρούν τα κριτήρια για να βγάλουν την περιβόητη κάρτα σίτισης. Επίσης, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα γίνει το ίδιο που είχε συμβεί πριν λίγα χρόνια και στη λέσχη του ΠΑ.ΜΑΚ.; Η λέσχη από δημόσια έγινε ιδιωτική και από δωρεάν, ξαφνικά μπήκε αντίτιμο που έχει φτάσει σήμερα τα 3.5 ευρώ. Το πράγμα είναι φως φανάρι με την εντατικοποίηση και τους αυστηρότερους ελέγχους!!Ταυτόχρονα, βλέπουμε τις μερίδες όλο και μικρότερες και την ποιότητα ολοένα και χειρότερη. Σίγουρα δεν επιθυμούμε να επιστρέψουμε στην πρωταρχική κατάσταση που η λέσχη ήταν στο αποκλειστικό έλεγχο του κράτους. Το ζήτημα της σίτισης για μας εντάσσεται μέσα σε ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο, χωρίς ανταγωνιστικές σχέσεις. Τώρα όμως απέναντί μας έχουμε τη διοίκηση του catering που επιμένει να τρώνε μόνο όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις. Η λογική αυτή εντάσσεται στις προσπάθειες του κράτους για να επιβάλλει την πολιτική της αναδιάρθρωσης. Τι σημαίνει αυτό για μας; Η αναδιάρθρωση εντάσσεται στην τακτική του κράτους για ιδιωτικοποίηση και περεταίρω υποβάθμιση του πανεπιστημίου, που θα επικρατεί η λογική του «όλα πληρώνονται», τα μαθήματα που δεν περάστηκαν, τα συγγράμματα, το φαγητό.
Για όλους αυτούς τους λόγους στη λέσχη δεν δείχνουμε πάσο, δείχνουμε ταξική αλληλεγγύη. Ενάντια στους αποκλεισμούς και τους διαχωρισμούς, οργανωνόμαστε «από τα κάτω» και προτάσσουμε την αντίσταση και τους αδιαμεσολάβητους αγώνες. Σπάμε με την επιμονή, την αγωνιστικότητα και το δίκιο του-της καταπιεσμένου-ης και τους πιο αυστηρούς ελέγχους.
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
[:en]Ο Δεκέμβρης που δεν τελείωσε ποτέ…[:]
[:en]
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ετών 15, πέφτει νεκρός στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια. 5 χρόνια μετά, ο Δεκέμβρης για μας όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά θυμόμαστε ξανά και ξανά την οργή του εξεγερμένου αλλά και ετερογενούς πλήθους που αντέδρασε τότε με κάθε τρόπο. Το φάντασμα του Δεκέμβρη, η εξουσία και τα τσιράκια της το τρέμουν όσο τίποτε άλλο. Όλοι μας γνωρίζουμε καλά τον αυθορμητισμό, με τον οποίο ο αγανακτισμένος λαός κατέβηκε στο δρόμο και έσπασε το φόβο του στα οδοφράγματα. Όλοι μας, επίσης γνωρίζουμε, καλύτερα τα κροκοδείλια δάκρυα της κυβέρνησης και άλλων πολιτικάντηδων που ακολούθησαν του γεγονότος, αλλά και τις «συγκινητικές» δηλώσεις δημοσιογράφων και άλλων ξεπουλημένων στα καθεστωτικά μίντια, και την άμεση καταδίκη όλων για τον δολοφόνο Κορκονέα. Αλλά, ευτυχώς δεν ξεχνάμε ότι ο Κορκονέας ήταν ένας μόνο από τους μπάτσους, που προστατεύουν τους εξουσιαστές και τους μηχανισμούς τους, από τη λύσσα του λαού. Οι ίδιοι μπάτσοι που χτυπάνε και καταστέλλουν το εξεγερμένο πλήθος στους δρόμους, οι ίδιοι σκοτώνουν, βασανίζουν, τρομοκρατούν. Αλλά στο βωμό του συμφέροντος και του πολιτικού κόστους, η εξουσία βγαίνει και τους καταδικάζει. Λες και δεν είναι αυτή που συντηρεί αυτά τα σκυλιά… Αλέξης Γρηγορόπουλος, Μιχάλης Καλτεζάς, Κούμης, Κανελλοπούλου, Θανάσης Καναούτης, Παύλος Φύσσας είναι ένα ελάχιστο δείγμα δολοφονιών του κράτους, του παρακράτους και των μπάτσων. Όποιος δεν παίρνει θέση, είναι συνένοχος.
Και ενώ, ξεκινάνε τα Δεκεμβριανά μπροστά μας συναντάμε μια απεργία των διοικητικών που τρέχει ήδη 12 βδομάδες στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ. Ακούμε στα δελτία των 8, ότι θα χαθεί το εξάμηνο, ότι οι καημένοι οι φοιτητές είναι ανήμποροι και ότι η απεργία των διοικητικών τους στερεί τα όνειρα για το πτυχίο. Ταυτόχρονα, προτρέπονται οι φοιτητές να ανοίξουν τις σχολές τους για να επανέλθει η «ομαλότητα» και η «κανονικότητα». Ας δούμε τι σημαίνει για αυτούς η πολυπόθητη κανονικότητα. 498 εργαζόμενοι που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα κατόπιν μοριοδότησης, γραμματείες με προσωπικό λιγότερο κατά 25- 75%, μηχανογράφηση- υπηρεσία απαραίτητη για την καταχώρηση της βαθμολογίας, την έκδοση πτυχίων και πιστοποιητικών, κ.α. να βρίσκεται με το 40% των εργαζομένων σε αυτή σε διαθεσιμότητα. Και όλα αυτά, είναι μόνο ενδεικτικά παραδείγματα της «ομαλότητας» που ευαγγελίζονται. Στο ΑΠΘ, 150-170 διοικητικοί υπαλλήλοι βρίσκονται επίσης, σε διαθεσιμότητα. Ούτε σε αυτό σκοπεύουμε να πάρουμε θέση;; Το ζήτημα είναι αναγκαιότητα να ανοίξει στις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων και οι φοιτητές και οι φοιτήτριες να σταθούν αλληλέγγυοι/ες στον εργατικό αγώνα των διοικητικών. Ο κατακερματισμός των εργασιακών δικαιωμάτων, η επισφάλεια και οι μισθοί πείνας είναι μπροστά μας. Μετά το πολυπόθητο πτυχίο, τι περιμένουμε άραγε;
Ένας αγώνας ακόμη που τρέχει εδώ και καιρό είναι αυτός της λέσχης. Χρόνια τώρα προσπαθούν οι αρμόδιοι να βάλουν κριτήρια σίτησης. Φέτος, η ανάγκη για κριτήρια είναι πιο επιτακτική για τους εργολάβους, μιας και η λέσχη έχει φύγει από τη διεύθυνση του πανεπιστημίου. Φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τα ν+2 χρόνια, μετανάστες, άνεργοι, άποροι κλπ. δεν πληρούν τα κριτήρια τους, άρα τους εμποδίζετε η πρόσβαση στη λέσχη. Θα αφήσουμε να πετάγεται τόσο φαί στα σκουπίδια; Θα αποδεχτούμε τους διαχωρισμούς; Στεκόμαστε ενάντια στις κάρτες σίτησης, στην επίδειξη πάσο και δεν αποδεχόμαστε κανέναν διαχωρισμό, πέραν του ταξικού. Το ‘χουμε πει πολλές φορές άλλωστε,στη λέσχη θα τρώμε όλες και όλοι μας, γιατί το χουμε ανάγκη, γιατί δεν έχουμε ίσως άλλη επιλογή, γιατί είναι υποχρέωσή τους να μας παρέχουν τα αυτονόητα- σίτηση. Δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε πως κανένα πάσο δεν μας χωρίζει, καμιά κάρτα σίτησης δεν μας ενώνει.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στην εξουσία, στους μπάτσους, στους απεργοσπάστες και στους εργολάβους. ΑΝΥΠΑΚΟΗ στους εκμεταλλευτές της ζωή μας, σε αυτούς που θέλουν να υποτασσόμαστε και να σκύβουμε το κεφάλι . ΟΡΓΗ για αυτούς που μας εξοντώνουν είτε φυσικά είτε ψυχικά. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σε αυτούς που αντιδρούν, που υψώνουν τη γροθιά τους, που παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους, που αγωνίζονται, που επαναστατούν.
Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι
AYTONOMO ΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ
[:]
[:en]Μια διαφορετική ανάγνωση για το Πολυτεχνείο του ‘73[:]
[:en]
Έχουν περάσει 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73. 40 χρόνια που προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε όσα έγιναν ή να στρεβλώσουν τα γεγόνοτα. Το “Πολυτεχνείο” δεν είναι ο Λαλιώτης και η Δαμανάκη. Ανάμεσα στους ύμνους και τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στην εξέγερση του 1973 και στις προσπάθειες να φανεί ένα «μήνυμα» κι ένα «νόημα» σύμφωνα με τις επιδιώξεις κάποιων και των διάφορων κομματικών σχηματισμών τους, εκείνο που εξακολουθεί να ισχύει διαχρονικά είναι πως η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ανήκει σ’ αυτούς που τη δημιούργησαν, που τη δυνάμωσαν, που την έκαναν να παραμένει ο διαρκής εφιάλτης των κάθε είδους εξουσιαστών. Αυτή η εξέγερση δεν ήταν μόνο των φοιτητών, ούτε μόνο των εργατών αλλά το ξέσπασμα της οργής όλων των αγωνιζόμενων, που ξεπέρασαν το φόβο, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και αντέδρασαν. Αυτή η εξέγερση ανήκει στην κοινωνία που αγωνίζεται, που ξεσηκώνεται, που επαναστατεί για την ελευθερία.
Το πρόταγμα «ψωμί παιδεία ελευθερία» δεν ανταποκρίνεται πράγματι στις ανάγκες μας. Γιατί δεν μας αρκεί απλά ένα πιάτο φαί, ούτε μια κατευθυνόμενη παιδεία. Γιατί δεν νιώθουμε ελεύθεροι όσο υπάρχουν καταπιεζόμενες και καταπιεστές, εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευτές. Για μας η μάχηπου ξεκίνησε τότε, όχι μόνο δεν έχει τελειώσει αλλά θα συνεχιστεί μέχρι την ατομική και την κοινωνική απελευθέρωση.
Πώς συνδέεται αυτό με το πανεπιστήμιο και εμάς άμεσα; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη αντίθεση του τότε και του τώρα. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, παρόλο που ήταν αντιμέτωποι με την πιο σκληρή χουντική τυραννία και τα τανκς κάθε άλλο παρά έκαναν πίσω. Οι φοιτητές του σήμερα διαλέγουν συχνά τον ατομικό δρόμο και ατομική διεκδίκηση, αδιαφορούν για τις συλλογικές διαδικασίες, αρνούνται να παλέψουν για όσα δικαιούνται και αφήνουν άλλους/ες να αποφασίζουν για αυτούς. Οι αγώνες τιμώνται με αγώνες και οι φοιτητές του σήμερα κάνοντας παράδειγμα την εξέγερση του τότε, οφείλουν να αγωνιστούν και να παλέψουν ενάντια στη χούντα της εποχής μας. Παρότι, οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές και τα αιτήματά μας το ίδιο, είναι αναγκαιότητα να εναντιωθούμε (δες την ιδιωτικοποίηση της παιδείας ή τους αποκλεισμούς στη λέσχη κλπ) και να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.
Ας μην ξεχνάμε και το άσυλο. Το άσυλο που αν δεν υπήρχε τότε, η εξέγερση θα είχε αποτύχει… Με το πρόσχημα του να απομακρυνθούν «κακοποιά στοιχεία και αντικοινωνικές συμπεριφορές (π.χ πρέζα) ψηφίζεται η κατάργηση του ασύλου με το νόμο Διαμαντοπούλου το καλοκαίρι του ’11.2 χρόνια μετά τι βλέπουμε μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο; Κάθε άλλο παρά συνέβη. Αντίθετα, είδαμε να συλλαμβάνουν αγωνιζόμενους φοιτητές, εργολαβικούς υπαλλήλους κλπ. Τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό; Σίγουρα όχι να συμφωνήσουμε με την άρση του ασύλου. Σίγουρα διασφαλίζοντας το, κρατώντας τα πανεπιστήμια ζωντανά με πολλούς τρόπους (από θεατρικές ομάδες μέχρι μουσικές παραστάσεις κλπ).
Όλα συνεχίζονται. Και είμαστε εδώ για να κάνουμε πράξη όσα θα θέλαμε και διστάσαμε.
AYTONOMO ΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ
[:]
[:en]Ματιά μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο…[:]
[:en]Η λέσχη τους…
Έχουμε μια λέσχη ιδιωτικοποιημένη, μια λέσχη με διακρίσεις, μια λέσχη που κλείνει την πόρτα σε αστέγους και μετανάστες, σε μη κατόχους κάρτας σίτισης. Μα θα πείτε ότι η λέσχη είναι μόνο για φοιτητές…Αλήθεια, μας πείραζε ο μετανάστης που έτρωγε δίπλα μας ένα πιάτο φαΐ χωρίς να ντρέπεται γι αυτό; Η λέσχη μας λένε είναι «ξέφραγο αμπέλι» καθώς τολμάνε να «σιτίζονται παράνομα» άνθρωποι πεινασμένοι είτε μετανάστες είτε φοιτητές Παμακ και ΤΕΙ. Γιατί οι τελευταίοι δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις ή άργησαν να κάνουν τα χαρτιά τους και κάποιοι τους πρόλαβαν. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Φαίνεται ξεχάσαμε λέξεις όπως αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια ή τουλάχιστον αυτές έμειναν νεφελώδη όνειρα της φαντασίας, έμειναν απλά όμορφες λέξεις που τις παραχώνουμε σε θεωρητικές συζητήσεις. Όμως αν δεν υπάρξει η έντονη αντίδρασή μας οι επόμενοι-ες αποκλεισμένοι-ες θα είναι οι φοιτητές καθώς δεν θα είμαστε αρκετοί και αρκετές για τις προϋποθέσεις τους.
Ζητάμε λοιπόν ούτε ένα πιάτο φαγητό να μην πετιέται όσο υπάρχουν πεινασμένα στόματα, ζητάμε να διασφαλιστεί ο κοινωνικός χαρακτήρας της λέσχης. Κανένα πάσο και καμία κάρτα σίτισης δεν χωρίζει τους καταπιεσμένους!
Διοικητικοί υπάλληλοι στα πανεπιστήμια της Αθήνας (ΕΜΠ, ΕΚΠΑ)
Μπορεί στο ΑΠΘ ο αγώνας των διοικητικών να τελείωσε όμως μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά από μας οι διοικητικοί υπάλληλοι στο ΕΜΠ και ΕΚΠΑ δεν λήγουν τη μάχη. Μπροστά στην απεργία τα σκυλιά της ΔΑΠ με το πλαστό προσωπείο των δήθεν ‘αγανακτισμένων φοιτητών’ καλούν σε ‘συγκέντρωση διαμαρτυρίας’ για να σταματήσουν την απεργία των διοικητικών, να ματαιώσουν τις κινητοποιήσεις και να σπάσουν το φράγμα που δημιούργησαν οι απεργοί στις καταστροφικές αποφάσεις του κράτους(διαθεσιμότητες και απολύσεις). Εμείς είμαστε απέναντι στην στάση αυτή των φοιτητών, που στέκονται ενάντια στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας μόνο και μόνο για να διατηρήσουν την ‘αξιοζήλευτη’ θέση ενός πληρωμένου ρουφιάνου.
Από τη μεριά της, η Σύγκλητος του ΕΜΠ ζητά την αναστολή της Κοινής Υπουργικής Απόφασης για τη διαθεσιμότητα επισημαίνοντας ότι με την εφαρμογή των πράξεων διαθεσιμότητας 399 διοικητικών υπαλλήλων του Ιδρύματος, το Πολυτεχνείο αδυνατεί να λειτουργήσει και ότι συνεχίζει την 13 βδομάδα της απεργίας. Άρα λοιπόν ποιος είναι αυτός που κλείνει τις σχολές κράτος ή διοικητικοί???
Τασσόμαστε δίπλα στους απεργούς των ΑΕΙ και ΤΕΙ όπως και σε κάθε αγωνιστική κίνηση από πλευράς εργαζομένων. Δε χρειάζεται να περιμένουμε τις εκκλήσεις των πρυτάνεων και τα κούφια λόγια του υπουργού παιδείας Αρβανιτόπουλου για διαπραγμάτευση.
«Όσο δε μοιραζόμαστε τον αγώνα θα μοιραζόμαστε την ήττα»
Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας
[:]
[:en]Για την καθηγητική αυθαιρεσία[:]
[:en]Αποσπάσματα από ανακοινώσεις της προέδρου , κ. Στογιαννίδου, εν όψει ολοκλήρωσης του εξαμήνου, όσον αφορά το 2ο έτος και αλλα..
ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ, ΣΤΕΝΕΨΑΝΕ ΤΑ ΟΡΙΑ!!
‘’τα περιθώρια μου για αναπλήρωση των εργαστηρίων έχουν εξαντληθεί’’
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της προέδρου του τμήματός μας, απευθυνόμενη στο 2ο έτος, τα περιθώρια της για αναπλήρωση των εργαστηρίων εξαντλήθηκαν, αν και θα μπορούσαν απ’ ότι έδειξε να αναπληρωθούν σε επόμενες εβδομάδες . Τι να πούμε κι εμείς για τα δικά μας περιθώρια και αντοχές;! Όταν το εξάμηνο κυλά με ρυθμούς πλήρους εντατικοποίησης- που οι ίδιοι οι καθηγητές την εντείνουν- μερικοί βρίσκουν την ευκαιρία να παίρνουν αποφάσεις με το δόγμα του διαίρει και βασίλευε. Kαι εξηγιόμαστε:
‘’Προσπαθώντας να βρω μια δίκαια(;) λύση για όλους (για όσους ολοκλήρωσαν και για όσους δεν ολοκλήρωσαν λόγω της κατάληψης στις 20/12/13) αποφάσισα…’’
Από τη στιγμή που απόλυτη προτεραιότητα του μέσου φοιτητή έχει γίνει η γρήγορη ολοκλήρωση των σπουδών-με ό,τι αυτό συνεπάγεται- είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή να γίνει μια επίθεση σε οτιδήποτε σπάει τη κανονικότητα του πανεπιστημίου( π.χ. κατάληψη φιλοσοφικής από τους φιλολόγους). Έτσι η Κ.Στογιαννίδου (έχοντας και την προεδρική της εξουσία- που συχνά υπενθυμίζει στα αμφιθέατρα) βρήκε τη δίκαια λύση να μην πιστωθούν οι μονάδες των προόδων που δόθηκαν από το 2ο έτος, κάτι που αναίρεσε με νέα ανακοίνωσή της μετά από επιτυχή παρέμβαση που έγινε στο γραφείο της. Αυθαίρετα λοιπόν φαίνεται να διαγράφει την προσπάθεια ενός ολόκληρου έτους ενοχοποιώντας και την πρακτική της κατάληψης-με τους λόγους της.
ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ..
‘’Καλώ όσους/ες ενδιαφέρονται για τις σπουδές τους (sic) και για την αποτροπή του κινδύνου να χαθούν μαθήματα για την εξεταστική, να βρίσκονται εκεί ώστε να προασπίσουμε το αυτονόητο δικαίωμα να εισερχόμαστε στα κτήρια και να εργαζόμαστε..’’
Σύμφωνα με άλλη μία θρυλική ανακοίνωση ζητά από τους φοιτητές να παραβρεθούν στο κτήριο της φιλοσοφικής για να σπάσουν την κατάληψη των φιλολόγων. Και συμπεραίνουμε πως αυτοί που αναζητούν την ομαλότητα ακόμα κι όταν χαλάει ο κόσμος γύρω τους είναι αυτοί που ενδιαφέρονται πραγματικά για τις σπουδές τους. Και πώς διαιρεί και βασιλεύει ηκ.Στογιαννίδου; Με την έκκλησή της να σπάσει η κατάληψη, παρόμοιο παράδειγμα με τις φωνές πανικού των δαπιτοειδών να ανοίξει άμεσα το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο ενώ οι διοικητικοί υπάλληλοι πραγματοποιούσαν πολύμηνη απεργία.
ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΠΑΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΓΙΑΝΝΙΔΟΥ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ;
Ο λόγος που ασχολούμαστε τόσο με τα πεπραγμένα της προέδρου του τμήματος δεν είναι ότι την έχουμε άχτι αλλά δυστυχώς ενσωματώνει το πρότυπο του καθηγητή που ονειρεύεται ένα πανεπιστήμιο-σχολείο, με πειθήνιους φοιτητές, που κοιτάνε μόνο τη πάρτη τους, με μεγαλύτερο άγχος τους να περνάνε τα μαθήματα, αποκτώντας το πτυχιάκι τους άμεσα καιαποτελώντας το μελλοντικό φθηνό εργατικό δυναμικό του κράτους. Οι τελευταίοι αποτελούν το κατάλληλο στρατό ενάντια σε όσους αγωνίζονται για να μην περάσει η απόφαση για εξωτερική αξιολόγηση και στη δική τους σχολή, ας πούμε. Τακτικές τέτοιου τύπου διχάζουν το μέσο φοιτητή που από τη μια σκέφτεται ’’μωρέ λες να πάω να με δει και η πρόεδρος ότι της συμπαραστάθηκα και που ξέρεις να με βολέψει και σε κανένα προγραμματάκι αργότερα;’’ κι από την άλλη ‘’τώρα αυτοί κάποιο λόγο θα έχουν για να ωρύονται’’. Κι όντως έχουν λόγο, καθώς οι εξωτερικοί εμπειρογνώμονες που θα αξιολογούσαν τα προγράμματα σπουδών της φιλολογίας θα ήταν οι υπεύθυνοι για την τροποποίηση τους σύμφωνα με τα πρότυπα των ξένων πανεπιστημίων . Απώτερος στόχος είναι η εισχώρηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο ώστε να γίνει μηχανή παραγωγής του ιδανικού εργάτη σύμφωνα με τα γούστα του κάθε αφεντικού, ο οποίος θα έχει πάρει όσα χαρακτηριστικά είχε προηγουμένως και ως φοιτητής (ωφελιμιστής- πειθήνιος- και πλέον φθηνός).
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ…ΜΑΥΡΑ
Ακριβώς επειδή αντιλαμβανόμαστε το Πανεπιστήμιο σαν μέρος του υπάρχοντος συστήματος κατανοούμε ότι αυτό είναι δομημένο ιεραρχικά και έχει ενσωματώσει το φαντασιακό της κοινωνικής ανέλιξης και κερδοφορίας. Η δόμηση αυτή του εκπαιδευτικού συστήματος φαίνεται από το γεγονός ότι όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από τους από πάνω και ανακοινώνονται στους από κάτω(και μαντέψτε ποιοι είναι οι από κάτω!). Οι εντολές δίνονται από το υπουργείο Παιδείας (και τα εκάστοτε συμφέροντα των επιχειρήσεων), έπειτα λόγο έχουν οι πρυτανικές αρχές οι κοσμήτορες και οι πρόεδροι των τμημάτων , οι καθηγητές και τελευταίοι και καταϊδρωμένοι εμείς και οι εργαζόμενοι του ιδρύματος ( καθαρίστριες , γραμματείες ,κλπ ). Είναι αυταπόδεικτο λοιπόν ποιοι έχουν την εξουσία.. Επίσης το γεγονός ότι είμαστε αντίθετοι στο να συνδιοικείται το πανεπιστήμιο με ιδιώτες ,δεν σημαίνει ότι είμαστε ικανοποιημένοι από την κρατική του διαχείριση .Στο δίλημμα μεταξύ κρατικού ή ιδιωτικού εμείς αρνούμαστε να απαντήσουμε και επιλέγουμε έναν τρίτο δρόμο αυτόν του ελεύθερου , δημόσιου και κοινωνικού πανεπιστημίου. Και τι εννοούμε με αυτό; Ότι η πρόσβαση θα είναι ελεύθερη για τον καθένα (χωρίς ταξικές διακρίσεις) ότι η διαχείριση θα είναι δημόσια (δηλαδή από το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας) και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί θα είναι κοινωνικά. Αυτά.. Για να κοιτάξουμε και λίγο πέρα από το μάθημα που δίνουμε, την εργασία που έχουμε να παραδώσουμε και το καφέ που πίνουμε εν ώρα γενικής συνέλευσης και να δούμε ποιός οφείλουμε να είναι ο ρόλος μας μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση και πώς μπορούμε να την αλλάξουμε.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ
[:]