Category: Κείμενα

[:en]

Έχουν περάσει 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73. 40 χρόνια που προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε όσα έγιναν ή να στρεβλώσουν τα γεγόνοτα. Το “Πολυτεχνείο” δεν είναι ο Λαλιώτης και η Δαμανάκη. Ανάμεσα στους ύμνους και τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στην εξέγερση του 1973 και στις προσπάθειες να φανεί ένα «μήνυμα» κι ένα «νόημα» σύμφωνα με τις επιδιώξεις κάποιων και των διάφορων κομματικών σχηματισμών τους, εκείνο που εξακολουθεί να ισχύει διαχρονικά είναι πως η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ανήκει σ’ αυτούς που τη δημιούργησαν, που τη δυνάμωσαν, που την έκαναν να παραμένει ο διαρκής εφιάλτης των κάθε είδους εξουσιαστών. Αυτή η εξέγερση δεν ήταν μόνο των φοιτητών, ούτε μόνο των εργατών αλλά το ξέσπασμα της οργής όλων των αγωνιζόμενων, που ξεπέρασαν το φόβο, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και αντέδρασαν. Αυτή η εξέγερση ανήκει στην κοινωνία που αγωνίζεται, που ξεσηκώνεται, που επαναστατεί για την ελευθερία.

Το πρόταγμα «ψωμί παιδεία ελευθερία» δεν ανταποκρίνεται πράγματι στις ανάγκες μας. Γιατί δεν μας αρκεί απλά ένα πιάτο φαί, ούτε μια κατευθυνόμενη παιδεία. Γιατί δεν νιώθουμε ελεύθεροι όσο υπάρχουν καταπιεζόμενες και καταπιεστές, εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευτές. Για μας η μάχηπου ξεκίνησε τότε, όχι μόνο δεν έχει τελειώσει αλλά θα συνεχιστεί μέχρι την ατομική και την κοινωνική απελευθέρωση.

Πώς συνδέεται αυτό με το πανεπιστήμιο και εμάς άμεσα; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη αντίθεση του τότε και του τώρα. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, παρόλο που ήταν αντιμέτωποι με την πιο σκληρή χουντική τυραννία και τα τανκς κάθε άλλο παρά έκαναν πίσω. Οι φοιτητές του σήμερα διαλέγουν συχνά τον ατομικό δρόμο και ατομική διεκδίκηση, αδιαφορούν για τις συλλογικές διαδικασίες, αρνούνται να παλέψουν για όσα δικαιούνται και αφήνουν άλλους/ες να αποφασίζουν για αυτούς. Οι αγώνες τιμώνται με αγώνες και οι φοιτητές του σήμερα κάνοντας παράδειγμα την εξέγερση του τότε, οφείλουν να αγωνιστούν και να παλέψουν ενάντια στη χούντα της εποχής μας. Παρότι, οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές και τα αιτήματά μας το ίδιο, είναι αναγκαιότητα να εναντιωθούμε (δες την ιδιωτικοποίηση της παιδείας ή τους αποκλεισμούς στη λέσχη κλπ) και να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.

Ας μην ξεχνάμε και το άσυλο. Το άσυλο που αν δεν υπήρχε τότε, η εξέγερση θα είχε αποτύχει… Με το πρόσχημα του να απομακρυνθούν «κακοποιά στοιχεία και αντικοινωνικές συμπεριφορές (π.χ πρέζα) ψηφίζεται η κατάργηση του ασύλου με το νόμο Διαμαντοπούλου το καλοκαίρι του ’11.2 χρόνια μετά τι βλέπουμε μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο; Κάθε άλλο παρά συνέβη. Αντίθετα, είδαμε να συλλαμβάνουν αγωνιζόμενους φοιτητές, εργολαβικούς υπαλλήλους κλπ. Τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό; Σίγουρα όχι να συμφωνήσουμε με την άρση του ασύλου. Σίγουρα διασφαλίζοντας το, κρατώντας τα πανεπιστήμια ζωντανά με πολλούς τρόπους (από θεατρικές ομάδες μέχρι μουσικές παραστάσεις κλπ).

Όλα συνεχίζονται. Και είμαστε εδώ για να κάνουμε πράξη όσα θα θέλαμε και διστάσαμε.

AYTONOMO ΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ

[:]

[:en]Η λέσχη τους…

Έχουμε μια λέσχη ιδιωτικοποιημένη, μια λέσχη με διακρίσεις, μια λέσχη που κλείνει την πόρτα σε αστέγους και μετανάστες, σε μη κατόχους κάρτας σίτισης. Μα θα πείτε ότι η λέσχη είναι μόνο για φοιτητές…Αλήθεια, μας πείραζε ο μετανάστης που έτρωγε δίπλα μας ένα πιάτο φαΐ χωρίς να ντρέπεται γι αυτό; Η λέσχη μας λένε είναι «ξέφραγο αμπέλι» καθώς τολμάνε να «σιτίζονται παράνομα» άνθρωποι πεινασμένοι είτε μετανάστες είτε φοιτητές Παμακ και ΤΕΙ. Γιατί οι τελευταίοι δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις ή άργησαν να κάνουν τα χαρτιά τους και κάποιοι τους πρόλαβαν. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Φαίνεται ξεχάσαμε λέξεις όπως αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια ή τουλάχιστον αυτές έμειναν νεφελώδη όνειρα της φαντασίας, έμειναν απλά όμορφες λέξεις που τις παραχώνουμε σε θεωρητικές συζητήσεις. Όμως αν δεν υπάρξει η έντονη αντίδρασή μας οι επόμενοι-ες αποκλεισμένοι-ες θα είναι οι φοιτητές καθώς δεν θα είμαστε αρκετοί και αρκετές για τις προϋποθέσεις τους.

Ζητάμε λοιπόν ούτε ένα πιάτο φαγητό να μην πετιέται όσο υπάρχουν πεινασμένα στόματα, ζητάμε να διασφαλιστεί ο κοινωνικός χαρακτήρας της λέσχης. Κανένα πάσο και καμία κάρτα σίτισης δεν χωρίζει τους καταπιεσμένους!

Διοικητικοί υπάλληλοι στα πανεπιστήμια της Αθήνας (ΕΜΠ, ΕΚΠΑ)

Μπορεί στο ΑΠΘ ο αγώνας των διοικητικών να τελείωσε όμως μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά από μας οι διοικητικοί υπάλληλοι στο ΕΜΠ και ΕΚΠΑ δεν λήγουν τη μάχη. Μπροστά στην απεργία τα σκυλιά της ΔΑΠ με το πλαστό προσωπείο των δήθεν ‘αγανακτισμένων φοιτητών’ καλούν σε ‘συγκέντρωση διαμαρτυρίας’ για να σταματήσουν την απεργία των διοικητικών, να ματαιώσουν τις κινητοποιήσεις και να σπάσουν το φράγμα που δημιούργησαν οι απεργοί στις καταστροφικές αποφάσεις του κράτους(διαθεσιμότητες και απολύσεις). Εμείς είμαστε απέναντι στην στάση αυτή των φοιτητών, που στέκονται ενάντια στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας μόνο και μόνο για να διατηρήσουν την ‘αξιοζήλευτη’ θέση ενός πληρωμένου ρουφιάνου.

Από τη μεριά της, η Σύγκλητος του ΕΜΠ ζητά την αναστολή της Κοινής Υπουργικής Απόφασης για τη διαθεσιμότητα επισημαίνοντας ότι με την εφαρμογή των πράξεων διαθεσιμότητας 399 διοικητικών υπαλλήλων του Ιδρύματος, το Πολυτεχνείο αδυνατεί να λειτουργήσει και ότι συνεχίζει την 13 βδομάδα της απεργίας. Άρα λοιπόν ποιος είναι αυτός που κλείνει τις σχολές κράτος ή διοικητικοί???

Τασσόμαστε δίπλα στους απεργούς των ΑΕΙ και ΤΕΙ όπως και σε κάθε αγωνιστική κίνηση από πλευράς εργαζομένων. Δε χρειάζεται να περιμένουμε τις εκκλήσεις των πρυτάνεων και τα κούφια λόγια του υπουργού παιδείας Αρβανιτόπουλου για διαπραγμάτευση.

«Όσο δε μοιραζόμαστε τον αγώνα θα μοιραζόμαστε την ήττα»

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

[:]

[:en]Αποσπάσματα από ανακοινώσεις της προέδρου , κ. Στογιαννίδου, εν όψει ολοκλήρωσης του εξαμήνου, όσον αφορά το 2^ο έτος και αλλα..

ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ, ΣΤΕΝΕΨΑΝΕ ΤΑ ΟΡΙΑ!!

‘’τα περιθώρια μου για αναπλήρωση των εργαστηρίων έχουν εξαντληθεί’’

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της προέδρου του τμήματός μας, απευθυνόμενη στο 2^ο έτος, τα περιθώρια της για αναπλήρωση των εργαστηρίων εξαντλήθηκαν, αν και θα μπορούσαν απ’ ότι έδειξε να αναπληρωθούν σε επόμενες εβδομάδες . Τι να πούμε κι εμείς για τα δικά μας περιθώρια και αντοχές;! Όταν το εξάμηνο κυλά με ρυθμούς πλήρους εντατικοποίησης- που οι ίδιοι οι καθηγητές την εντείνουν- μερικοί βρίσκουν την ευκαιρία να παίρνουν αποφάσεις με το δόγμα του διαίρει και βασίλευε. Kαι εξηγιόμαστε:

‘’Προσπαθώντας να βρω μια δίκαια(;) λύση για όλους (για όσους ολοκλήρωσαν και για όσους δεν ολοκλήρωσαν λόγω της κατάληψης στις 20/12/13) αποφάσισα…’’

Από τη στιγμή που απόλυτη προτεραιότητα του μέσου φοιτητή έχει γίνει η γρήγορη ολοκλήρωση των σπουδών-με ό,τι αυτό συνεπάγεται- είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή να γίνει μια επίθεση σε οτιδήποτε σπάει τη κανονικότητα του πανεπιστημίου( π.χ. κατάληψη φιλοσοφικής από τους φιλολόγους). Έτσι η Κ.Στογιαννίδου (έχοντας και την προεδρική της εξουσία- που συχνά υπενθυμίζει στα αμφιθέατρα) βρήκε τη δίκαια λύση να μην πιστωθούν οι μονάδες των προόδων που δόθηκαν από το 2^ο έτος, κάτι που αναίρεσε με νέα ανακοίνωσή της μετά από επιτυχή παρέμβαση που έγινε στο γραφείο της. Αυθαίρετα λοιπόν φαίνεται να διαγράφει την προσπάθεια ενός ολόκληρου έτους ενοχοποιώντας και την πρακτική της κατάληψης-με τους λόγους της.

ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ..

‘’Καλώ όσους/ες ενδιαφέρονται για τις σπουδές τους (sic) και για την αποτροπή του κινδύνου να χαθούν μαθήματα για την εξεταστική, να βρίσκονται εκεί ώστε να προασπίσουμε το αυτονόητο δικαίωμα να εισερχόμαστε στα κτήρια και να εργαζόμαστε..’’

Σύμφωνα με άλλη μία θρυλική ανακοίνωση ζητά από τους φοιτητές να παραβρεθούν στο κτήριο της φιλοσοφικής για να σπάσουν την κατάληψη των φιλολόγων. Και συμπεραίνουμε πως αυτοί που αναζητούν την ομαλότητα ακόμα κι όταν χαλάει ο κόσμος γύρω τους είναι αυτοί που ενδιαφέρονται πραγματικά για τις σπουδές τους. Και πώς διαιρεί και βασιλεύει ηκ.Στογιαννίδου; Με την έκκλησή της να σπάσει η κατάληψη, παρόμοιο παράδειγμα με τις φωνές πανικού των δαπιτοειδών να ανοίξει άμεσα το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο ενώ οι διοικητικοί υπάλληλοι πραγματοποιούσαν πολύμηνη απεργία.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΠΑΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΓΙΑΝΝΙΔΟΥ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ;

Ο λόγος που ασχολούμαστε τόσο με τα πεπραγμένα της προέδρου του τμήματος δεν είναι ότι την έχουμε άχτι αλλά δυστυχώς ενσωματώνει το πρότυπο του καθηγητή που ονειρεύεται ένα πανεπιστήμιο-σχολείο, με πειθήνιους φοιτητές, που κοιτάνε μόνο τη πάρτη τους, με μεγαλύτερο άγχος τους να περνάνε τα μαθήματα, αποκτώντας το πτυχιάκι τους άμεσα καιαποτελώντας το μελλοντικό φθηνό εργατικό δυναμικό του κράτους. Οι τελευταίοι αποτελούν το κατάλληλο στρατό ενάντια σε όσους αγωνίζονται για να μην περάσει η απόφαση για εξωτερική αξιολόγηση και στη δική τους σχολή, ας πούμε. Τακτικές τέτοιου τύπου διχάζουν το μέσο φοιτητή που από τη μια σκέφτεται ’’μωρέ λες να πάω να με δει και η πρόεδρος ότι της συμπαραστάθηκα και που ξέρεις να με βολέψει και σε κανένα προγραμματάκι αργότερα;’’ κι από την άλλη ‘’τώρα αυτοί κάποιο λόγο θα έχουν για να ωρύονται’’. Κι όντως έχουν λόγο, καθώς οι εξωτερικοί εμπειρογνώμονες που θα αξιολογούσαν τα προγράμματα σπουδών της φιλολογίας θα ήταν οι υπεύθυνοι για την τροποποίηση τους σύμφωνα με τα πρότυπα των ξένων πανεπιστημίων . Απώτερος στόχος είναι η εισχώρηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο ώστε να γίνει μηχανή παραγωγής του ιδανικού εργάτη σύμφωνα με τα γούστα του κάθε αφεντικού, ο οποίος θα έχει πάρει όσα χαρακτηριστικά είχε προηγουμένως και ως φοιτητής (ωφελιμιστής- πειθήνιος- και πλέον φθηνός).

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ…ΜΑΥΡΑ

Ακριβώς επειδή αντιλαμβανόμαστε το Πανεπιστήμιο σαν μέρος του υπάρχοντος συστήματος κατανοούμε ότι αυτό είναι δομημένο ιεραρχικά και έχει ενσωματώσει το φαντασιακό της κοινωνικής ανέλιξης και κερδοφορίας. Η δόμηση αυτή του εκπαιδευτικού συστήματος φαίνεται από το γεγονός ότι όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από τους από πάνω και ανακοινώνονται στους από κάτω(και μαντέψτε ποιοι είναι οι από κάτω!). Οι εντολές δίνονται από το υπουργείο Παιδείας (και τα εκάστοτε συμφέροντα των επιχειρήσεων), έπειτα λόγο έχουν οι πρυτανικές αρχές οι κοσμήτορες και οι πρόεδροι των τμημάτων , οι καθηγητές και τελευταίοι και καταϊδρωμένοι εμείς και οι εργαζόμενοι του ιδρύματος ( καθαρίστριες , γραμματείες ,κλπ ). Είναι αυταπόδεικτο λοιπόν ποιοι έχουν την εξουσία.. Επίσης το γεγονός ότι είμαστε αντίθετοι στο να συνδιοικείται το πανεπιστήμιο με ιδιώτες ,δεν σημαίνει ότι είμαστε ικανοποιημένοι από την κρατική του διαχείριση .Στο δίλημμα μεταξύ κρατικού ή ιδιωτικού εμείς αρνούμαστε να απαντήσουμε και επιλέγουμε έναν τρίτο δρόμο αυτόν του ελεύθερου , δημόσιου και κοινωνικού πανεπιστημίου. Και τι εννοούμε με αυτό; Ότι η πρόσβαση θα είναι ελεύθερη για τον καθένα (χωρίς ταξικές διακρίσεις) ότι η διαχείριση θα είναι δημόσια (δηλαδή από το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας) και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί θα είναι κοινωνικά. Αυτά.. Για να κοιτάξουμε και λίγο πέρα από το μάθημα που δίνουμε, την εργασία που έχουμε να παραδώσουμε και το καφέ που πίνουμε εν ώρα γενικής συνέλευσης και να δούμε ποιός οφείλουμε να είναι ο ρόλος μας μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση και πώς μπορούμε να την αλλάξουμε.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ

autonomopsixologias@gmail.com

[:]

[:en]

Παλιότερο κείμενο φυσιογνωμίας (2013)

Η εβδομάδα ξεκινάει . Οι ώρες περνάνε , τα αμφιθέατρα γεμίζουν ασφυκτικά , ο κόσμος πηγαινοέρχεται αγχωμένος να μην χάσει λεπτό από την διάλεξη . Πομπός η καθηγήτρια δέκτες όλοι οι υπόλοιποι . Πνιγόμαστε από την κανονικότητα και την πλήξη . Γι΄ αυτό αποφασίσαμε να μαζευτούμε . Το κάλεσμα μιλά για άμεση δημοκρατία , για αυτοοργάνωση , για ελευθεριακή παρέμβαση και για αντιιεραρχία . Και έτσι μαζευτήκαμε..

Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν και ουσιαστικά είναι ένα πράγμα . Να αποφασίζεις εσύ για τον εαυτό σου και σε συνεννόηση με τους ανθρώπους που είναι κοντά σου . Να οργανώνεσαι για να αντιμετωπίσεις συλλογικά τα –ομολογουμένως- συλλογικά προβλήματα , χωρίς να μετράει η άποψη σου περισσότερο ή λιγότερο από κάποιου άλλου . Να λειτουργείς με όρους οριζόντιων δομών , δηλαδή η απόφαση να λαμβάνεται από όλους και για όλους χωρίς να ακολουθείται καμία κομματική γραμμή , καμία ψευδαίσθηση ότι οι εκλογές θα λύσουν τα προβλήματα μας αλλά μόνο με την κοινή μας αντίληψη ότι οι αγώνες και οι διεκδικήσεις είναι ζητήματα των ανθρώπων και των κοινών τους δράσεων και αποφάσεων και όχι των μορφωμάτων που θέλουν να λειτουργούν με όρους πρωτοπορίας και που κρατώντας το μαγικό ραβδάκι θα λύνουν όλα τα προβλήματα. Για αυτό κυρίως δεν συμμετέχουμε και στις εκλογές . Γιατί όταν ψηφίζεις δεν αποφασίζεις αλλά διαλέγεις ποιοι θα αποφασίσουν αντί για σένα..

Επειδή τα μαγικά ραβδιά έσπασαν και επειδή οι αίθουσες του πανεπιστημίου δεν μας χωράνε πια, γι αυτούς και για άλλους τόσους λόγους ξεκινάμε αυτόνομο σχήμα ψυχολογίας. Γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε αυτοί που συμβιβάστηκαν, αυτοί που δωροδοκήθηκαν με σημειώσεις και ψευτοπάρτυ, που δέχτηκαν να πατήσουν το πτώμα του διπλανού τους που μετά το ίδιο τους το πτώμα πατήθηκε από άλλους.

Ξεκινάμε λοιπόν να δρούμε με αυτά τα χαρακτηριστικά γιατί στόχος μας είναι να δημιουργηθεί ένας νέος πόλος μέσα στο σάπιο υπάρχον πολιτικό σκηνικό της σχολής στο οποίο κυριαρχεί η αδιαφορία για τα κοινά , ο επιστημονισμός ( τα πάντα για την επιστήμη ) και η ανάθεση η οποία πνίγει όποιες ιδιαίτερες απόψεις και θέσεις ατόμων μέσα στην συνέλευση. Στόχος μας είναι να ριζώσει μέσα μας μια νέα κουλτούρα που δεν έχει γόνατα γι αυτό δεν υποτάσσεται, αλλά τριγυρίζει και ξυπνά τους πιο ανύποπτους και εφησυχασμένους διαβάτες της συνείδησής μας.

Οκτώβρης, 2013

autonomopsixologias@gmail.com

Αυτόνομο Σχήμα Ψυχολογίας

[:]